Қўрқма. Жавлон Жовлиев

Аллоҳ!

      – Бўкирма, шунча йилини берди, шукур қил. Фақат қизил отам билан дуч бўлгим йўқ. У дўзахда, мен жаннатга ўтишим керак!

      – Отангиз жаннатда бўлса-чи?

      – Адолат сотилмайди у ерда.

      – Момомга айтсам, сизни қора косов билан солади… Сиз ўша талабаларни излаб топганимни кўришингиз керак! Мен талабалар билан дўстлашиб кетганимни кўрмайсизми?

      – Сен бўласанми шундай, катта бобонг қилган тавқи лаънатларни манглайимиздан тозалай оласанми?

      – Мени ташлаб кетма, бобо! Ўлимни ёмон кўраман. Ўрнинг тўлмайди! Ўлим эркаликни кўтармайди, бобо. Ўлим Ватан каби битта бўлади, ўлим билан ўйнашиб бўлмайди. Тур, қорбўрон ўйнаймиз, тур-а, тур, бобо! Мен фақат ўлим билан чиқиша олмайман, унинг чиллари доим мени йиқитган.

      Бобом қўлларини елкамга ташлайман. Маҳсини кийдираман. Оёқлари тарновдаги қордек музлаб ётади. Жони юқорилаб кетяпти, ё Аллоҳ! Ернинг оғзини ўзим ёпаман, маҳшаргача йиртиқ бўлса ҳам!

      Ажал алдаб жонни, совитгани аниқ оёқларини!

      Қора ва зах уйга бензин қуйгим келади. Чироқ йўқ, ўчган. Шайтонга ўхшайди электр, бир келади, бир кетади. Одамларни ҳалак қилади, ўлади, тирилади.

      Чопонни елкасига иламан, телпагимни кийдираман. Мойчироқни ёқаман… Момом энди уйғонади… Ҳай-ҳайлаб қолади… Мен бобомни қорга отаман…

      Қорда юмалаймиз…

      – Бобо, кулсанг-чи? – дейман.

      Мурда кулади.

      – Йиғлама ёш болага ўхшаб! Қара, қишлоқда сендай ҳеч ким оппоқ қорларда ўйнаб, йиғлаб ўлмаган.

      Мурда йиғламайди.

      Бобом бола, мен бобо бўламан.

      Момом инқиллаб чиқади…

      – Момога қор от, бобо! – Бобом қорни кафтда қисади. Суйганига отади. Тегмай парчаланади қор, бобомнинг яшаш истаги каби. Заиф жонни кучли ажал босади.

      Куламан бақириб, ўкириб, ўртаниб, йиғлайди бобом, момом қўрқади ўлимдан, бари-бари билан хайрлашишдан.

      Қор ҳам йиғлайди, қўйлар ҳам, хўрозлар ҳам, товуқлар ҳам йиғлайди, бир мен ва панада тикилиб турган эшакқуртларгина кулади.

      Қор ўзини осмондан ташлайди, кўз ёшлардай иссиқ.

      Қор кўзини ёшлайди, ажал каби муздек!

      Янгалар яримяланғоч отилиб чиқди. Қарасаки, ҳовли ўртасида бир гала арвоҳ ўйин ўйнамоқда ажал билан. Улар бир пой калишларини қорда қолдириб эрларини уйғотмоққа шошилади.

      Момом йиғлаб-йиғлаб, бобомга қор отади.

      – Эҳтиёт бўл, қорда йиқиласан, – дейди ўлаётган эр ҳамон хотинини ўйлаб.

      Қолганини эшитмайман.

      Қор тўхтайди тўхтагани каби ҳаёт!

      Тобут йўли лой бўлади, қор хор бўлади, кўз ёши дарё бўлади.

      Аммо мен кўрмайман. У йўлдан юрмайман…

      Бобомни олиб кетаётган сурувнинг чўпони янглиғ орқада бораман, сурувнинг ити янглиғ чеккалаб чопаман.

      Бақириб-бақириб куламан, этигим қорни ерга уради.

      Бобомни ҳайдаб бораман! Бу дунёдан барча ҳайдалади. Шунга кўнмай бораман.

      Оёғимдан қор сачраб, бобомга гап ташлайди.

      Тупроқ оч, ташна ётгандай саксон йил, ютиб юборади жасадни!

      Тугайди, тугайди… тугади… бобом эртаги.

      Мозордан