Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская

матузкамі, шлейкі зручна трымаліся на плячах, у бакавыя кішэні можна было пакласці нейкую карысную драбязу. Вось гэты заплечнік і вырашыла Улада выкарыстаць як пераноску для іншапланетнікаў.

      – Калі ласка, размяшчайцеся! – запрасіла гаспадыня, адкрыўшы шырокі «ўваход». – Я вас панясу!

      Сінька з Зялёнкай першыя скочылі ўнутр, за імі палезла Мінола, потым – хлопчыкі.

      – Цесна! Шчыльна! – незадаволена буркалі двое, вядома хто, з кампаніі.

      – Затое бяспечна! – сказала Улада, накідваючы шлейкі на плечы.

      Вухуцяне на Зямлі мелі невялікі рост і важылі як мяккія цацкі, таму дзяўчынцы было няцяжка іх несці. Галовы ў пераноску не хавалі, ім жа хацелася глядзець навокал.

      – Заплечнік будзе для вас зямным хадзікам! – усміхнулася Улада.

      – Паехалі! – у адзін голас закамандавалі Сінька з Зялёнкай.

      Дзяўчынка адчыніла браму і выйшла на вуліцу. Прыгравала сонейка, лёгкі ветрык калыхаў лістоту дрэў, у пераносцы за спінай нягучна перагаворваліся іншапланетныя госці. Яны ўсё разглядалі, дзівіліся, абмяркоўвалі. Улада прыслухоўвалася да іх размовы і радавалася, што дзеці з Вухуціі ў яе ў гасцях. Задумалася і не звярнула ўвагі на тое, як з брамкі дома, паўз які яна праходзіла, выйшла яе прыяцелька Юля.

      – Прывітанне! – прагучала неяк зусім нечакана.

      – Цац! – устрывожана і гучна сказала Улада, спыніўшыся так рэзка, што вухуцяне ў заплечніку войкнулі.

      Юля здзіўлена паглядзела на сяброўку:

      – Што?

      Улада прыдумала, як растлумачыць дзіўнае слова, якое выгукнула ўслых:

      – Гэта лічылка такая: «Вуцікі-пуцікі-куцікі-клац! Фінта-мінта-сінта-цац!»

      – Якая вясёлая лічылка! – усміхнулася Юля. – А што ты лічыш?

      – Крокі, – адказала Улада.

      – Куды ідзеш? – распытвала прыяцелька.

      – У бібліятэку! – адказала дзяўчынка першае, пра што падумалася.

      – Можа, і мне з табой схадзіць? – задумліва прагаварыла Юля.

      – Не, давай іншым разам, – адказала Улада.

      Сяброўка здзівілася, бо заўсёды ім было добра і весела ўдзвюх. Яны б ужо і разышліся, але Юля згледзела вухуцян, якія пазіралі з заплечніка.

      – Якія мілыя пупсікі! – у захапленні пралапатала дзяўчынка і, заскочыўшы за спіну сяброўкі, адным хуткім рухам выцягнула за ружовую спружынку-прычоску здранцвелую ад жаху Сіньку. – А ножак колькі! Нос смешны! А вушкі якія! Мі-мі-мі!

      – Аддай, калі ласка, я спяшаюся! – Улада забрала няшчасную госцю.

      – Пакажы астатніх! – Юлю вельмі зацікавілі яркія лялькі.

      – Іншым разам, мне пара бегчы, прабач!

      Улада абмінула незадаволеную сяброўку і паспяшалася хутчэй завярнуць за паварот.

      – Ды што тут за істоты жывуць?! – лямантавала Сінька. – Хапаюць, цягнуць, кусаюць, нападаюць, на часткі рвуць!

      – Проста вы незвычайныя і вельмі цікавіце зямлян, бо яны ніколі не бачылі такіх прыгожых іншапланетнікаў! – спрабавала гаспадыня супакоіць госцю.

      Улада вярнула Сіньку ў заплечнік.