Ліст, знойдзены на папялішчы (зборнік). Макс Шчур

абедзьве чамусьці ў валёнках. Жанчына ўсьміхалася, дзяўчо сур'ёзна пазірала ў аб'ектыў.

      Надламаны голас Паскевіча прыглушана адбіваўся ад шкла:

      – Выкананьнем загаду кіраваў асабіста Бальцаровіч. Мы, мужчыны, выпадкова даведаліся аб усім яшчэ ўвечары таго самага дня, калі стаялі на чыгунцы… Найгоршае пекла за ўсю вайну было ў тым вагоне. На наступны дзень нас вывезьлі ў Нямеччыну, на прымусовыя працы. Два гады ў голадзе, холадзе, пад бамбёжкамі… Зрэшты, пра гэта я ўжо распавядаў… Але паверце, цяпер я не шкадую ніводнага дня, адпакутаванага на чужыне. Бо ўвесь гэты час я думаў толькі пра адно. Дзякуй богу, што мне пашчасьціла натрапіць на ягоны сьлед у Англіі…

      Яны памаўчалі, дапіваючы. Нарэшце, Бяляцкі наважыўся прамовіць:

      – Адразу ільга было здагадацца, што гэта былы паліцай. Прыехаў неўзабаве пасьля вайны, хутка разбагацеў… Казалі, быццам яму пашанцавала ў казіно…

      – Пашанцавала… – сьцяў сківіцы Паскевіч. – Усё гэта жыдоўскія грошы!