Jinni detektiv. Kulgili detektiv. StaVl Zosimov Premudroslovskiy

to’satdan yugurib boshqa kresloga o’tirdi.

      – Nima o’tirdi? – Ottila haydab yubordi.

      – Nima, nima.. men va men kimman? – Korpus bezovta va qizarib ketdi.

      – Boring, oling: sho’rva bor, qoshiq, idish-tovoq, muzlatgich bor, – choyshab oshxonani ifodalovchi qo’llari bilan ishora qila boshladi. -… oshpaz bor. Bilasizmi… Jiddiy bir ish qo’zg’aldi.

      – Nima? Anasha haqida? – sho’rvani bo’g’ib qo’yib, Xarutun xo’rsinib qo’ydi.

      – Faqat hapşırma. Uni so’rib oling va ishtahangizni buzmang.

      Xarutun oshpazning maslahatlariga amal qilib, uni o’ziga singdirdi.

      – Nick ustidan nazorat o’rnatish va barcha giyohvandlarni tutish kerak.

      – Shunchaki, apchi, biz qishloq kunida jamoat ishini o’tkazamiz.

      – Aniq! Va marshal bizning barcha xarajatlarimizni qoplaydi. Va barcha dorilarni ta’riflash va yo’q qilish…

      – Va keyin biz bu nikelni yo’q qilamiz.

      – Bu qonuniymi? Apchi

      – Nima?

      – Xo’sh, cho’chqa haqida, apchi.

      – Siz xafa qildingiz, bularning barchasi hisobotda Polkning iti va Idotni qo’lga olish uchun bonus sifatida taqdim etiladi.

      – Ammo men, apchi, ularni kim ushladi?

      – Siz, lekin siz hali ham menga qarzdormiz, eslaysizmi?

      – Ha, apchi, esladim.. Polkan bo’lsin.

      – … Va biz hisobotni Internet orqali Marshallga yuboramiz.

      – Marshalni ko’rganmisiz, apchi. – Arutun qoshiqni sekinlatdi.

      – Yo’q. Garchi men bir vaqtlar uning yordamchisi sifatida ishlagan bo’lsam ham.

      – Xo’sh, hujjatlarni kim imzolagan? – Arutun seldereyga yaqinlashdi va engi borschning yog’li qatlamiga tegdi. Uning eshigida kassa oynasidagi kabi deraza bor: maxfiy sir va qog’oz varaqasi bor, men sizga sirni aytaman, bir necha bor tupurmadim.

      – Va u bilmasmidi? apchi.

      – Agar u tanimasa, men bu erda bo’lmasdim.

      – Tushunmadim, siz o’sha erda sariyog’dagi pishloq kabi yashadingiz, nega tupurishingiz kerak edi?

      – Bu mamlakatda tupurish haqoratdir, va mening vatanimda bu o’pish kabi salomlashish va sevgi belgisidir. Axir, siz o’pganingizda, sherigingizning kayfiyatini yo’qotasiz. Va bu uzoqdan o’pish… Hech kim uning yuzini ko’rmadi. Xo’sh, yaxshi, ovqatlaning va dime tomoshasiga boring.

      – Va sizmi? apchi.

      – Va o’ylayman. Agar nima bo’lsa?!.. – Klop esnadi. Men zinka ostidaman.

      – Yotoqxonada?

      – Tualetda, qo’chqor, albatta. Garajda ularni yopish yaxshiroqdir. U erdan, ular hali ham ertalabgacha chiqmaydilar.

      – Va mashina? apchi.

      – Qanday mashina?

      – Xo’sh, garajdan beri, apchi, unda mashina bormi?

      – Bir vaqtlar, aniqrog’i, mototsikl bor edi. Izya sindirdi, endi faqat yiqilgan metall parchasi yotar edi…

      – Xo’sh, men bordim, xo’jayin?! apchi.

      Ertalab eski Toad kelib, ko’rsatmalar olib, saroyni tozalashga ketdi. Uzoq vaqt davomida omborxonada usta qo’li ishlatilmadi va u erda hamma narsa yarqiragan edi. Ottila, odatdagidek, tirnoqlarni tekislash uchun o’tirdi. Shuni ta’kidlashni istardimki, barcha detektivlar ularni o’ylashga etaklaydigan sevimli mashg’ulotiga ega: Xolms skripka o’yiniga ega, Poirot o’zining kulrang hujayralariga aralashmasdan ishonadi, Agent Kayda pirog bor, Klop esa tirnoqlarini to’g’rilaydi. Va ular tugagach, u ularni ichkariga solib, yana to’g’rilaydi va shu bilan bir qatorda fikrlarning g’ashini keltiradi.

      Beyl, toyuq, bale, bay. Shunday qilib, soatlab, kundan-kunga, yildan-yilga soatlar, … kutilmaganda ombordan Toadning yaramas yuzi paydo bo’ldi va militsionerga jilmayib tikildi.

      – Nimani xohlaysiz, stinker? – deb so‘radi Ottila.

      – Cheksam bo’ladimi, xo’jayin? – noaniq ohangda so’radi chol.

      – Nima dog»?

      – To’g’ri so’z emas. Siz, piyoda, dinozavrning chirigan jasadini aylantirdingizmi?

      – Yo’q, men shunchaki siltab tashladim va kichkina kaptarni tashqariga chiqardim, lekin u kislorod bilan ishlamaydi.

      – Mayli, cheking.

      Chol tashqariga chiqib sigaret chiqardi.

      – Kuting!

      – Nima, xo’jayin?

      – Eshagingizni omborga qoldiring.

      – Hehe, hazil tushundi. – Ombor qoqilib, sigaret chekmoqchi edi…

      – … yoki nima? – Xatolik xatosi.

      – Yo’q, xo’jayin, shunchaki Belomor.

      – Bu yoqqa keling.

      Chol sigaret chekdi. Ottila uni olib, yoqdi. Sigaret toza, qo’shimchalarsiz edi.

      – Yoqing, tutun. – Ottilni sigaret qutisiga berdi.

      – Va siz uzoq vaqt bizga murojaat qildingizmi?

      – Men bu erda olti yil bo’ldim va abadiy o’ylayapman. Men yarashdim. U karerasiga tupurdi. Go’ng va baqani olib yuradigan bu ajoyib dunyo uchun sotilgan… Uni la’natlang. Qisqasi, men nimadan charchadim?

      – Yo’q, men oxirgi marta xizmat qilganimga qadar bu erda yashaganimda, tuman militsionerlari qo’lqop kabi o’zgarishdi.

      – Va nima uchun?

      – Sabablari boshqacha edi: ular juda ko’p ichishgan, keyin ozgina o’g’irlashgan.

      – Xo’sh, bu menga tahdid solmaydi. Meni boshliqlarim ichmaydigan va sotuvchi sifatida ro’yxatga olishgan. Menga bir narsa ayting, men kuzdan oldin omborxona qurishni tugata olamanmi?

      Chol yarim g’ishtdan qurilgan binoni ko’zdan kechirdi. Devorlarda qulab tushgan bo’shliqlar yamalgan: yo chirigan kontrplak, so’ngra tom yopish materiallari, keyin qoplar.

      – Siz qila olasiz. Faqat bularning barchasini almashtirish kerak. Ha, va sizning devorlaringiz eskirgan.

      – Va ular necha yoshda?

      – Oh! Boshliq, ha, esimda, bu bino turar edi. Bu erda bir savdogarning hovlisi bo’lgan. Inqilobda, ular deydiki, qizil patlardan qochib ketishdi va u erda butun oila bilan kelishdi.

      – Qayerda?

      – Nima qayerda?

      – Xayriyat.

      – O, shunday qilib, omborxonada. Va keyin u omborxona edi, va urushdan keyin – qal’a.

      – O’yin-kulgi. Siz buni qila olasizmi? Albatta, oxirigacha demontaj qilmang. Tegirmonchilar hali ham kuchli, ular ham toshdir. Faqat ularni tugating.

      – Zo’r soatlar ishlamaydi. Bundan tashqari, sizga emas, kamida ikkita yordamchi kerak bo’ladi. Va, albatta, avans, keyin rag’batlantiruvchi narsa bo’ladi.

      – Xo’sh, oldindan yaxshi soat bo’ladi, lekin ko’ramiz. Ammo bunga arziydigan bo’lsa, to’layman. Xuddi – men chervonetsni beraman, lekin yo’q – sudya chervonetsni beradi. Shunday qilib, biz kelishdik. Va shogirdda, men sizga Idotni aytib beraman. Buni bilasizmi?

      – Albatta. Bu Qizixstonning ahvoli. – chol nordonni muzlatib qo’ydi.

      – Nima edi?

      – Ha,