Қўрқма. Жавлон Жовлиев

касаллик – кулги!

      Ҳозир жавоб беради, бошқача бўлиши мумкинми, ахир!

      – Алло-алло, эшитяпсанми, Лола? Мен Берлиндаман, мен келдим, жоним, алло, ҳой…

      У индамайди. Сўз душманга, ажалга айланади бу он.

      Мен ўлим ҳақида ўйлашдан қўрқаман.

      Аммо телба ошиқнинг узоқ кутган висоли ажали бўлиши мумкин. Телефоним каби титраяпман, юрак каби қон бўляпман…

      Муҳаббат, бу ҳайҳотдай дунёда телбаларгагина кунинг қолган қашшоқ туйғусан! Бу туришда барча ночор халқлар каби асрнинг сўнгига бормай кўмиласан. Эшакқуртларга салом берасан. Айни қоқ пешинда, момақалдироқ гумбурлаган он сени кўмади инсоният ёмғирдан юз чайган тоғу тошларга!

      “Ким ҳам қутуларди ажалдан, мен ҳам ўлдим. Дунёга бўлмас экан муҳаббат устун”, дея фалсафа сўқийсан. Аммо эшакқуртлар сени эшитмайди, минг чақирим наридан тўғри мўлжал оладилар жасадинг томон ва сероёқ таналарини моҳирлик билан ўйнатиб, не-не улуғлар мадҳ этган нозигу муқаддас танангни топтайди – ейди.

      Берлинда фақат сенинг овозинг бордай!

      Берлин сен учунгина мавжуддек, Берлин мен учун сенсан, Лола!

      Айрилиқ миллари тинди – тўхтади. Айри-айри ариқларда оққан умрнинг ичга сўрилган маъносиз аламлари ҳам тамом. Балки, ҳаётим мазмунини шу ердан топарман, қутуларман саволлару мудроқликдан. Шарҳсиз ҳасратлар, бутун вужуд талпинган икки жоннинг бир дунёси ёнди.

      Бирга ёнди…

      Бир армони, бир гуноҳи, бир бахти, бир бахтсизлиги – бари ёнди.

      Оҳ, ҳозир у бевафо юрак тўхтайди ва… Лекин, энг муҳими, жигар омон бўлсин, жигар. Қоним айланиб туради, тоза қон зарардир муҳаббат учун, покиза, тиниқ қон.

      Мен нафас оляпман, Лола!

      Мен оляпман бу дунёдан улуш… Балки, сени севганим учун ҳам Худо менга ёрдам бераётгандир… Бўлиши мумкин-ку, ҳаётга ёлғиз бир сабаб! Ёлғиз нишона, ёлғиз умид, ёлғиз орзу, худди ғариб Ватанинг каби танҳо!

      Кел, жоним сермунг, мусиқага айланамизми?

      Мусиқа ҳеч қачон кўринмайди, уни ушлаб бўлмайди, тутиб бўлмайди, бирор жинояти учун айбдор билиб қамаб ташламайди миршаблар, суд қилмайди судьялар, ҳамма тинглайди, соғ ҳам, телба ҳам.

      Кел, мусиқага айланамиз, тезроқ, эртароқ, ҳозироқ… Синиқ ураётган юрак унимиз мангу ўчиб қолмасидан.

      Қабрлардан тунда овоз чиқишига қўрқоқларгина ишонади ёки фақат авлиёларгина ичидаги азобланаётган жасадни тинглай олиши мумкин, бизни эса фақат биз.

      Кел, ўз куйимизни тинглайлик.

      Эшитяпсанми?

      Лола, Лолам, гўзалим менинг! Азобли айрилиққа тўла кунлар адоғига етди, ҳижрон ўлди, шубҳалар қирилди, армонлар кўмилди, кўзларингда тонгги қуёш нурларини кўрар онлар келди. Ҳа, тонг қуёши, тонг, тонг ҳақида ўйлаймиз, кел, ҳеч бўлмаса!

      Ҳа, ҳа, ўйлашни унутган одамларга ўргатамиз.

      Муҳаббат ҳақида бўлса, улар доим кўнадилар. Муҳаббат бу ўзингни тинглаш дегани-да, тўғрими? Уларга ўлим ҳақида гапирмаймиз. Бу сўз жуда ёмон, жуда… Айниқса, висолнинг олдида ўгай.

      Юракни бироз авайламасликни ҳам ўргатайлик, кел, рози бўласан-а? Оч оғизни оч қолдириш дарси ҳам тузук. Йўқ-йўқ, баридан жигарни сийпалашни ўрганамиз.