Қўрқма. Жавлон Жовлиев

овоз чиқаришга мажбур бўласан, йиғлашни билмаганингдан сўнг нима ҳам қилардинг – ё куласан, ё қуруқ бақириб-бақириб, ҳаммага мазах бўласан азадор қон йиғлаётган пайт.

      Ҳар Янги йил келиши билан: “Худога шукурлар бўлсин, неварамиз бу йил ҳам ўқишдан ҳайдалмади!” – дерди етти ўғли ўқишдан қувилиб оғзи куйган момом.

      Мен эса “Худога шукурлар бўлсин, бу йил ҳам ўлиб қолишмади!” дея улардан суюнаман.

      Гоҳида момом кенжа амаким телефонидан қўнғироқ қилиб турарди.

      – Бобонг билан сени ўйлаб чиқдик. Тинч ётибсанми, болам?

      – Ит ермиди мени, момо? – доимгидай эркаланишга тушаман.

      – Агар яхши ўқимасанг, ўзим сени қозонга босаман! – момом меҳрибон овозда ўдағайлайди.

      – Хўп, сизни соғиндим, момо! Қимирлаб турибсизми?

      – Ҳартугул, тупроқнинг устидаман.

      – Биламан, қабрда бўлсангиз, умуман гаплашолмасдик. Сизнинг овозингиз менга келмасди, меники сизга етарди, лекин! Чунки бақирардим ўликларни уйғотиб.

      Бобом ҳам кулади, момом ҳам.

      – Ҳали бери ўлмаймиз, чолдан қутулиш қийин.

      Бобом гапирмайди. Овозини қириб-қириб барчасини эшитаётганини билдириб қўяди. Гапларим ўзимга акс-садо бўлиб қайтади.

      Аммо бу Янги йил байрами вафо қилгани билан қиш чилласи аямади, ҳамма нарсани музлатиб қуритгани етмагандай, бобомни ҳам қулатди.

      Бир қиш бобомни, кейингисида эса момомни кўмдик.

      Энди қишлоққа боргим келмайди.

      Мен учун қишлоқ ҳеч ким бир-бирини танишни ҳам, тан олишни ҳам истамайдиган шаҳарга айланиб қолди.

      Улар тирик бўлса эди – байрам бўларди. “Янги йил” мен учун уларнинг тирик яшаётгани эди. Турли шаклга кирган арча чироқлари эмас, уларнинг меҳр кўзлари қутлуғ қиларди янги йилимни.

      Мен борсам, бобом қўйларига емиш ташлаётган бўларди.

      Қандай кўришсам экан, деб ўйлаганча остонада узоқ туриб қолардим. Эшикка илинган исириқ каби балою касалликларни қайтариб, тобора кексайиб, мункиллаб бораётган бобомни барча ташвишлардан озод қилгим келарди.

      Унинг кўзи тушиб қолгунича мен муаллақ қотаман.

      Ҳар сафар яна-да қариб-қартайиб кетаётгандай туюлади, суякларидан гўшт моҳирлик билан шилиб олиниб, устидан буришган тери ёпилгандай.

      – Э, отам, отам… Кел, ҳа… кел-да. Момоси, эй момоси, ёрил-ёрил, боланг келди…

      Момом менга атаб палов пиширади. Ҳар сафар: “Мен сизнинг қўлингиздан ейман, келинларингиз ўчоққа яқинлашмасин”, – деб шарт қўярдим.

      Янгалар ғижинарди. Момом инқиллаб, гуручни катта тоғорада сопи қилар ва шу гуруч доналаридан кўп мени дуо қиларди.

      Улар ҳар икки тарафимдан ўпиб, юзимни нам қилиб ташлайди.

      Пальтомни силайди. Телпагимга илашган қорни қоқади… Мен эса яна болалик қиламан. Йўқ, мен болага айланаман… Сўнг икковини ҳам қорга отаман, қорга пишаман. Бобомни ирғитаман, момомнинг юзига қор ишқайман. Бобом кулганча менинг билакларимдан ушлаб қўяди. Момом яна пешонамга ёпишади. Йиғлайди, сиқтайди ва сўнг бахтиёр кулади. Яшаяпмиз-ку, ахир!

      – Сен келиб уйим