Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская

«Цац!» – дзверы адчыніліся, і на парозе з’явіўся дзед.

      – Смачна есці! – пажадаў ён унучцы і дадаў: – Усім хаўрусам снедаеце?

      Унучка ўсміхнулася:

      – Ага, так весялей і смачней!

      Улада ледзь стрымлівала смех, бо заўважыла, што каманда «цац!» заспела Рудаша, калі ён паклаў у рот цэлы сырнік. Яго шчокі сталі такімі круглымі, што аж вочы прыжмурыліся.

      Дзед паставіў на стол імбрычак, два кубачкі і, перасаджваючы вухуцян на адно крэсла, сказаў:

      – Зараз і бабуля з намі гарбаты пап’е.

      Пакуль дзед адвярнуўся, каб наліць духмяны напой, Рудаш хуценька праглынуў сырнік і з палёгкай уздыхнуў. Прыйшла бабуля Галя і прынесла з саду толькі што сабраныя клубніцы.

      – Частуйся, Улада!

      – Дзякую! Сняданак, як заўсёды, смаката! – сказала дзяўчынка.

      Усе разам пілі гарбату са свежай мятай.

      Улада вырашыла выкарыстаць удалы момант для просьбы:

      – Мне так хочацца сёння пабываць у заапарку! Калі ласка, давайце паедзем!

      – Не атрымаецца, мы з бабуляй па справах спяшаемся, – патлумачыў дзед.

      – А заўтра зможам? – запыталася ўнучка.

      – Толькі на наступным тыдні, – сказаў дзед.

      Улада засмуцілася. Тата з мамай працуюць, усе спадзяванні былі на тое, што дзед з бабуляй адвязуць у заапарк яе і вухуцян. Да наступнага тыдня чакаць занадта доўга, госці могуць і дадому сабрацца, а то бацькі занепакояцца.

      – А мне так хацелася ў заапарк, – сумна ўздыхнула дзяўчынка.

      Яна гатова была расплакацца. Дзед паспрабаваў суцешыць:

      – Усё лета наперадзе, абавязкова з’ездзім!

      Выйсце знайшла бабуля. Яна ўмела выправіць любую сітуацыю. Вось і цяпер прыдумала, як паступіць.

      – А ты, Уладачка, папрасі, каб Стасік з табой паехаў! Цудоўная кампанія, праўда?

      – Згодна! – засвяцілася ўсмешкай дзяўчынка.

      Бабуля і дзед дапілі гарбату і паспяшаліся па справах, Улада зноў рассадзіла сваіх гасцей па крэслах, і яны працягнулі сняданак.

      – А хто такі Стасік? – запытаўся Вухуцік, намазваючы масла на хлеб.

      – Гэта мой стрыечны брат. Ён ужо дарослы, нядаўна гімназію скончыў. Галоўнае, каб пагадзіўся з намі паехаць, можа, і ў яго свае планы ёсць.

      Стасік з бацькамі жыў у суседнім доме. Улада адправілася да яго, а вухуцянам дазволіла пагуляць з сабачкамі. Кітка і Кася радасна сустрэлі новых знаёмых.

      – Быццам год не бачыліся! – адзначыла Мінола, гладзячы Кітку, хвост якой круціўся, нібыта прапелер.

      А Кася танцавала перад вухуцянамі на задніх лапах і шчасліва павісквала. Калі Улада вярнулася, уся кампанія ганяла мячык. Дзяўчынка хвілінку палюбавалася іх гульнёй, а потым паведаміла:

      – Цудоўныя навіны! Стасік пагадзіўся адвезці нас у заапарк. Збіраемся!

      Вухуцяне хацелі і сабачак з сабой узяць, але гаспадыня адмовіла: маўляў, там звяроў хапае і сваіх туды прыводзіць нельга.

      Калі Улада сабралася і выйшла з дома, Стасік ужо чакаў яе. Вухуцяне з цікавасцю разглядалі яго: высокі