Jinni detektiv. Kulgili detektiv. StaVl Zosimov Premudroslovskiy

qilib, butun qishloq kimdan biladi va biladi. – dedi buvisi ishonch bilan.

      – Va kimdan? – deb so’radi Toad taxtani devordan yulib.

      – Xo’sh, siz lazzatlanmaysizmi yoki nima? – buvisi ajablanib.

      – Demak, Tomi, ismni aytma, singlim, ismini ayt, – dedi chol.

      – Shunday qilib, o’g’lingiz Izzy. – Shak-shubhasiz kampir ovoz bilan dedi.

      – Voy, hazillash! – kaldot uchun.

      – Va siz umuman jim bo’lasiz, abort qurboni. – buvisi bola ustiga keldi.

      – Jim! – Bedbug hayratda qoldi. – Klavka buvim, nega bunday olding? Bu bid’atni sizga kim aytdi? – Ottila zim-ziyo bo’lib, qoramtir tus oldi.

      Klaviatura hirqiroq bo’lib, o’zining etmish yoshidan yigirma yosh katta edi.

      – Xo’sh, shunday deb o’ylayman, – dedi Klavka va yuz ifodalarini o’zgartirib, vijdonini yo’qotganidan keyin oynaga qaragan o’n uch yoshli qizga o’xshab qoldi. Uning terisini tortib oldilar va uning haqiqati faqat tishsiz og’iz orqali oshkor bo’ldi, bu erda faqat bitta ko’mir kabi qora rang, tish va kariyes bilan tugamagan dog’lar qotib qoldi. – Barcha erkaklardan unga faqat Izya tashrif buyurdi… va sizmi? – buvisi bo’g’ilib qoldi. – lekin sen uning otasisan! Menimcha.

      – Hojatxonada o’ylaysiz, lekin bu erda, Pasha. – Idot keldi, – siz nimani bo’yashga odam tashlaysiz? Televizorga chiqishni xohlaysizmi? Sensatsiya! Aka singilni zo’rlagan va gumanoid bo’lib tug’ilganmi? Ha, kimdir bunga ahamiyat bergandan ko’ra, siz tez orada o’lasiz.

      – Yoki siz uning otasisiz? – buvisi Klavka bilan yomon muomalada.

      – Kim, uchastka militsioneri yoki nima? Siz haydaysiz, kampir. – va Idot unga topilgan go’ngni tashladi.

      – Siz g’ozlarni haydab yuborganingiz. Bu, mening fikrimcha, to’shak onasi haqida emas, balki Sara homilasi haqida. – tushuntirdi buvi.

      – Birinchidan, embrion emas, balki embrion. Xomila ongsiz mavjudotdadir. Va odamning embrioni bor. Maktabda o’qish kerak edi … – Toad e’lon qildi va Idotga bir qarab qo’ydi.

      – Va ikkinchidan? – buvisi esladi.

      – Va ikkinchidan … – va Chol ko’zlarini Klopga qaratdi, ammo bu hech qaerda emas edi. – Va bedbug qaerda? – so’radi u klaviaturadan.

      – Hozirgina shu erda bo’lganman. – buvisi bukildi.

      – Ha, tashladi. Ular siz haqingizda gaplashganda kim mamnun bo’ladi. U erda nima: ikkinchidan? – deb so‘radi Idot.

      – Shunday. Qani?! – Bir narsa Toadni hayratda qoldirdi. – Devordan teshik topdim.

      – Qayerda? – deb so’radi Idot va omborxonaga chuqur cho’tka tomon bordi.

      Devorda o’choq qudug’iga o’xshash teshik bor edi. Hammasi joyida va o’qida.

      – Ha, bu eski pechka… Yoki xazina uning ichiga ko’milganmi? – kampir xursand bo’lib, o’z yoshining asl qiyofasini taxmin qildi. Sovut qo’lini teshikka qo’ydi.

      – Yoki kalamushlardan tuzoq. Hehe. – qadalgan Idot.

      – Men o’limdan qo’rqmayman. – Va Toad qo’lini tirsagiga tashladi.

      Birdan nimadir shitirlay boshladi.

      – Ahhhh!!! chol qichqirdi va qo’lini tortib olishga urindi.

      – Nima,.. tuzoq? – buvisi ichkariga kirib ketdi. Ko’zlarni yumshatish uchun bod. Qo’l qoqilib qoldi. Toadning peshonasidan ter terday otilib chiqdi va uning dahshatli ko’zlari so’nggi ikki daqiqada cho’kib ketgan odamga o’xshar edi.

      Bir zumdan keyin qo’l yana titradi, shunda Toadning yonoqlari titradi va u birdan qo’lini tortdi. Cho’tkada o’lik jilmaygan mushukning quruq mumiyasi qamaldi.

      – Voy, menga a’zo bo’ling! – Toad hayron bo’lib, jasadning yuzini Klavdiyaning xiralashgan yuziga ko’rsatdi.

      – Voha sotib oling! – buvisi burishib, orqa tomonga sakrab chiqib, yuzini ellik millimetrlik tirnoq ustiga qo’ydi va o’zi tashlagan taxtadan chiqib ketdi. Boqichda nafas to’liq…

      – Ha, men nima dedim?! bu eshak sizni hisobingizga kiritadi. – zaryadlangan Idot.

      Va do’stona Idotovning so’zlariga ko’ra, buvisi eski tomog’iga qichqirgan.

      – Fermaga, buvilarni tutish uchun bordim. – kampir g’azablandi va chap yaralangan dumini ko’tarib, mixlangan taxtani jasadga tortdi. Tirnoq zanglagan va arra kabi gofrirovka qilingan yuzaga ega edi. Oxiridan qon tomdi. Klaviatura uni har tomondan ko’rib chiqdi va og’riqni his qilib, qattiq qichqirdi.

      – Nega kulayapsiz, padar? – u yig’ladi va Idotga qonli mix bilan taxtani tashladi. U indamay qochib keta boshladi. Izga tushgan g’ishtlar ta’qibga tushishdi. Toshlardan biri bolaning boshining orqa tomoniga burchakka urildi. U yiqilib, chayqalib ketdi.

      – Haydaysizmi? – Toad qo’rqib ketdi.

      – Hech narsa o’lmaydi. – buvisi Klavka tinchlanib, yarani tupurik bilan moyladi. Keyinchalik Idot o’rnidan qo’zg’alib o’rnidan turdi va ikkala qo’lida yara dog’ini ushlab turdi.

      – Men seni uraman. – Idot ovozining tagiga qoqilib tushdi.

      – Oh? Uni tomosha qiling! Uning qornida bog’lab qo’yilgan to’plami bor. Shaffof bu dastani mushukning qornidan olib, hammaga ko’rsatdi.

      – Buni aylantiring, – ma’yus so’radi Idot.

      – Ehtimol, bruliki bormi? – taklif qildi og’riqni unutgan buvisi, klaviatura. – Va sen, Goldfinch, ishga bor. u Idotga baqirdi. – Muxin familiyangiz va siz Parij uzra parvoz qilgan xazinadagi dolyax orqali uchasiz.

      – Nima deysiz? Yoki siz do’zaxga borasiz, A? – Idot kiydi. – Endi titimni urdim!

      – Uh, yaxshi! – Toad hushtak chaldi – Buzu ikkalasini ham to’xtatdi. Pent olib qo’yilishini xohlaysizmi? Uchga bo’ling.

      – In! Va bu sizga hurmat. Kechirasiz. Men sizni noto’g’ri tushundim … – pullik Idot xursand bo’ldi.

      – Kechirim so’ramang, men qizil qiz emasman. Siz boshqasini noto’g’ri tushundingiz. Yarimi menga, yarmi bizga.

      – Nima uchun bu? – buvisi jahli chiqdi.

      – Undan! – Toad jilmaydi. «Men buni yolg’iz o’zim qabul qilgan bo’lardim.»

      – Va agar ular kechqurun bu erda hammani tekshirib ko’rsalar, qanday qilib siz ham bu erda yashayapsiz?

      – Ha, siz tishlashingiz yaxshi, qariyalar. Uni oching yoki u erda biron bir zararli narsa yo’qdir. – Idotga kirdi. – va o’yin shamga arzimaydi.

      Sovut xazina egalariga qaradi va chirigan arqonni qiynmasdan yirtib tashladi va asta-sekin dastani ocha boshladi. Qo’riqchi guvohlari.

      – Hey, idishlar. Gil…

      – Tarozi…

      – Har biri yuz mililitr…

      – Oltita…

      – Va nima yozilgan?

      – Oh, ular muhrlanganmi?!

      – Po’kak. Amp, ehtimol…

      – Va nima yozilgan, ko’ray? – Idot bitta iskala olishga harakat qildi.

      – Bu jang emas, yovvoyi odam! – Bolaning buvisi qo’llarini bir-biriga urishdi.

      – Voy, qassob … – Idot portladi va buvisi Keyni silkitdi.

      – Yaxshi, aytaman! – dedi