На заснежаны востраў. Анка Упала

мяне ў нязвыклую сітуацыю: каб данесці да мяне інфармацыю, людзі мусяць рабіць намаганні, быццам я кепска чую ці цямлю. Раней я заўжды гаварыла ў Швецыі па-англійску, і таму мне не даводзілася выглядаць тормазам, гэта цалкам новы для мяне досвед.

      Кабінет Лінэі з боку калідора мае шкляную сцяну. Усе могуць бачыць, калі кіраўніца школы на працы.

      Для нарад з калегамі ў кабінеце рэктаркі ёсць круглы столік з крэсламі, але дарагога начальніцкага крэсла, седзячы ў якім было б зручна дамінаваць над падначаленымі, няма. Лінэя працуе, стоячы за канторкай.

      Размова пра стыпендыю занадта важная, каб тупіць, таму я прашу Лінэю перайсці са мной на англійскую і на час размовы ператвараюся ў разумную.

      13

      Раніцай суседка па калідоры паставіла свой сняданак разагравацца ў мікрахвалёўку і пайшла. Пакуль я налівала сабе кефір, за маёй спінай пачуўся грукат. Гляджу – мікрахвалёўка, што мацавалася да сцяны, абвалілася і павісла толькі на адным куце над шафай для сартыроўкі смецця.

      Вяртаюся ў пакой.

      – Мацільда, уяўляеш, мікрахвалёўка абвалілася.

      – Гэта я абваліла. Я ўчора адчыніла яе, і печка абрынулася. Гэтая кухня літаральна развальваецца!

      Стары Вэстэргордэн напраўду стары. Учора адвалілася сценка маёй шуфлядкі, давялося прыладжваць яе назад. У дзвярах у нашым пакоі ручка адламаная напалову. У Новым Вэстэргордэне нібыта ўсё новае, і пакоі з уласнымі, а не агульнымі на паверх душавымі кабінкамі і прыбіральнямі. Мацільда паўсюль гасцюе, таму ведае.

      Яна ходзіць у душ раніцай і, відаць, знаходзіць яго прыкручаным для сябе завысока, я забываю яго апускаць. А я наведваю душ увечары, і ён штораз прыкручаны нізенька.

      Я туды хаджу ў шортах і кашулі, а Мацільда проста загортваецца ў ручнік. Ну, добра, думаю, схаджу і я гэтак. Але калі ручніком пэўнай плошчы абкруціцца Мацільда – гэта адно, а калі даўгалыгая я – гэта іншае. Ёсць нюансы.

      Выходжу з душа – як на заказ: нейкі дарослы мужчына стаіць побач, адкуль толькі ўзяўся. – Даруйце! – выгукнуў і тут жа схаваўся за дзвярыма, што вядуць на другі паверх і да выхаду з інтэрната. Аднак. Мо які бацька ў інтэрнат дзіця прывёз. Але наагул жывем тут, быццам у якой камуне. За часам маёй вучобы ва ўніверсітэце ў родным гораде я жыла з бацькамі. Ніколі дагэтуль не ведала, што такое жыццё ў інтэрнаце.

      – Нічога страшнага, – сказала мне неяк пазней Мацільда ў іншай падобнай сітуацыі. – Не варта заганяцца.

      Я таксама спрабую так разважаць. Усе мы блізкія людзі, аб’яднаныя агульнымі кухняй, прыбіральняй і душам. Не заганяцца – адзінае, што застаецца.

      Увечары Мацільда напілася п’яненькая, доўга выбірала паміж торбачкамі і туфлікамі, прыбралася і паехала з хлопчыкамі ў начны клуб у суседняе мястэчка Эмчопінг. Я пацікавілася, з кім Мацільда едзе. Аднаго хлопца яна нават імя не ведае, хоць ён разам з ёй у наш пакой заходзіў. А я, што характэрна, ведаю, хоць мала з кім словам перамовілася. О экстраверты, о лёгкасць быцця! Сказала Мацільдзе “take care”. Але наагул гэта Эмчопінг мусіць берагчыся.

      – Ніколі-ніколі