Wojna o szczepionki. Brian Deer

oskarżył ministerstwo o przedkładanie administracyjnej pedanterii nad dbałość o bezpieczeństwo. „Chcieli, żeby dostawy MMR II dotarły na miejsce, zanim nam powiedzą” – oznajmił nam dr David Bevan z Outwell koło Wisbech w Cambridgeshire.

      Niezbyt to ostry sprzeciw, by zagwarantować ogólnokrajowy rozgłos. Szczególnie że lekarz przyznał też, iż szczepy Urabe były lepsze niż nic. Ale zdobywszy pół strony kontrowersji w sprawie szczepień, Hall zrobiła też coś dla Barra.

      Koszmarne przeżycie skłania niektórych do podjęcia kroków prawnych – głosił tytuł drugiego tekstu w „Independent”, poniżej. Powoływał się jedynie na dawno zarzuconą sprawę Lancasterów, z czterema akapitami o tym, jak Angela planowała wystąpić z pozwem. Potem pojawiało się zdanie, w którym aż czuć, że doszło do wymiany przysług.

      Ale ich prawnik, Richard Barr z King’s Lynn, specjalista od spraw o odszkodowania, reprezentuje inną rodzinę, z północnej Anglii, której pięcioletni syn stracił słuch po zapaleniu opon mózgowych wywołanym przez szczepienie MMR.

      Barr… specjalista od spraw o odszkodowania? Hall, jak się wydaje, była wróżką. Wtedy, na początku lat 90. (zanim każda indyjska restauracja miała menu w sieci), podanie nazwiska prawnika w gazecie było wabikiem na klientów.

      I tak właśnie niczym niewyróżniający się prawnik wyłonił się z zawodowego cienia i zdobył kontrakt z Legal Aid Board na reprezentowanie rodzin, które miały nadzieję na pozew w sprawie MMR. Umowa ta miała przynosić zyski przez następne 12 lat, gdy on i Wakefield podsycali kryzys szczepionkowy, który pewnego dnia miał się stać odczuwalny na całym świecie.

      Musiało już tylko dojść do spotkania. Ale w chwili rozmowy telefonicznej z Salisburym wydawało się, że wielka idea Wakefielda wyewoluowała. Nie chodziło już o wirus odry. Chodziło o wirus odry ze szczepionki. A chociaż „nie wspominał” o tym w „J Med Virol”, ostrzegał urzędnika, że „będzie to pierwsze pytanie, jakie padnie”.

      W swym gabinecie na trzecim piętrze Salisbury usłyszał sygnał ostrzegawczy. Widział już wcześniej, co kryło się pod takim spekulacjami. Pamiętał oddziały szpitalne podczas wywołanej przez Wilsona paniki w sprawie DTP, wymiotujące maluchy, podostre stwardniające zapalenie mózgu, mówienie rodzicom, jak umrą ich dzieci.