Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская

прашаптала Зялёнка.

      – Можа, у яго нос наклеены і ліхтарык накладны? Маскіруецца, каб да нас быць падобным! – выказала здагадку Сінька.

      – Ды хто яго ведае! – паціснула плячыма сяброўка.

      Паненкі непрыкметна вярнуліся на арэлі і зноў палеглі. Яны крыху адышлі ад страшнай сустрэчы з зямнымі дзецьмі, супакоіліся. І тут знянацку з-за куста бэзу прама да іх выйшаў вялікі-вялікі зямлянін.

      – Цац! – піскнула Сінька.

      Яны знерухомелі, бо цяпер выконвалі інструкцыю, якую дала ім Улада: прыкінуліся лялькамі і не варушыліся, не міргалі, дыхалі ледзь прыкметна. Зямлянін падышоў да арэляў, паправіў посцілку і… жах! Узяў у рукі здранцвелых ад страху вухуцянак, потым сеў, паклаў іх побач з сабой і, павольна гайдаючыся, стаў назіраць за тым, што адбывалася ў басейне. З-за борціка мільгала толькі галава Улады, дзеці-вухуцяне былі меншыя, і ўбачыць іх адсюль не атрымлівалася.

      – Аматарка паплаваць! – з цеплынёй у голасе ціха сказаў зямлянін-велікан і гучна звярнуўся да дзяўчынкі:

      – Улада! Выходзь, трэба адпачыць і пагрэцца!

      Яна рэзка павярнулася:

      – Дзед! А я і не заўважыла, як ты прыйшоў!

      Улада выбралася з вады і вынесла сваіх сяброў, якія таксама выканалі сакрэтную каманду. На арэлях дзяўчынка ўладкавалася побач з дзедам Славам, свае «цацкі» паклала збоку, каб яны не прыцягвалі асаблівай увагі.

      – Лялькі ў цябе нейкія новыя? – запытаўся дзед.

      – Ага, вось прынесла з сабой паплаваць! – адказала ўнучка.

      – Ты, пэўна, прагаладалася. Бабуля Галя такі смачны халаднік згатавала і бульбу маладую з духмяным кропам. Ідзі паабедай, – падахвоціў дзед.

      – Ад такога адмаўляцца нельга! – усміхнулася Улада.

      Яна саскочыла з арэляў і пачала збіраць «цацкі».

      – Іх таксама карміць панясеш? – пажартаваў дзед Слава.

      – Ну не пакідаць жа іх галоднымі! – падміргнула дзяўчынка.

      На кухні яна рассадзіла сваіх гасцей за сталом. Дома нікога не аказалася, можна было спакойна паабедаць. Маленькая гаспадынька ўзялася за справу: на стале з’явіліся місачкі з халадніком і запечаная залацістая бульба, пасыпаная яркай зелянінай.

      – Пахне апетытна! – паціраў рукі Рудаш.

      – Смачна есці, дарагія госці! – пажадала Улада, і дзеці ўзяліся за лыжкі.

      Абед вухуцяне дружна ўхвалілі. Мінола паабяцала, што паспрабуе дома зрабіць падобны халодны суп з мясцовых прадуктаў. Рудаш сказаў, што нагадае ёй, калі сястра раптам забудзецца на сваю задуму. Сінька і Зялёнка папрасілі дабаўкі. Толькі Вухуцік быў крыху задуменны, еў павольна, мала ўдзельнічаў у размове.

      – Засумаваў, сябра? – запыталася Улада.

      – Ды не, проста задумаўся, – уздыхнуў Вухуцік.

      – Дзе родзічаў шукаць? – аблізваючы лыжку, хмыкнула Сінька.

      – А вы адкуль ведаеце? – разгубіўся хлопчык.

      – Падслухалі! – здагадаўся Рудаш.

      – Вельмі трэба было падслухваць! Вы самі гучна балбаталі! – буркнула Зялёнка.

      – Якія вы нявыхаваныя! Не ў свае справы насы ўсоўваеце! –