Żaby. Arystofanes

Читать онлайн.
Название Żaby
Автор произведения Arystofanes
Жанр Европейская старинная литература
Серия
Издательство Европейская старинная литература
Год выпуска 0
isbn



Скачать книгу

za wiosło, wznosi je w poziom

      A więc komenderuj!

      CHARON

      Hopa-hop! Hopa-hop!

      Wiosłują Dionizos i Charon; czółno sunie wolno. W tej chwili daje się słyszeć śpiew żab, w sitowiu i trzcinie ukrytych.

      SCENA VI

      Dionizos, Charon, Żaby (niewidzialne).

      śpiew (209–267)

      ŻABY

      Brékeke kēks, koāks, koāks,

      Brékeke kēks, koāks, koāks.

      O źródeł plemię, bagien dzieci!

      Przy fletni dźwięku pieśń niech leci,

      Pieśń słodkohuczna, nasza pieśń!

      Koāks, koāks!

      Bakchosie, Nyzy87 gospodynie!

      Tobie pieśń hymnem niechaj płynie

      Kędy bagniska stara pleśń!

      Koāks, koāks!

      Gdzie rzesza, wina szałem zdjęta,

      Obchodząc Dziadów88 roczne święta,

      Faluje mimo89 naszych pól!

      Brékeke kēks, koāks, koāks!

      Wiosłują do taktu w przyspieszonym tempie.

      DIONIZOS

      Mnie tyłek boleć już zaczyna;

      „Koaks”, „koaks”, w tym wasza wina,

      Lecz nie obchodzi was mój ból!

      ŻABY

      Brékeke kēks, koāks, koāks,

      Brékeke kēks, koāks, koāks!

      DIONIZOS

      Niech piorun trzaśnie wasze koāks,

      Gdzie się obrócę, wszędzie koāks!

      ŻABY

      Tak być powinno, ty – wiercipięta!

      Mnie Muz lirniczek broni moc święta

      I Pan90 nasz, kozłonóżka, dujący w piszczałki.

      Lutnista Apoll rado91 nas chroni;

      My jemu trzcinę w podwodnej toni

      Pod lutnię hodujemy na gędziebne92 wałki!

      Brékeke kēks, koāks, koāks!

      DIONIZOS

      Ja bąble mam na obu rękach,

      Pośladek już się poci w mękach,

      A niech się schylę, wypali znów!

      ŻABY

      żywo

      Brékeke kēks, koāks, koāks.

      DIONIZOS

      Ach, śpiewny rodzie żab, o nieba,

      Zamilknij!

      ŻABY

      wpadają w nutę

      Głośniej śpiewać trzeba,

      Jeśliśmy kiedy w dniach pogody

      Skakały z wonnych ziół do wody,

      Wdychając ostre zapachy traw,

      Nogami fale tratując wpław;

      Albo się bojąc Zeusa ulewy,

      W otchłani wodnej taneczne śpiewy

      W takt zawodziły z pękaniem baniek.

      Brékeke kēks, koāks, koāks.

      DIONIZOS

      uderza w złości wiosłem w wodę

      Brékeke kēks, koāks, koāks

      Za wami drę się, wtóruję wam!

      ŻABY

      ironicznie

      Niebezpieczeństwo zagraża nam?

      DIONIZOS

      wali wiosłem

      Mnie gorsze, bo już pęknąć muszę

      I wiosłem więcej nie poruszę.

      ŻABY

      z werwą

      Brékeke kēks, koāks, koāks.

      DIONIZOS

      w złości

      Kumkajcie! Nie dbam o to zgoła!

      ŻABY

      Tak, będziem kumkać bez wytchnienia;

      Ile wytrzymać gardło zdoła,

      Przez cały dzień rechotać pienia!

      Brékeke kēks, koāks, koāks!

      DIONIZOS

      w pasji wali wiosłem

      Brékeke kēks, koāks, koāks!

      Nie przebreszycie93 wy mnie wcale!

      ŻABY

      Tym mniej nas zmogą twoje żale!

      DIONIZOS

      Będziemy widzieć! Całymi dniami

      Potrafię wrzeszczeć pospołu94 z wami,

      Aż was przekraczę tym koaksem!

      na nic nie zważa, tylko wrzeszczy jakiś czas sam

      Brékeke kēks, koāks, koāks

      Brékeke kēks

      Brékeke!

      Brékeke!

      spostrzega się, że Żaby umilkły

      z tryumfem

      A więc wreszcie zmusiłem do milczenia koaks!

      Przybywają do drugiego brzegu.

      CHARON

      Przestań! Dosyć, przybijaj wiosełkiem do lądu,

      Ruszaj, zapłać przewoźne!

      DIONIZOS

      płaci

      Masz



<p>87</p>

Nysa (gr. Νῦσα) (mit. gr.) – góra, na której nimfy deszczu wychowywały młodego Dionizosa. [przypis edytorski]

<p>88</p>

Dziadów… święta – trzeci dzień Anthesteriów, poświęcony Hermesowi, w którym garnki napełnione potrawami ofiarowano duszom zmarłym; a zatem to, co nasze Dziady (Zaduszki), obchodzone jednak bardzo wesoło, pląsami i sobótką. [przypis tłumacza]

<p>89</p>

mimo (daw.) – obok. [przypis edytorski]

<p>90</p>

Pan (mit. gr.) – bóg pasterzy, przedstawiany z koźlimi nogami i rogami; jego rzymski odpowiednik to Faun. [przypis edytorski]

<p>91</p>

rado (daw.) – chętnie, z zadowoleniem, ochoczo. [przypis edytorski]

<p>92</p>

gędziebny (daw.) – muzyczny (od „gędźba”, muzyka). [przypis edytorski]

<p>93</p>

breszyć (daw., reg.) – mówić głupoty. [przypis edytorski]

<p>94</p>

pospołu (daw.) – wspólnie, razem. [przypis edytorski]