Kırılmaz. Parvana Saba

kapladı, eski şehri bir gölgeler labirentine dönüştürdü, yansımaları ıslak asfaltta titreyen sokak lambalarının altın rengi ışığıyla aydınlatıldı, gerçekliği bulanıklaştırdı, şimdiki zaman ile rüya arasındaki, gerçek ile kendimi içinde bulduğum kabus arasındaki sınırları sildi. Nemli hava ağırdı, ıslak taş, aşırı ısınmış metal ve benzin kokularına doymuştu ve son yağmurdan sonra çatılardan ve demir oluklardan aşağı akan damlaların sessiz çıtırtıları başınızın üstünde hâlâ duyulabiliyordu.

      Araba gece boyunca uçtu.

      Lucas direksiyonu o kadar sıkı tutuyordu ki tendonlarının nasıl gerildiğini, eklemlerinin nasıl beyaza döndüğünü, soğuk, keskin, tehlikeli bakışlarının nasıl yola, aynalara, camın arkasında titreşen her gölgeye nasıl yapıştığını, sanki yalnız bırakılmadığımızı, hâlâ izlendiğimizi, kovalamaca henüz görünür olmasa bile avın devam ettiğini zaten biliyormuş gibi gördüm.

      Tehlike hissettim.

      Bu duygu derinin altında, her sinirde, her kasta, her an, nefes darlaştığında, parmaklar emniyet kemerini sıktığında, daha birkaç saat önce yanıltıcı görünen korku şimdi çok gerçek bir biçime büründüğünde ve birinin soğuk avucunun boğazını sıkması gibi görünmez ama elle tutulur bir şekilde arka koltuğa oturduğunda.

      Arkalarda bir yerde, sokakların derinliklerinden bir motor sesi duyuldu.

      Başımı keskin bir şekilde çevirdim, kalbim anında battı, keskin bir panik parıltısıyla delindi.

      Siyah SUV.

      Farların uzun huzmesi gece havasını kesiyor, kaldırımın ıslak parke taşlarını, evlerin eski duvarlarını, hızla geçen arabadan geri çekilen geç yoldan geçenleri karanlığın içinden çekip çıkarıyor.

      Bizi buldular.

      – Buradalar! – dudaklarımdan kaçtı ama Lucas çoktan gördü.

      – Biliyorum.

      Keskin bir şekilde nefes aldığını, çenesindeki kasların gerildiğini duydum, sonra gaz pedalına bastı ve araba öyle bir hızla ileri doğru fırladı ki ben koltuğa bastırıldım, ciğerlerimdeki hava dışarı çıktı ve etrafımdaki tüm dünyanın nasıl titreşen ışık ve karanlık şeritlerine dönüştüğünü hissettim.

      Yarış başladı.

      Bizi rahatsız eden karanlık

      Lastikler gıcırdadı, asfaltta ince izler bıraktı, yanan kauçuğun aroması kabine hücum ederek benzin, umutsuzluk ve korku kokusuna karıştı. Milano dar sokaklardan, keskin dönüşlerden, çıkmaz sokaklardan ve gece tabelalarının delici ışıklarından oluşan bir kaleydoskopa dönüşerek bize doğru koştu.

      Arkamızda takipçilerimizin siyah SUV’u pek geride değildi.

      O sadece bir iz değildi; çok yakındaydı.

      Farlarının nasıl yanıp söndüğünü, devasa gövdesinin alanı nasıl delip geçtiğini, nasıl hızlandığını, kuralları, yoldan geçenleri, trafik ışıklarını, sokakları hiçe sayarak nasıl hızlandığını gördüm.

      Umurularında değil.

      Durmalarına, saklanmalarına gerek yoktu çünkü bizi yakalayacaklarını biliyorlardı.

      – Neye ihtiyaçları var? – Sesimi tanıyamadım; çok yüksek, çok ince ve çok yabancıydı.

      Lucas hemen cevap vermedi.

      Direksiyonu sert bir şekilde salladı ve araba tam anlamıyla virajı aldı, neredeyse eski bir elektrik direğine çarpıyordu.

      – Neye ihtiyaçları olduğunu biliyorsun.

      Yutkundum, şakaklarımda kan zonkluyordu, avuçlarım terden yapış yapıştı.

      biliyordum

      Beni öldürmek istiyorlar.

      Ölümden bir saniye önce

      Önümüzde biri aniden bizim şeridimize döndü ve Lucas anında tepki verdi – keskin bir dönüş, kaldırıma doğru sürüş, süspansiyona çarpma, ışık parlamaları, yoldan geçenlerin yanıp sönen yüzleri, çığlıklar ve sonra yine yol, yine hız, yine sonsuz bir yarış.

      Kalbim boğazımda bir yerlerdeydi.

      Ancak en kötüsü SUV’un buna ayak uyduramamasıydı.

      Başka bir dönüş.

      Lastik gıcırtıları.

      Ve aniden bir ses duyuldu.

      Atış.

      Keskin, sağır edici.

      Arabanın titrediğini hissettim; yan tarafımdaki cam patladı ve üzerime parlak parçalar yağdı.

      Kulaklarımı kapattım ama kafam hâlâ uğulduyordu.

      – Bize ateş ediyorlar!

      Lucas dişlerini sıktı, gözlerini kırpmadı, parmaklarını direksiyona daha da sıkı bastırdı.

      – Anlıyorum.

      Silahı ne zaman çıkarmayı başardığını bile anlamadım.

      Ama şimdi onu bir eliyle tutuyordu ve diğer eliyle arabayı sürmeye devam ediyordu; bakışları yırtıcı, ayarlıydı, rastgele hareket etmeyenlerin başına gelen türdendi.

      Sonra Lucas’ın sıradan bir adam olmadığını fark ettim.

      Nasıl öldürüleceğini biliyor.

      Ani.

      Atış.

      Arkamızdaki SUV hızla yana doğru savruldu, sallandı, evin yan tarafına çarptı ve ardından bir elektrik direğine çarptı.

      Parçaların uçuştuğunu ve yakınlarda park etmiş arabaların çarpmanın etkisiyle titrediğini gördüm.

      Ama Lucas bakmadı.

      Sadece pedalı yere koydu.

      Arabayla uzaklaşıyorduk.

      Milano’dan kaçış

      Yol sonsuzdu.

      Silah seslerinden, motorun uğultusundan, kafamın içindeki bastırılamayan çığlıklardan kulaklarım hâlâ çınlıyordu.

      Ama en kötü şey bu değildi.

      En kötüsü şu anda, takipçilerimizi arkamızda bıraktığımızda bile kendimi güvende hissetmiyordum.

      Bunun son olmadığını biliyordum.

      Lucas da bunu biliyordu.

      Ona baktım.

      Sessizdi.

      Ama bakışlarında hiçbir rahatlama yoktu.

      Kurtarıldığımıza inanmıyordu.

      – Nereye gidiyoruz?

      Direksiyonu kavradı.

      – Buradan daha uzakta.

      Yuttum.

      – Şimdi bana gerçeği söyleyebilir misin?

      Bana baktı.

      Uzun zamandır. Merakla.

      Ve sonunda şöyle dedi:

      – Hala seni öldürmek isteyen tek kişinin nişanlın olduğunu mu düşünüyorsun?

      Cevap vermedim.

      Çünkü içten içe cevabı zaten biliyordum.

      BÖLÜM 6. KARANLIKTA YANSIMA

      Milano’nun dışındaki otoyol. Derin gece.

      Gece