Kırılmaz. Parvana Saba

alma aralıklı hale geldi.

      Kafam sonuna kadar çalışıyordu.

      Ne yapalım?

      Yanlış yola saparsam çıkmaz sokağa girebileceğimi biliyordum. Ama eğer tekrar aydınlatılmış sokaklara koşarsam fark edilme riskiyle karşı karşıya kalırım.

      Sadece panik yapmayın. Düşünmek.

      Yan tarafta bir kapı gördüm. Küçük, göze çarpmayan, bara giden yol.

      Ve geriye kalan tek şeyi yaptım; onu ittim ve içeri girdim.

      Bar “L’ombra”

      Eşikten geçer geçmez seslerin uğultusu, alkol kokusu, sigara dumanı ve güçlü parfüm karışımı üzerime saldırdı.

      İnsanlarla doluydu.

      Garsonlar ellerinde şarap kadehleriyle masaların arasında koşuşturuyorlardı. Erkekler ve kadınlar güldüler ve konuştular, bazıları futbol hakkında, bazıları siyaset hakkında tartıştılar.

      Sadece bir şeyler içmek için gelmişim gibi davranarak bara doğru ilerledim.

      Ama bundan sonra onun geleceğini biliyordum.

      Geri adım atmayacak.

      Kendimi toparlayıp arkamı döndüm.

      Ve işte oradaydı.

      Acele etmeden sakince içeri girdi. Sanki özel bir şey olmuyormuş gibi barın etrafına baktı.

      Bakışlarıyla karşılaştım.

      Karanlıktı. Özenli. Hiçbir acele veya düşmanlık belirtisi yok.

      Ama bu adamın beni bulduğunu biliyordum.

      Ve sonra konuştu.

      – Boşuna koşuyorsun Hannah.

      Parmaklarım camı daha da sıkılaştırdı.

      Adımı biliyordu.

      Ve o anda şunu fark ettim: Bu gece daha yeni başlıyor.

      BÖLÜM 3. GÖLGELERDEKİ YABANCI

      Milano. Bar “L’ombra”. Gece geç saatlerde.

      Pahalı alkolün, güçlü tütünün ve insan sıcaklığının yoğun aromaları havaya karışarak, zamanın yavaşladığı, uzadığı, mantıklı düşünmeyi zorlaştıran yapışkan bir maddeye dönüştüğü boğucu, viskoz bir atmosfer yarattı. Salonun derinliklerinde bir yerde çınlayan müzik, bilince nüfuz etti, ritmiyle hipnotize etti, kalbi tuhaf, kafa karıştırıcı bir vuruşla atmaya zorladı. Her yerde sesler duyuluyordu – yüksek, boğuk, alaycı, öfkeli, ama aralarında tek bir tanıdık, tek bir güvenli, tutunabilecek tek bir ses yoktu.

      Barda oturdum, buz gibi cinin damarlarımda yavaşça yayıldığını hissettim, ama ne rahatlama ne de sakinlik getirdim, sadece ne kadar çabalarsam çabalayayım dalgalar halinde yuvarlanmaya devam eden paniği vurguladım. Bütün bunların tesadüf olduğuna, benden sonra bara giren koyu renk montlu adamın sıradan bir insan olduğuna, benimle hiçbir ilgisinin olmadığına, kendimi kandırdığıma, gölgelerden kaçtığıma kendimi inandırmaya çalıştım…

      Ama gözlerimiz buluştuğunda kim olduğumu bildiğini fark ettim.

      Bu sadece tesadüfi bir karşılaşma değildi, sıradan bir ilgi dolu bakış değildi, boş bir merak da değildi. Gözlerinde daha fazlası vardı: bilgi, farkındalık, soğukluk, sessiz güven, sanki ben bir insan değilmişim de onun çoktan çözdüğü bir bilmeceymişim gibi.

      – Boşuna koşuyorsun Hannah.

      Sesi sakin ve telaşsızdı, sanki bu cümleyi dramatik bir etki yaratmak için değil de anlamını son harfine kadar çok iyi bildiği için söylüyormuş gibi.

      Dondum.

      İçeride soğuk bir şey göğsümü sıktı, beni nefesimi tutmaya zorladı, ama bunu göstermedim, korkuyu göstermeme izin vermedim, vücudumun her hücresi çığlık atmasına, talep etmesine rağmen – koş, koş hemen!

      Sakinmiş gibi davranarak cinimden yavaşça bir yudum aldım ve ancak o zaman kendime konuşma izni verdim.

      – Neden bahsettiğini bilmiyorum.

      Gözümü kırpmadım. Başka tarafa bakmadı.

      Sanki bana ona daha iyi bakma fırsatı veriyormuş gibi, onun gerçekten var olduğundan, bir serap olmadığından, iltihaplı bilincimin bir ürünü olmadığından, varlığı kaçışımla, kurtuluşumla ilgili düşündüğüm her şeyin bir hata olduğu anlamına gelen çok gerçek bir insan olduğundan emin olmak için yavaşça öne doğru eğildi.

      – Kaçarsan her şeyin biteceğini mi sanıyorsun?

      Bunu tehditle, baskıyla değil, öyle mutlak bir güvenle söyledi ki, bir an başım dönmeye başladı, içimde bir panik alevlendi.

      Kim o? Beni nasıl buldu? Adımı nereden biliyor?

      Parmaklarımı camın etrafında o kadar sıkı sıktım ki parmak eklemlerim bembeyaz oldu ama yine de fark etti, çünkü bakışları hafifçe titredi, önce elime doğru sonra tekrar yukarı kaydı ve gözlerinde anlayışa benzer bir şey parladı.

      – Sen kimsin? – Sonunda sordum ve içerideki her şey gerginlikten titriyor olmasına rağmen sesim eşit çıkmıştı.

      Kaşlarını hafifçe kaldırdı ama dudaklarının kenarlarında tek bir kas bile seğirmiyordu.

      – Dışarı çıkmana yardım edebilecek biri.

      İçimdeki bir şeyler daha da sıkıştı.

      – Peki buna neden ihtiyacın var?

      Şimdi sırıtıyordu – kısaca, neredeyse belli belirsiz, ama bu sırıtışta hiçbir alay yoktu, hiçbir zevk yoktu, yalnızca… hafif bir yorgunluk mu vardı?

      – Çünkü neye bulaştığın hakkında hiçbir fikrin yok.

      Nefes verdim ama geri adım atmadım.

      – Ama görünüşe göre biliyorsun.

      Yavaşça başını salladı.

      – Biliyorum. Ve eğer buradan benimle hemen ayrılmazsan, bir günden fazla ömrün kalmayacak.

      Bu sözler bana bir kırbaç gibi çarptı, beni havasız bıraktı ve kalbimin atmasına neden oldu.

      – Beni tehdit mi ediyorsun?

      Başını salladı.

      – HAYIR. Seni uyarıyorum. Seni arıyorlar. Şimdi. Bu şehirde. Bu alanda. Ve seni tam olarak kimin bulmak istediğine dair hiçbir fikrin yok.

      Tüylerim diken diken oldu.

      Başım yeniden dönmeye başladı ama bu sefer alkolden değil, hayatta kalmak için tek şansımı elime geçirdiğimi fark ettiğimden.

      – Peki sana neden inanmalıyım?

      Bir an duraksadı, sonra yaklaştı.

      – Çünkü beş dakika içinde bu barı benimle birlikte terk etmezsen, birinin arabasının bagajında kalacaksın.

      O anda başka seçeneğim olmadığını anladım.

      Soğuk bardağı parmaklarımın altına sıkıştırarak yavaşça nefes verdim, sonra bakışlarımı odanın uzak köşesine çevirdim ve damarlarımda kanın soğuduğunu hissettim.

      Orada, gölgelerin arasında bir adam oturuyordu.

      Kel. Kaba, ağır özelliklere sahip. Sipariş üzerine dikilmiş gibi görünen pahalı bir takım elbise giymişti. Doğrudan bana