die na-dood. Breyten Breytenbach

      druipende bome verniste klippe

      die reuk van grond stilte

      in die berg

      skryf met die vinger in die as

      van vulkane wat net in die gedig

      gegloei het

      onthou die verbeelding

      wat net in die gedig gebloei het

      aan ’n vrou aan jou

      die verbeelding is vrou

      met groen soetvytjie in die skoot

      dit het gereën in die nag

      sterre en herinnerde relase rook

      soetvy tong in die mond

      en jy vlammende stilte gespieël

      en nou die oggendboek

      dat jy my woorde kan eet

      die betekenistong se swart as-smaak

      in die dagregister van terugkeer

      na geboortegrond

      vrot die wrakwoorde van ’n skip wat vergaan

      uitgevee aan die newelkus

      dat die maan ’n gloeiende klip moes wees

      gekreet in wolke se rou-rookkleed

      skryf met die vinger in die as

      begrawe gefluisterde hart

      begrawe gedig in woordstilte

      stapel maanskerwe oor die uitveegesig

      maar dis ek dis maar net ek

      hierdie singkende lyk

      wat die soetvlees proe

      van die laaste vrees

      31/1/2015

      en skielik is dit stil

      (André, 7 Februarie 2015)

      1

      miskien was jy bly dat dit byna verby was –

      die lang lewensvlug

      na misverstande

      na mooi maniere van ander na die mond te praat

      miskien het jy uitgesien na ’n tuiskoms –

      dat Europa uiteindelik koud en bar is

      onder haar kors knarsende ys,

      om in die koestering van ’n berg

      en onder dekruimtes van sterre

      weer hitte in die litte te kry

      miskien het jy deur die patryspoort gesien

      hoe naak en klipperig begelei ’n maan

      in haar voleindiging

      die metaalvoël se donker roete

      miskien het jy kortpad gevat

      ophou-lewe toe daar bo

      omdat jy tog al halfpad was

      na die doodsengel se skryfkamer

      2

      wat afkom aarde toe

      is soos alle geskrifte in vuur geuiter

      maar net ’n onvoltooide manuskrip sonder sin

      geprewel met ’n verbrande tong

      is maar net die lyk

      wat nou sonder skynsel is

      en woordeloos stof sal word

      miskien sal kewers ’n stanza bou

      in die holte in die grond

      om daar te paar

      soos brandende tonge

      en vir mekaar verhale vertel

      as vormgewing van die donkerte

      se woordelose geknetter

      die besoek

      Ounooi, jy is nie aan die kronkelpunt

      van my toutjie woorde op papier nie, ek weet

      as ek bevry kon word van die geraastaal van mense

      sou ek met jou kon praat, en sing

      hier in die vallei met die suiderkruis geskeep

      onder vlammende maste rinksinkende

      deur nag se kantelsloepvaart na rook

      van berge omheen se beskutting

      op die heelalwerf. o Ounooi Moederdogter

      hier is jy dan nog hiér deur donkerte tydverbleik

      in die katjiepieringbos by die stoep

      se wit geur onsterflikheid

      die hartkraak

      so van skryk na skrif

      kry ek nie my woordryk

      uitgestryk nie:

      die skryfstok struikel

      en die uitreikklok het van drif

      ’n kraak in die uitgewoedendheid

      wanneer dit lig word

      wanneer dit lig word

      is die eiland nog stil:

      die trae buitelyne en stylfigure

      van mense wat buite slaap:

      vodde versaakte vleis

      gewikkel in veelkleurige lappe:

      een vrou sit regop

      en prewel met gebedekrale

      die name van god:

      die son wat ’n vuurglas

      gaan maak van die see

      sal skerfmaan en sterre wegvee

      onder voue van die hemeldoek:

      die lettergrepe van opsê en sterwe:

      drie witterige honde soek baas

      op die strand:

      woue wiel

      ons gedig

      sal ek dit weer onder jou aandag bring?

      dat die maan statig in die spieël se verblinding

      die vaart is wat ons poësie noem

      maar, leser, jy wat ingeskeep is

      is die enigste gedig

      die enigste oopgaanontdekking

      en ek skryf net vir jou

      ek skryf net vir jou dig bedagte

      versinsels van hoe ek jou verlyf

      en ervaar met die versugting om

      aan boord geneem te word

      dis seker jou straf

      om nie teen die prikkels van milde tugtiging te skop nie

      sodat jy ligter voel

      en soms aan my dink

      hoe nader woordsog kom

      aan die wegsink van skyn

      en dalk ’n glasie rooiwyn skink?

      jy wéét tog ek dors daarna

      om