Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская

жывуць, – развяла рукамі дзяўчынка. – Пінгвінаў мы на свае вочы тут наўрад дзе пабачым, а страусаў, мяркую, у заапарку можна знайсці.

      – А што такое заапарк і дзе ён знаходзіцца? – запыталіся вухуцяне.

      – Гэта такое месца, куды збіраюць жывёл і птушак з розных краін і кантынентаў, каб людзі маглі іх пабачыць.

      Рудаш зацікавіўся:

      – Выдатна! Гэта ж можна не ехаць далёка, каб паглядзець на істот з іншых месцаў. Давайце сходзім у заапарк!

      Улада сумна ўздыхнула:

      – Раз у нас такая важная справа, як пошукі родзічаў Вухуціка, то мы ў заапарк завітаем, але я не люблю там бываць. Тамтэйшым жывёлам і птушкам не пазайздросціш. Іх, вядома, даглядаюць і кормяць, але яны назаўсёды страцілі сваю радзіму і волю. Даводзіцца жыць у невялікіх клетках, штодня знаходзіцца пад пільнай увагай наведвальнікаў заапарка. Я была там, бачыла іх вочы, і мне падаецца, у іх тоіцца сум.

      Вухуцяне памаўчалі, яны асэнсоўвалі пачутае.

      – Заўтра наведаем заапарк, – паабяцала Улада і змяніла тэму: – А зараз – час вяртацца дадому. Дадзім супакоіцца насельнікам балота!

      Дзяўчынка расшпіліла маланку заплечніка, вухуцяне ўладкаваліся ў ім, і ўсе разам выправіліся ў зваротны шлях. Уладзе падумалася, што абавязкова трэба паказаць іншапланетным гасцям нешта асаблівае.

      Чароўная скарбніца

      Улада вырашыла паказаць гасцям сваё любімае месца, якраз непадалёк ад якога яны зараз ішлі.

      – Сябры, запрашаю вас завітаць у чароўную скарбніцу! – загадкавым шэптам прапанавала дзяўчынка.

      – Там каштоўнасці? – імгненна адрэагавала Сінька.

      – Самыя сапраўдныя! – пацвердзіла Улада.

      – І шмат іх там? – удакладніла Зялёнка.

      – Нават злічыць цяжка! – адказала Улада.

      – А дзе знаходзіцца гэтая скарбніца? – зацікавілася Мінола.

      – Вось у тым прыгожым будынку, – дзяўчынка паказала напрамак рукой.

      – Мы зможам увайсці туды і паглядзець на каштоўнасці? – запытаўся Рудаш.

      – Не толькі ўвайсці і паглядзець, але і з сабой некалькі дадуць! – падміргнула Улада.

      – Праўда?! – ледзь не выскачыла з заплечніка Сінька. – А хто дасць?

      – Захавальніцы скарбаў! – таямніча адказала дзяўчынка.

      – Дык пойдзем хутчэй! – папрасілі госці.

      І гаспадыня, ямчэй прымасціўшы заплечнік, рушыла да будынка, у якім была чароўная скарбніца. Толькі ўвайшлі – іх ласкавай усмешкай сустрэла прыгожая спадарыня.

      – Вітанне, Улада! Рады цябе бачыць! Ты своечасова. У нас шмат новага і цікавага з’явілася! Возьмеш зараз ці адкласці для цябе? Бо разбяруць хутка.

      – Бяры! Прама цяпер бяры! – шапталі з заплечніка іншапланетныя госці, якім вельмі карцела займець зямныя каштоўнасці.

      – Як добра я зайшла! – узрадавалася дзяўчынка. – Вазьму з задавальненнем!

      – Праходзь у залу, выбірай! – гасцінна запрасіла спадарыня.

      Улада падзякавала і павольна пайшла да лесвіцы, якая вяла на другі паверх.

      – Чаго ты ледзь сунешся? Усе каштоўнасці расхапаюць, пакуль