На заснежаны востраў. Анка Упала

трэцяй ночы – заснула як была, у джынсах.

      Нядзельнай раніцай без дваццаці дзесяць яна прачнулася кудлатая, як Кузя, паднялася, задаволена паказала мне падаўжальнік для разеткі, які прывезла з дому, – і залегла назад у ложак.

      Іду на кухню смажыць сабе тосты з белага хлеба, які, мне падарыла Ніна. Ёй яго ў вялікай колькасці прывозіць сябар, эмігрант з Сірыі, які працуе кіроўцам. Сур’ёзных страў я не гатую, бо на агульнай кухні не пачуваюся нязмушана.

      Калі рабіла сняданак, зайшоў Каспер – мажны, але рухавы хлопец з вусікамі, бародкай і выстрыжанымі скронямі. Напрыканцы нашага першага тыдня ў інтэрнаце, калі адна вясёлая кампанія (не будзем паказваць пальцам, чыя менавіта) пакінула кухню бруднай, а падлогу такой ліпкай ад віна, што пры хадзе па ёй чамкалі пантофлі, Каспер прыбраўся і вымыў падлогу, нягледзячы на тое, што было не ягонае дзяжурства. Я тады яму падзякавала. Сёння ён паказаў мне пачак кавы і сказаў, што гэта ён купіў, але яе шмат, і я магу браць, калі захачу.

      Каспер пацікавіўся, як я баўлю выходныя, прынёс фільтры для кававаркі, уключыў яе і пайшоў. Кава зварылася, але яго не было. Ягоную шведскую я кепска разумею: гаворыць ён хутка і адрывіста, быццам булькоча чайнік, і забывае пераходзіць на англійскую, калі я прашу, а можа, кепска яе ведае. Так што я не ўцяміла, ці ён мне прапаноўваў зварыць той кавы. Пайшла з кухні ў разгубленасці, папіўшы гарбаты з лімонам.

      Мацільда зноў заснула. Я апусціла жалюзі і зачыніла дзверы звонку. Спі, дзіцёнак з начным ладам жыцця, што з табой зробіш. Першы раз такога сустракаю.

      Шведскія падлеткі і моладзь размаўляюць на сваёй шведскай мове. Я нават чула аднойчы, як старэйшыя дарослыя абураліся: “Гэта здзек з мовы, бо яна робіцца падобнай да мыкання!” “Дзяўчына” па-шведску – “шэй”. Але калі ты хочаш гучаць крута, як учора вяшчала мне Мацільда, валяючыся на ложку, трэба казаць, напрыклад, “гэ́ры”. Некаторыя гутарковыя выразы я ўжо ведаю і тут жа зляпіла прыклад, як я цяпер буду размаўляць: “Ё мэ, гэ́ры”, што можна перакласці як “Я тэж, чувіха”. Мацільда рагоча – так і трэба гаварыць!

      Дала ёй тады ж сто дадэнамінацыйных беларускіх рублёў і адну новую капейку.

      – Што я магу на іх купіць? – пытаецца.

      – Нічога, – адказваю.

      – Oh, I’m a rich bitch!

      Па дарозе з крамы я назбірала смачных яблыкаў каля бібліятэкі. З яблынь ля школы таксама яблыкі годныя, але бібліятэчныя найсмачнейшыя. Школьныя – круглыя бела-ружовыя ў крэсачкі, скурка на іх бліскучая і тоўстая. Чым драбнейшыя – тым смачнейшыя. Бібліятэчныя – дзіўнай кубічнай формы, з матавай далікатнай скуркай і роўнай зеленаватай афарбоўкай.

      Яблыневыя сады гнуцца пад ураджаем. Нейкія добрыя людзі выставілі пры дарозе два папяровыя пакеты, поўныя чырвоных яблыкаў, для пачастунку. Шкадую, што не пакаштавала.

      Падыходжу да школы, гляджу – на прыпынку тусуецца Мацільдзін прыяцель Франк і сама Мацільда сядзіць аўтобуса чакае. Эх, думаю, зноў кудысьці суседка навастрылася, давядзецца мне ўсё ж самой смецце выносіць, бо неяк несумленна пакідаць яго тым, хто за намі дзяжурыць.

      Пасля