Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

ma-hulle wou jou ook kom groet het.” Sy oë gaan oor die skrapse bikini wat net die nodige bedek. “Miskien moet jy net eers iets aantrek. Jy weet, hulle is darem nie meer jonk nie – my pa se hart kan dalk gaan staan.”

      “Wat is verkeerd met my? Dit sal nie die eerste keer wees dat hulle my in ’n swembroek sien nie.” Sy klap weer sy hand weg wat nog steeds met die ringetjie speel.

      “Ek weet, maar dis asof jou lyf net nie meer heeltemal dieselfde lyk nie. Daar is skielik rondings en kurwes wat selfs ek nie ken nie.”

      Nicolene tel die kortbroek en hempie op wat langs die stoel lê en begin ergerlik aantrek. Die son het haar ’n hoofpyn gegee. “Moet nou nie maak asof jy álles van my weet nie.”

      “Ek was al drie jaar oud toe jy gebore is. Ek kan jou dalk ’n paar goed oor jouself vertel wat jy nie geweet het nie, soos byvoorbeeld die kuiltjie net bo jou –”

      “Jacques Roux, gaan doen iets met jouself. My kop is seer en ek is nie lus vir jou slimpraatjies nie.” Nicolene tel die handdoek op en begin huis toe stap.

      Hy haal haar egter in en sy voel sy arm om haar skouers gaan. “Is dit verlange wat jou so iesegrimmig maak? En dit ná net twee dae!”

      “Ek het jou meisie gesien,” ignoreer sy die opmerking.

      “Watter een?”

      Nicolene gaan staan stil, en kyk hom fronsend aan. “Jy sal nooit verander nie, nè! Ek weet nie waarom die meisies so met hulle laat mors nie. Dit is nie asof jy die laaste man op aarde is nie.”

      “Miskien ken hulle kwaliteit …” Hy lag nou openlik in haar gesig af.

      Nicolene snork vererg. “Laat ek my sin dan anders stel. Ek het één van jou meisies gesien – die blondine. Of is hulle almal nog steeds blond?”

      “Waar?” Sy stem is niksseggend.

      “In die dorp. Karen het my gewys.”

      “En wat wil jy vir my sê?” Hy gaan staan by die deure wat na die sonstoep oopmaak en draai haar na hom toe.

      “Niks … Sy is baie mooi …”

      “Maar?” Sy wenkbroue trek omhoog terwyl hy glimlag.

      “Wat wil jy hê moet ek sê? Ek ken haar nie eers nie.” Sy steek haar hand uit en maak die deur oop. Haar gesig helder op toe sy die bekende gesigte binne sien sit en sy stap haastig nader om te groet.

      Gideon en Christa Roux druk haar vir ’n oomblik vas voordat hulle haar ook van kop tot tone bekyk, en dan laat die ouer vrou met opgetrekte wenkbroue hoor: “Genade, Nicolene, waarom is jy so bleek en maer? Eet jy nie jou eie kos nie?”

      “Tannie weet mos hulle sê ’n vrou kan nooit te maer of te ryk wees nie,” laat Nicolene moedswillig hoor en sy kan sien hoe haar ma afkeurend haar kop skud.

      “Hoe gaan dit, my kind?” wil Gideon vriendelik weet terwyl hy haar aan die arm neem en langs hom op die rusbank neertrek.

      “Baie goed. En hoe gaan dit met julle in die nuwe huis? Nog nie jammer julle het vir Jacques die groot huis gegee nie?”

      “Hy sal seker nie meer te lank alleen daar wees nie,” antwoord Christa van die oorkant van die vertrek af.

      Nicolene kyk spottend na die man oorkant haar. “Gaan jy loseerders inneem? Gelukkig is daar baie kamers.” Sy rek haar oë en pruil haar mond vir hom toe hy frons.

      Gideon draai weer na haar. “En wat van jou? Ek hoor hier kom ’n Engelsman kuier.”

      Nicolene knik en dan val Christa weer van die oorkant af in: “Ek kan nie glo dat jy vir die res van jou lewe in so ’n koue, triestige plek wil woon nie! En wat van jou familie? Mis jy hulle nie? Jou kinders gaan nie eers hulle oupa en ouma ken nie … sal dalk seker nie eers Afrikaans kan praat nie.”

      “Die wêreld is darem nie meer so groot nie. Deesdae kan ’n mens maklik en gou van een land na ’n ander reis. En dan is daar telefone en rekenaars …”

      “En as ’n mens jou nie oor geld hoef te bekommer nie, kan jy net soveel makliker kom kuier ook,” laat Lisa nou van haar ook hoor.

      Nicolene staan meteens haastig op en met ’n geforseerde glimlag wil sy weet wat almal sal drink. Jacques volg haar en die oomblik toe hulle alleen in die kombuis kom, bars albei uit van die lag.

      “Hulle het nog niks verander nie!” skater Nicolene dit uit.

      Jacques skud sy kop. “As hulle nie sulke groot vriendinne was nie, het hulle mekaar beslis die skuld gegee vir ons afvalligheid.” Hy neem op die hoek van die lang kombuistafel plaas en vou sy arms voor hom. “Loseerders. Was dit nou nodig?”

      Nicolene hou haar blik op die glase terwyl sy die koue vrugtesap skink. “Wel, volgens jou het jy meer as een meisie, so tot watter gevolgtrekking moes ek nou kom – dat jy ’n harem gaan inneem?”

      “Jy hou jou hopeloos te slim. Dit lyk my jou kêrel is nie mans genoeg vir jou nie.”

      “Of miskien is ek so mak soos ’n lammetjie by hom …” Sy stap voor hom uit en moet glimlag toe sy die snorkgeluid agter haar hoor.

      Vier stemme raak skielik stil toe hulle op die sonstoep uitstap, en Nicolene besef ergerlik dat daar oor haar en Jacques gepraat is. Wanneer gaan hulle eendag aanvaar dat daar nooit iets meer tussen hulle twee sal wees nie? As daar nóú nog nie iets gebeur het nie, is die kanse wraggies skraal dat hulle een oggend sal wakker word en smoorverlief op mekaar sal wees.

      Die twee ouer vrouens begin gelukkig oor die troue en die mans oor boerderysake praat, en Nicolene kan terugsit en haar verlustig in die bekendheid van die toneel en die stemme wat sy uit haar vroegste herinneringe kan terugroep.

      Die Rouxs was maar altyd daar. Vandat sy haar verstand gekry het, was hulle deel van haar wêreld en was die buurplaas net ’n verlenging van hulle eie grond. Jacques is die oudste van die drie kinders en hy en Paul was van kleins af soos Dawid en Jonatan. Hulle is ewe oud en was onafskeidbaar. Sy is drie jaar ná hulle gebore en vandat sy haar eerste treë kon gee, was dit haar gunstelingtydverdryf om agter die twee ouer seuntjies aan te drentel. Hulle het in elk geval baie interessanter speletjies as meisies gespeel en sy wou so graag net soos hulle wees. Dit het soms tot groot gevegte aanleiding gegee en sy kan onthou hoe Paul dikwels by sy ma gaan kla het oor sy pes van ’n klein sussie wat hulle nooit alleen wou laat nie. Jacques het darem soms vir haar opgekom, maar ook net as sy belowe het om vir hom van haar lekkers te gee.

      Twee jaar ná haar het Karen gekom en nog ses maande later is die Rouxs se tweelingdogters, Alta en Helene, gebore. Hulle drie het ook ’n bloedvriendskap gesmee en Nicolene was bly sy het nie nodig gehad om met hulle te speel nie. Daarvoor was die seuns se wêreld nog steeds baie interessanter. En so het die ses kinders langs mekaar grootgeword en hoe ouer hulle geword het, hoe hegter het die vriendskappe geword. En hoe meer het die ouers begin drome droom. Veral die ma’s het troues onder akkerbome gesien – vriendskapsbande wat tot familiebande verstewig sou word.

      Maar die weë van die liefde is nie voorspelbaar nie. Paul het vir hom ’n vreemde vrou gevat. Hy het Annemie op universiteit ontmoet toe sy ’n tweedejaar- fisioterapiestudent was. Hulle het mekaar net langer as ’n jaar geken toe hulle verloof geraak het. Daarna is die tweeling redelik kort ná mekaar getroud – Helene met ’n boer in die omgewing en Alta met ’n mediese dokter in die stad. Helene het die vorige jaar ’n babaseuntjie gehad en Alta verwag ook nou haar eersteling.

      En nou gaan Karen trou … en dit laat nog net vir haar en Jacques om soveel jare se versugtinge te bewaarheid. En tog lyk dit asof daar ook nooit iets van gaan kom nie. Sy moet by haarself glimlag. Sy self weet nie eers waarom daar nooit iets tussen haar en Jacques ontwikkel het nie. Miskien het hulle mekaar net te goed geken. Miskien was hulle net te goeie vriende, het hulle mekaar deur die jare net met te veel hartsgeheime vertrou. Miskien het sy net té veel meisies sien huil … Wie sal ooit weet?

      Nicolene skrik orent toe sy haar naam hoor en kyk vraend om haar rond.