Kırılmaz. Parvana Saba

yaşıyor mu?

      BÖLÜM 13. SEÇİM YOK

      Gece ormanı. Bilinmeyene kaçış.

      Hava aralıklı, acılı nefeslerle ciğerlerime hücum ediyordu, onu her içeri çekme girişimine göğsümde şiddetli bir ağrı eşlik ediyordu, sanki binlerce buzlu iğne beni içeriden delip geçiyor, nefes almamı engelliyor, düşünmemi engelliyor, gerçeği fark etmemi engelliyordu. Ayaklarım, kalın bir çürük yaprak ve gizli kök tabakasıyla kaplı ıslak zeminde kayıyordu; her an koşumu kesintiye uğratmaya, çelme takmaya, beni düşürmeye, beni zaten tepemde olanlara kolay bir av haline getirmeye hazırdı.

      Koştum.

      Lucas’ın bana “koş” diye fısıldadığı ve beni ileri doğru ittiği ve bu şans yanıltıcı olsa da bana bir şans verdiği andan itibaren kaç saniye veya dakika geçtiğini hatırlamıyorum. Artık sesini duyamıyordum, sorununun ne olduğunu bilmiyordum ama içimde bir yerlerde korkunç bir farkındalık yanıyordu: Hayatta kalamayabilirdi.

      Arkadan gelen silah sesi sağır ediciydi, gece havasını fırtına öncesi gök gürültüsü gibi kesiyordu.

      Geriye bakamadım.

      Eğer durursam, yavaşlarsam, başımı çevirmeme izin verirsem, o zaman tüm bu yarış anlamsız olacak, çünkü onlar orada olacaklar, zaten yakınlarda olacaklar, beni yakalamaya, bu kabustan kurtuluş umudunun son damlasını da koparmaya hazır olacaklar.

      Sadece harekete odaklanmaya çalıştım.

      Koşmak.

      Düşünme.

      Sadece koş.

      Dallar yüzünü kırbaçladı, saçlarını yakaladı, keskin dallar ellerini çizerek ince kan izleri bıraktı ama acının önemi yoktu. Acı hâlâ hayatta olduğumun göstergesiydi.

      Bu da bir şansım olduğu anlamına geliyor.

      orman tuzağı

      Arkasındaki adımlar giderek yaklaşıyordu.

      Nefeslerini duydum; ağır, boğuk ama ısrarcı.

      Geride kalmadılar.

      Kalbim göğsümde çılgınca atıyordu, kulaklarımda yüksek sesle yankılanıyordu, düşüncelerim panik içinde yarışıyordu, net bir plan oluşturamıyordum, bana reflekslerden başka bir şey bırakmıyordu – ileri, sadece ileri, bacaklarım hâlâ hareket edebiliyorken, beni yakalayana kadar, beni yakalayana kadar…

      Ama sonra onu gördüm.

      Önümde, sadece birkaç metre ötede, yolumun tam üzerinde karanlığa doğru uzanan dar, kayalık bir yarık vardı. Geçidin dibinden akan su, zayıf ayın ışığında parıldıyordu; akışı hızlıydı, tehlikeliydi, aralarında soğuk derelerin köpürdüğü keskin kayalarla noktalıydı.