Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

      “Dis ’n plesier.” Hy glimlag spelerig. “En ek moet nou maar erken: dis vrek lekker om jou weer te sien.”

      Sy glimlag breed. “Ek het jou gewaarsku dat jy my eendag gaan mis, maar jy wou mos niks hoor nie! Ek hoop net die nuwe liefde is nie so jaloers dat ek jou nooit hierdie vakansie gaan sien nie.”

      “Jy flenter vier jaar rond, kom bring net so elke tweede jaar ’n welwillendheidsbesoek en dan moet ek my meisies afskeep wanneer jy jou verwerdig om te kom kuier. Dis darem verwaand. In elk geval gaan jy jou hande vol hê om jou skatryk kêrel besig te hou.”

      Sy sug. “Wat het my na jou laat verlang?”

      Hy lag net en trek met ’n waai van die hand weg.

      Terug in die huis kyk haar ma afwagtend op toe sy binnekom. “En toe – is dit nie lekker om hom weer te sien nie?”

      Nicolene hou haar gesig ernstig toe sy knik en dan neem sy die koppie koffie by haar ma. ’n Bekende gesig loer om die sitkamerdeur en die jong meisie spring op. Elsa het haar help grootmaak.

      “Elsa! Hoe gaan dit met jou?”

      Die ouer vrou vou haar arms om Nicolene en maak klikgeluide met haar tong. “Waarom het jy so lank weggebly? En kyk hoe maer is jy!” Haar bruin oë bekyk Nicolene ontevrede.

      “Moenie met my baklei nie, ek het so hard gewerk, maar nou is ek hier vir ’n hele maand.”

      Elsa knik tevrede en dan verskoon sy haarself om die kos te gaan opsit.

      Die volgende oomblik hoor hulle motordeure klap en toe die voordeur oopgaan, stap ’n jong man en meisie haastig binne. Karen gooi die inkopiesakke op die rusbank neer en omhels haar suster, terwyl sy aanhoudend praat. Ná ’n ruk staan sy darem opsy sodat die man langs haar ook vir Nicolene kan groet.

      Nicolene haak by die man met die rooiblonde hare in en knipoog vir hom. “Ek is so bly om te sien jy het nog nie weggehardloop nie. Jy is voorwaar ’n dapper man.”

      “Maar nie weer nie, hoor.” Hy trek haar nader en druk ’n soen teen haar wang.

      “Beplan jy dat daar ’n volgende keer gaan wees?” laat sy aanstaande skoonma met opgetrekte wenkbroue hoor.

      Hy knipoog vir Nicolene. “Tussen die twee van hulle sal ek nie eers koue voete kan kry nie. Hulle hou my met arendsoë dop.”

      Karen gluur hom aan en swaai haar ligbruin hare oor haar skouer. “Jy sal jou wat verbeel! Jy is doodbang dat ék koue voete kry, daarom pas jy my so op.”

      Gerrit soen haar op haar mond en dan laat hy gemaak ernstig hoor: “Daarom is dit vir my baie swaar om jou nou te verlaat, maar ek het nog ’n werk en as ek na al jou inkopies kyk, sal ek nie kan bekostig om my werk te verloor nie.”

      Hy groet die ander en nadat Karen hom op die stoep afgesien het, kom sy haastig teruggestap en sak langs Nicolene op die rusbank neer.

      “Vertel alles! Hoe lyk hy? Wanneer kom hy? Jis, ek is so nuuskierig. En het jy ’n mooi rok gekry? Ek sien nie kans om nou nog hier na ’n rok vir jou te soek nie.”

      Nicolene knik en sit haar hand op die jonger meisie se arm. “Ek het ’n rok. Of dit jou en Ma se goedkeuring gaan wegdra, sal ons maar moet sien.” Sy knip laggend vir haar pa oog, terwyl hy hulle rustig sit en beluister.

      “Nicolene … ek hoop van harte nie dis ’n kaal rok nie. Onthou die troue ís in ’n kerk!” Lisa se blou oë rus bekommerd op haar oudste dogter.

      “Dis somer … en ek was bang ek kry warm, maar ek sal probeer om die halslyn so hoog as moontlik op te trek,” terg Nicolene.

      Wilhelm staan laggend op en kondig aan dat hy die drie vrouens gaan los om verder die kuisheid van hulle rokke te bespreek. Lisa staan ook op om ’n paar oproepe te gaan maak en die oomblik toe hulle ouers uit die vertrek is, draai Karen na haar suster.

      “Gaan julle verloof raak? Ek belowe ek sal nie vertel nie.”

      Nicolene skud haar kop. “Nee, goeiste, daar sal nog heelwat water in die see moet loop.”

      “Is jy lief vir hom?” Karen se blik gaan vraend oor haar suster se gesig.

      “Genade, Karen! Jy klink soos die Spaanse Inkwisisie! Ek dink nooit regtig aan hierdie dinge nie. Dis lekker wanneer ons bymekaar is, en ek sal hom seker mis as hy skielik uit my lewe moet verdwyn … maar ek hoor nog nie regtig die gelui van trouklokke nie.”

      “Het jy al by hom ingetrek?” Sy lag sag. “Ma wil eintlik weet, maar sy wil jou nie self vra nie. Ek dink sy is doodbang vir die antwoord.”

      Nicolene skud haar kop. “Dis nie iets wat ek maklik sal doen nie. Ek dink ’n mens kompliseer ’n verhouding onnodig as jy nie meer ’n ruimte van jou eie het nie.”

      Karen loer oor haar skouer. “Moet net nooit saam met Ma trourokmateriaal uitsoek nie. Sy sien ’n betekenis in elke stuk lap waarna jy kyk en dan moet jy verduidelik waarom jy nie die onskuldige, spierwit kant kies nie.”

      Nicolene lag hardop en albei skud hulle koppe.

      Daardie aand in haar bekende bed, met al die bekende reuke om haar, dink Nicolene lank oor die dag. Paul en Annemie, haar broer en skoonsuster, het kom groet en vir aandete gebly en dit was so lekker om hulle en die tweelingseuntjies te sien. Paul het ook oor Andrew uitgevra en Nicolene dink weer aan die gesprek met haar suster.

      Dis so anders as ’n mens ver van die huis af is. Sy het nog nooit ernstig aan trou gedink nie. Solank die verhouding werk, maak niemand planne nie. Daar is nie familie wat vrae vra nie. Sy weet nie of Andrew se ouers hom ooit uitvra nie. Sy kan haar dit nie indink nie. Hulle is so korrek en teruggetrokke. En hulle het in elk geval nog nooit die saak met haar aangeroer nie. Sy suster het eendag gesê haar ouers sal bly wees as hy sorg vir ’n manlike erfgenaam, maar sy het nie die meisie verder uitgevra nie.

      Die gelui van die selfoon langs haar bed versteur meteens haar gedagtes en sy antwoord ingedagte op Engels.

      “Jammer om jou teleur te stel, maar dis nie jou minnaar nie.”

      Sy glimlag en wikkel haarself gemakliker teen die kussings toe sy Jacques se stem herken. “Maar jy is darem ’n goeie naasbeste.”

      “Gmf! ’n Mens kan hoor jy praat uit onkunde. Dis beslis nie die algemene gevoel hier rond nie.”

      “Nou toe nou, wie sou dit nou gedink het! En al die tyd dink ek net aan jou as die gawe buurseun … wat nie juis kan soen nie.”

      “En waarop grond jy jou bevindings?” Sy kan hoor hoe sy stem verdiep.

      “Jy het my eendag uit die swembad gered. Ek het nogal gedink dis gaaf van jou …”

      “En die ander deel van jou bevinding?”

      Sy bly ’n oomblik stil asof sy eers dink. “Die soen? Onthou jy my agste verjaarsdag … agter die vyeboom!”

      “En op grond dáárvan verklaar jy my naasbeste!”

      “Nee … Daar was darem ook ’n paar verjaardae en Kersfeeste daarna …” Nicolene voel hoe haar glimlag al breër rek.

      “Dink jy nie dis tyd dat ons jou gebrekkige ondervinding op datum moet bring nie? Dis nie goed om gevolgtrekkings op ou navorsing te baseer nie.”

      “Maar wat as die gradering dieselfde bly?”

      “Ek is bereid om daardie kans te waag.”

      “Waarom het jy nou weer gebel?” verander sy doelbewus die gesprek.

      “Ek wou net sê ek hoop jy slaap lekker in jou eie bed!”

      “Baie dankie, ek is seker ek sal. En ek hoop jy slaap ook lekker!” Sy probeer so ernstig as moontlik klink. En toe skakel sy die instrument af en lê met ’n groot glimlag in die donkerte.

      2

      “Wel, wat dink