Луд детектив. Смешен детектив. СтаВл Зосимов Премудрословски

да се претвори во антички дилер како што е.

      – Да, ќе се обидеме еден одеднаш, добро, да го измиеме, а останатото ќе го предадеме на продавачот на антички производи… Да, жаба?

      – Па, ајде, кој е првиот? Праша Идот.

      – Клучот. – рече жаба. – предложи тој.

      – Па, да, ако не умрете, можете да пиете.

      – Што би направиле без мене, селани. И не се плашам да умрам. Јас сум мојот…

      – .. од трепкање. – го воведе Идот и, заминувајќи го, за копиле.

      – Говеда! – Старицата удри шлаканица на рамо со дланката на децата и, кревајќи ја заangубата, ја раскина плута од шишето. Зашишан. «Вино..» се насмевна и ја цицаше содржината во заливот. Проголтан и затрупан. – Криаааа! кул

      – Па, што? ја прашал жаба, голтајќи плунка.

      – Добро. Нешто веќе почна да игра во мојата глава.

      – Да го срање. – Одговори Идо возвишено, пиејќи го шишето.

      – Да, пеколот знае. Но, дали е стар?! – рече, гледајќи околу неговото веќе празно шише, жаба.

      – Ајде да имаме уште еден.. – предложи веселата баба. – Татарите не живеат без двојка.

      – Значи, остануваат само три. – Идот беше огорчен. – Што ќе предадеме?

      – Слушај, што?! Да пиеме, да пиеме така, авторски. Откако ќе живееме И шишињата се веќе антички. Тие се празни или полни. Шишињата се ценат, а не виното.

      И ги испија другите три чаши. Седеа на дневник и запалија цигара: Идот – Марлборо, жаба – Беломор и баба Клава на стара мода – коза нога. Така поминаа надвор, без да завршат со пушењето, седеа…

      АПУЛАЗ 4

      – Аххх!! Ахх!!! – слушнал од дворот.

      – Што е тоа? – скокна од креветот Отила, прашувајќи се себеси. Неговиот ум сè уште беше во сон и тој полека падна на перницата и веднаш се «рчеше».

      – Аххх!!! – Блоп повторно скокна и падна наопаку од креветот. – ох, проклетам. – Го зграпчи челото со дланката. – Што викаш, будала?

      Пале Изолда Фифовна влезе во собата со проширени очи, покривајќи ја јазливата уста со двете раце.

      – Аа, аа. таа кисна и впери прст кон вратата.

      – Што друго? – седејќи на подот, го праша Клоп.

      – Таму, во штала…

      – Што е тоа во штала? зборувајте појасно…

      – Има мртва мачка…

      – Која мачка? Повторно праша Отила, триејќи му го надуеното чело. – Што зборуваш?

      – Мама! – Откако ги рашири очите на подот на нејзиниот глас, рече таа.

      – Сега, да видиме. – Отила се крена на нозе и отиде бос во под палта до штала.

      Вчера се вратил доцна во ноќта кога сите спиеле и затоа не прашувал за трикови на затворениците. Inkинка го следеше.

      Шталата изгледаше натрупано. Сите погрешно распоредени расфрлани останаа непроменети. Остероид Одноглазовиќ седеше на средина на ѓубрето: пензионер, ветеран за труд, сточар од шеста категорија, роден на денот на астронаутиката. Сопругот на баба Клавка, поточно, Клавдиј Алдаровна фон Шлученберг, ќерка на Барон, нелегитимен син на Ленин. Таа на сите им кажа.

      – Што правиш овде? – праша Отил, старец кој страда од дистрофија.

      – Седам. –