Jinni detektiv. Kulgili detektiv. StaVl Zosimov Premudroslovskiy

hech kim ko’rmaydi.

      – Yaxshi, roziman.

      – Yaxshi. serjant xursand bo’lib, Klopni hojatxonaga olib bordi. – latta, u erda lavabo ostidagi kukun. Va men olgan texnik narsalar uchun. Inqiroz, haha.

      – Va chelak va hojatxona qog’ozi qaerda?

      – Lavabo bilan lattani yuving va barmog’ingiz bilan eshagingizni arting. – serjant xato qildi.

      – Bu qanday? – hayron bo’ldi Klop.

      – Qanday qilib o’rganasiz, menda asosan zımpara bor, men taklif qila olaman va oddiy qog’ozda biz juda ko’p stressga duch kelamiz. Mamlakatdagi inqiroz. Bundan tashqari, biz davlat xizmatchilarimiz.

      Ottila yuziga achchiqlandi va taklif qilingan qog’ozni olib, hojatxonaga chiqdi. Kuchli bo’ron eshitildi, Pent o’girildi va postni yopib, tashqariga chiqdi. Ottila tinchlanib, oyoqlari orasiga qaradi va yuzini ajinlardi. Nafaqat nordon ko’zlarning xiralashgani, balki tashqaridan kelgan barcha shimlarning kichkina, yoqimsiz, xushbo’y hidli quruq mevalari bor edi. Hojatxona haqida savol yo’q edi. Devor ichidagi tomchilar ham miltillab ketdi.

      Insefalopat ustunda turar va postni qoldirgan serjantni ko’rib, uning oldiga yugurib ketdi.

      – Salom! apchi, – dedi u xushomad qilib.

      – Nima, siz nabirani kutmoqdasiz? – deb so’radi Pent.

      – Qaysi nabirasi? Apchi, – ahmoq Arutun Karapetovich.

      – Bu erda men uchun nimani g’azablantiryapsan? Yoki u sizning sherikingizmi? Siz nima rejalashtiryapsiz, mehmon ishchilari?

      – Kim? Apchi, – Xarutun qo’rqib ketdi.

      – Siz ahmoqni nima quryapsiz? Sizning do’stligingiz federal talab qilinadi. Siz u bilanmisiz

      – Qani? apchi, – Ensefalopat bilan yonoqlarini silkitdi. – yo’q. Men uni umuman tanimayman. Birinchi marta ko’rishim.

      – Xo’sh, endi u uchun nima qaynayapsiz? Stab, amaki. – Birdan serjant baqirdi. Xarutun orqaga tortdi. – Siz uchun ham, o’zingiz uchun ham bog’lab qo’yilganmi?

      – O, apchi, men uni bilaman, lekin bu juda yomon va bu faqat uning xotiniga rahmat.

      – Nima? – Pent jilmaydi.

      – Men uning xotini bilan uxlayapman! – tasdiqladi Xarutun. Serjant jilmayib qo’ydi va pivo uchun hujjatlarni suratga olish uchun ketdi.

      – Va qachon chiqadi? – deb baqirdi foyega.

      – Hojatxona qanday qilib uyda bo’ladi va javob keladi. Shunday qilib, uch kun davomida uni fuck qilish huquqiga egaman.

      – Men unga yordam bera olamanmi? – Harutunni qabulxonaga taklif qildi.

      – Hojatxonani yuvasizmi?

      – Ha, tezroq ozod bo’lish uchun.

      – Yo’q, kerak emas.

      Xarutun afsus bilan boshini pastga tushirdi: Mdaa… u bor, u erda pul yo’q va Klopni tushirishdi.

      – Pulingiz bormi? – kimdir to’g’ridan-to’g’ri quloq ichra qulog’iga pichirladi. U butun vujudi bilan seskanib ketdi va orqasiga o’girildi. Uning orqasida politsiya kiyimidagi semiz belgi va qattiq burger chaynab o’tirardi.

      – Yo’q.

      – Nega? Om yum.

      – Va pul, apchi, – Xarutun xayollarga aralashdi va ko’rsatkich barmog’ini ko’rsatib, o’quvchilarni qidirib politsiya postining eshigini ko’rsatdi. – Va mening, apchi, oshpazimdan Klopdagi maymunklipdagi pullar.

      – Qanday xato? Bu taxallusmi?

      – Yo’q, familiyasi apchi, u kimligi aniqlanmaguncha hibsga olingan.

      – Oh! Om yum., Shunday qilib, ketaylik, undan o’zingga o’xshab undan pul olib, menga ber.

      – Ahh. Uning apchi kartasi bor.

      – Kechirasiz. – Militsioner zinapoyaning tubiga kirib ketdi.

      Bir hafta o’tgach, Bedbug 78-politsiya bo’limidan ozod qilindi. Bu stansiya politsiyasidan boshlab, hamma joyda hojatxonalarni yuvgan beshinchi filial. Undan oldin hech kim bunga rozi bo’lmagan. Va u har yilgi kirni yuvishi kerak edi.

      Xarutun uni bir hafta stantsiyada kutishdan charchadi, yaxshi yoz edi. U mahalliy gopot va uysizlar bilan bog’langan. Uning kiyimlari polga aylandi. Uning «muz» dan shishgan yuzi – uysizlar va shunga o’xshashlar tomonidan ishlatiladigan etanol stakanlarini tozalash vositasi – shimpanzaning eshagiga o’xshab qizarib ketdi. Uning ko’zlari nafaqat qayg’udan, balki dahshatli qasosdan ham yoshga to’ldi. U Moskva metro bekati yonida o’tirgan edi. Shlyapasi ostin-ustin bo’lib yotgan edi. Bitta tanga: bitta, besh va o’n tangadan. U tizzalariga o’tirdi va bir oz yig’ladi. Barmoqlar ko’z yoshlarini sog’inmasdilar.

      – Xarutun? Ottila qichqirdi: «Sizga nima bo’ldi?»

      – Qani? Apchi, – korpus asta ko’zlarini ko’tardi.

      – Tur, sen shu erda o’tirasanmi? – Xat chiqib, shlyapasini ko’tardi.

      – Tegmang, apchi. – Xarutun g’ijinib qichqirdi va shlyapasini ushladi. Marmar polga qandaydir mayda bir narsa sakrab tushib, jiringladi. Yaqin atrofda uysizlar ovozi yangradi. Ular munosib va yosh ko’rinar edi.

      – Hey bolam, mayli, baloga qol. – baqirdi ulardan biri

      – Non topish uchun uni bezovta qilmang, schmuck. – qo’rqqan ikkinchi.

      – Vali, Vali. – uchinchisini qo’llab-quvvatladi – tirikligida.

      – Siz yoshlarga aytayapsizmi? – mahalliy detektiv general Klop ajablanib ko’zlarini ochdi.

      – Oh? Ha, bu umuman bola emas.

      – Bu mitti emasmi?!

      – Ha, va negr. Heh. – Va ular to’shakka yaqinlasha boshlashdi.

      – Bir patron, – pichirladi Xarutun tiz cho’kib. – qoching, xo’jayin. Men ularni kechiktiraman. Shunga qaramay, ular allaqachon meni kaltakladilar va tilanchilik qildilar.

      – Qo’rqmang, men ularga Sarakabalatanayaksoyodbski-da keksalarni xafa qilolmasligingizni tushuntiraman. Ottila dadillik bilan javob qildi va engini yechdi.

      – Oh, Zyoma, u bizning ichkariga kirishga qaror qildi – bastakor, ularning eng sog’lomlari va kal boshi uchun.

      – Kulrang, uni chelakka torting. – ingichka va tatuirovkada, siyohni ko’rsatib.

      – Men darhol aytaman, yoshlarni tinchlantiring, oxirgi marta ogohlantiraman. – nazokat bilan so’radi Klop sog’lomlarning ko’zlariga qarab. U cho’tkasi bilan bo’yinbog’idan ushlab, ko’tardi va ko’ziga olib keldi. U ehidno jilmayib, nafasini rostladi. U xuddi ich qotib qolgandek, ko’zlarini ochdi va go’yo Ilyichning lampochkasini og’ziga solmoqchi edi. Goon cho’tkasini qo’yib yubordi va egilib, ikki qo’lini bilan jag’ini ushladi.

      – Ahhhh!!!! – atrofdagilarni cho’ktirdi.

      Ottila oyoqqa qalqdi va egilib, to’plarga ikkinchi marta zarba berdi, lekin mushtini urdi.

      U bir daqiqaga mushtlari bilan zarbani shunchalik tez urdiki, qo’llarini ajratish juda qiyin edi va oxir-oqibat, pichoq bilan sakrab Odam Atoning olamidagi tovonga tegdi. Qizil rang oldinga siljib, peshonasi bilan marmar polga yiqilib tushdi va o’ziga xos bo’lgan hamma narsani maydalab tashladi. Ottila yiqilishni sezmay, bir tomonga egildi. Uylarini shamol esib ketadi. Va umuman olganda, o’tish barcha turdagi yuk tashuvchilar – mastlardan tozalangan.

      Ansefalopat bosh oshpazning yelkasiga suyanib o’rnidan turdi.

      – Rahmat, apchi, homiy. O’ylardim, apchi, men shu erda o’laman.

      – Bunga