Sklepik z zabawkami. Marcin Rusnak

Wyglądała bosko i w gruncie rzeczy cieszyłem się, że z powodu ciemności panujących w kontenerze nie może mnie zobaczyć.

      – Czy mam przyjemność z panem Davidem Wilcoxem? – spytała. Wzięła mnie z zaskoczenia: dawno już nie słyszałem swojego prawdziwego nazwiska.

      – Przy telefonie.

      – Bardzo mi miło, panie Wilcox. Nazywam się Aaina Sengupta, dzwonię z kancelarii prawnej Spencer&Calahari ze Springfield. Chciałabym od razu przeprosić, że niepokoję pana w tak trudnej chwili…

      Trudnej chwili? O czym ona mówi?

      – …ale polecono mi się z panem skontaktować. Czy miałby pan coś przeciwko, gdybyśmy spotkali się w tym tygodniu i omówili sprawy dotyczące spadku? Oczywiście rozumiem, że w takiej chwili ma pan na głowie rozmaite obowiązki, jednak…

      – Moment – wszedłem jej w słowo. – Jaki spadek ma pani na myśli?

      Zmarszczyła czoło, ale zaraz uśmiechnęła się, profesjonalnie, współczująco.

      – Mówię o spadku po panu Brianie Wilcoksie, który był naszym klientem. Pan Wilcox zapisał panu…

      Nie słuchałem dłużej. Coś – nie wiem co – musiałem bąknąć, bo dziewczyna urwała, a po jej twarzy przebiegł wyraz nagłego zrozumienia. Nakryła usta dłonią.

      – O Boże – jęknęła. – Panie Wilcox, czy pan… Byłam pewna, że pana poinformowano. Mieli dzwonić z policji i z urzędu, i ja… Bardzo mi przykro. Naprawdę, nie wiem, co powiedzieć.

      Odetchnąłem głęboko, zebrałem się w sobie i zapytałem:

      – Więc on nie żyje? Brian nie żyje?

      Ból kryjący się w jej spojrzeniu wystarczył mi za odpowiedź.

***

      Sengupta załatwiła mi bilet na 747 z Columbus do Springfield jeszcze tego samego dnia. Czasu przed odlotem miałem akurat dość, żeby kupić jakieś czyste ubranie, umyć się, zaaplikować sobie końską dawkę antybiotyków kupionych w automacie, łyknąć kilka tabletek przeciwbólowych i posmarować skaleczenia jakimś antyseptykiem.

      Byłem tak zmęczony, że przespałem niemal całą trasę – na szczęście, ponieważ trafiło mi się miejsce między wyjątkowo gadatliwym ghulem trudniącym się sprzedażą polis na życie a ogrem pałaszującym jedna za drugą kanapki z jajkiem na twardo.

      Sengupta powitała mnie na lotnisku i wyglądała równie zjawiskowo co na ekranie komórki. Doskonale skrojony żakiet tchnął profesjonalizmem; prosta, gustowna biżuteria sugerowała dobry smak. Natomiast w jej oczach ujrzałem coś, co mnie ujęło – szczerą troskę, dobro deficytowe wśród kobiet z dobrze płatną posadą, polegającą na żonglowaniu kruczkami prawnymi i sprawnej retoryce.

      – Bardzo mi przykro, panie Wilcox – powiedziała. – Pański wuj od lat był naszym klientem i niezwykle go ceniliśmy. Będzie nam go brakować.

      Przyjąłem kondolencje, podpisałem jakieś papiery, dostałem od dziewczyny klucze do domu Briana i w końcu, wymówiwszy się zmęczeniem po podróży, obiecałem spotkać się za kilka dni w celu dopełnienia formalności.

      Jeszcze tego samego wieczora jechałem taksówką przez obrzeża Springfield. Na chodniku leżały sterty liści, para wyprowadzanych na spacer dalmatyńczyków obsikiwała kolejne szkielety drzew. W tafli rzeki Connecticut odbijało się ciemne niebo, zawieszone nisko jak sufit w podłej suterenie.

      Taksiarz – elf z długimi dredlokami, w dżinsowej kurtce i z pozbawionym filtra papierosem w ustach – z zapałem komentował ostatnie wydarzenia ze świata polityki: referendum dotyczące ustanowienia Autonomii Teksańskiej czy rosnący konflikt między islamskimi Niemcami a ultrakatolicką Unią Wyszehradzką.

      Nie słuchałem go i chyba w końcu zdał sobie z tego sprawę.

      – Pierwszy raz w Springfield? – zagadnął.

      – Wychowałem się tutaj.

      – W Forest Park?

      – Nie. W Chicopee, niedaleko elektrowni.

      – Też niezły rejon. Nie tak luksusowy, ale niezły. Tutaj, w Forest Park, mieszkają same szychy. Wie pan, zarząd fabryki broni, profesorowie z Amherst i ze Springsfield College, lekarze, prawnicy… tego typu ludzie.

      Znowu zmienił temat, tym razem zaczął zrzędzić: na Bay, jak zwykle pełne półorków i ich szemranych interesów; na gnieżdżących się w Old Hill naguali przybierających nocą postać zwierząt; wreszcie na gliniarzy, którzy wciąż nie zrobili absolutnie nic w sprawie grasującej po North Endzie czupakabry.

      Prawdę powiedziawszy, miałem gdzieś problemy trapiące biedniejsze osiedla Springfield. W trzymanym na kolanach zeszycie szkicowałem sylwetkę Sengupty, ale to też robiłem bezmyślnie, ot, by zająć czymś dłonie. Moje myśli ciągle skręcały ku Brianowi, człowiekowi o jajowatej głowie z głębokimi zakolami, z okularami spoczywającymi na krogulczym nosie, z policzkami wiecznie pokrytymi złocistą szczeciną. Wspominałem jego ciepły głos i bystre spojrzenie, i to, że kiedy się śmiał, śmiał się cały: iskrzyły mu się oczy, usta rozciągały aż po uszy, a zauważalny brzuszek trząsł się jak galareta.

      Nagle pomyślałem, że nigdy więcej nie usłyszę jego śmiechu i ta refleksja zaległa mi na żołądku ciężką, ołowianą kulą.

      Taksiarz umilkł, przesycony nikotyną buick skręcił z drogi na wysypany tłuczniem podjazd. Chwilę później stanęliśmy przed okazałym domem o grafitowych ścianach i dachu w znacznej mierze pokrytym ogniwami fotoelektrycznymi.

      Domem, który zgodnie z tym, co mówiła Aaina Sengupta z kancelarii Spencer&Calahari, należał teraz do mnie.

      – Będzie dobrze – mruknął elf, wydając mi resztę.

      – Dobrze? – zdziwiłem się.

      – Znam tę minę. – Mrugnął porozumiewawczo. – Powrót syna marnotrawnego i te sprawy… Będzie dobrze, mówię. Proszę pamiętać, że wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.

      Taksówka już dawno odjechała, gdy ja wciąż tkwiłem przed wejściem, łudząc się, że może jakimś zupełnie cudownym i nieprawdopodobnym zrządzeniem losu, kiedy nacisnę przycisk dzwonka, Brian stanie w progu, spojrzy na mnie z niedowierzaniem i uściśnie serdecznie, śmiejąc się w ten swój wyjątkowy sposób.

      W końcu wyciągnąłem klucze i otworzyłem drzwi, a wewnątrz powitały mnie pustka i mrok, i głucha, martwa cisza.

***

      Wchodząc do tego domu, obawiałem się, że będzie mi obcy. Nie widziałem Briana od siedmiu lat i zastanawiałem się, jak dalece zmienił się na ostatnim etapie życia. Kim był w chwili śmierci?

      Wystarczyło dziesięć minut szwendania się po pokojach, żebym się przekonał, że wuj pozostał człowiekiem z moich wspomnień. W salonie wciąż wisiały te same reprodukcje „Parasolek” Renoira i „Nokturnu w błękicie i srebrze” Whistlera, które mieliśmy w domu w Chicopee. Na kuchennym parapecie jak zawsze stały kamionkowe doniczki, w których o przetrwanie walczyły bazylia, mięta i majeranek. W łazience, obok umywalki, trwał na posterunku dobrze mi znany flakonik z logo Adèle Desjardins, w lodówce chłodziło się kilka butelek portera warzonego w Portsmouth. Obok zestawu stereo walały się ostatnio słuchane płyty: koncert skrzypcowy Kamanina, ostatni art-jazzowy krążek Lucindy Kelso i stare dobre „Where’s My Satisfaction” Brytyjczyków z The Spinning Rocks.

      Inny dom, ale człowiek, zdaje się, ten sam.

      W gabinecie na piętrze znalazłem niedokończony list. Zaczynający się od „Drogi Sonny…” fragment skreślono