Helena Hugo Derde Keur. Helena Hugo

lamlendig gesê.

      “Wat doen ons op die oomblik?”

      “Ons kommunikeer vir die eerste keer in drie dae, ons praat.”

      “Dis nie praat nie, dis stry.”

      “Is nie.”

      “Is!”

      “Nie!”

      “Simpel, hou op.”

      Hy het sy kop agteroor gegooi en gelag. “So simpel soos in die ou dae.”

      Is dit wat hy van haar verwag – om simpel te wees sodat hy haar kan uitlag? Ekskuus, watter ou dae?

      Hy het sy hand uitgesteek. “Vriende?”

      Sy het haar hande voor haar bors gevou gehad en dit net daar gehou.

      “Nee, Danie, die afstand is te groot, en dis nie van vandag of van gister of eergister af nie.”

      “Wat?”

      “Die probleem wat aanleiding gegee het tot ons … ons wapenstilstand en alles het nie sommer uit die lug geval nie. Dit het … dit is …”

      Hy het na haar gekyk, gewag. Sy het nooit gedink dit sal so moeilik wees om dit te sê nie en skielik was sy smoorkwaad. Waarom moet sy sy vuilwerk vir hom doen? Hy weet goed wat aan die kom is. Hy is die een wat begin het.

      Daar was ’n knop in haar keel. Die vernedering! Sy het omgespring en geloop.

      Hy het nie agterna gekom nie. Twee mense soos hulle, soos sy en Danie Hartogh wat mekaar so goed ken, weet mos nou duidelik wanneer die een ’n geheim het wat hy nie met die ander een wil deel nie.

      In daardie oomblik het dit op haar neergedaal: Danie Hartogh is verlief – en nie op haar nie.

      Daardie selfde aand ná werk het sy vir hom geSMS: Jy het ander geselskap, geniet dit en los my hart. Sy is veilig agter die tralies van my siel.

      Sy het die boodskap deurgelees en dit verander na: Leef jou lewe en moenie jou oor my bekommer nie.

      Van toe af stry sy met Abdel Mahmoud en maak sy grappe met Naguib Kassas. Sy vra baie uit oor Egipte en praat oor haar taxi-man, Gamal, wie se seun navorsing oor die standhoudendheid van die Nylrivier doen. In die proses leer sy nogal baie van alles wat die laaste tyd in Kaïro aan die gang is. Soos haar pa altyd sê: “Daar kom wel iets goeds van.”

      Net jammer Mahmoud sal nooit so lekker soos Danie kan stry nie, en Naguib is gans te buddy-buddy met Danie.

      Dit gaan ’n opdraande stryd wees om van nou af haar werk te doen en die dae te tel, want sy het besluit sy gaan huis toe. Einde van die jaar.

      “Good for you, Oulindatjie,” het Herman oor die foon gesê. “Ma verlang so sy’s by breekpúnt verby, Pa raak al stiller. Ek e-pos solank vir jou advertensies, hulle soek baie verpleegsters met ondervinding soos joune.”

      Alinda het die knop in haar keel voel groei.

      “Wat van jou? Jy kan seker nie wag om weer my siel uit te trek nie?”

      “Moenie worry nie, ek trek die einde van die maand Centurion toe. Die bank het ’n tak daar oopgemaak en ek is die nuwe kredietbestuurder.”

      Sy was gepas beïndruk. “Herman! Baie geluk!”

      Hy het ’n laggie gegee. “Hou vas – daar’s nog.”

      “Ek luister.”

      “Ek gaan huis opsit. Ek en Elize raak volgende maand verloof.”

      “Verloof! Jy en Elize?”

      “Is daar iets mee verkeerd?”

      “Elize van Wyngaardt?”

      “Jip.”

      “Sy moet haar kop laat lees.”

      “Is dit hoe jy my gelukwens met my trouvrou?”

      Alinda kan haar haar broer en die opstêrs Elize nie saam voorstel nie. “Jy sal jou maniere moet opknap.”

      “Ek doen dit. Jy sal my nie ken nie.”

      “Ek het jou Desember nog geken.”

      “Jy weet nie wat alles in ses weke kan gebeur nie. My hart is gesteel, ek sal alles doen wat sy sê – ek het tot van haarkapper verander én ek’s op dieet.”

      Toe maar, Herman, ek weet wat alles in ses weke kan gebeur, wou sy vir hom sê. My lewensvreugde word dag vir dag en stuk vir stuk van my af weggeskeur. Ek was al lus en sny my hare self af, en ek het nie ’n dieet nodig nie, want ek eet nie meer nie.

      Voor haar huismense, veral haar ma, hulle te veel oor haar bekommer, het sy liewer haar treurmare gesluk.

      “Ek’s bly vir jou onthalwe. Geluk, Herman,” het sy opreg gesê. In haar hart het sy presies geweet hoe hy voel – ’n heel mens, die teenoorgestelde van haar. “Ek hoop julle is baie gelukkig.”

      Hy het ’n oomblik lank stilgebly. Sy kon sy blye toekomsverwagting oor die lang afstand aanvoel.

      “Dankie, Alinda. Ek waardeer dit, komende van jou.”

      Dis die eerste keer in jare dat hy haar Alinda noem en nie Oulinda nie. Goeiste, is hulle eindelik besig om groot te word? Dis beslis die langste gesprek wat hulle nog sonder ’n rusie gevoer het.

      “Ek bedoel dit,” het sy gesê. “Ek wil hê dit moet goed gaan met julle, met jou, jy verdien jou geluk. Ek wil hê jy moet gelukkig wees.”

      Dalk het sy die pap te dik aangemaak. Maar hy het hom selfs toe nie vererg nie.

      “Ek is vandat Elize ja gesê het,” het hy doodernstig geantwoord.

      “Wanneer is die groot dag?”

      “Elize wil ’n Desembertroue hê, ek hoop jy’s betyds.”

      “Stuur vir my die regte datum, dan sorg ek dat ek betyds is.”

      “Maak so. Wil jy weer met Ma praat?”

      Haar ma het die foon oorgeneem. “Hoekom het Ma my nie gesê nie? Van Herman en Elize?”

      “Ek wou hê hy moet self. Probeer tog maar om betyds hier te wees vir die troue. En pas jouself op. Hulle wys elke aand op die TV-nuus van die bomme wat so in Bagdad ontplof.” Haar stem het gebreek.

      “Ma, dis ver van ons.”

      “Dis nie ver nie, Irak grens aan Saoedi!”

      “Dis nog steeds kilometers weg. Kyk op die kaart.”

      “Bagdad en Riaad is baie nader aan mekaar as Bagdad en Pretoria.”

      “Goed, Ma, teen sulke logika het ek geen verweer nie. Maar ek het ’n kontrak, ek moet dit eers afhandel.”

      “My kind, onthou net … ek is by breekpúnt,” het haar ma gehyg.

      Alinda moes haarself keer om nie in trane uit te bars en alles van Danie Hartogh se verraad te vertel nie. Maar haar ma ken hom skaars – sy het uit vrees vir Herman se ewige gespot hulle min van Danie vertel. Wat haar ma-hulle betref, is hy ook net een van die bondel.

      “Alinda, ek praat.” Dis Regina.

      “Jammer, ek konsentreer net hier.”

      Sy maak of sy besig is om die pasiënt se besonderhede op die rekenaar na te gaan. Snaaks hoe vinnig gedagtes deur jou kop kan snel.

      “Moenie dink ek sien nie hoe jy bloos as jy aan Danie se spiere dink nie.”

      “Ek bloos nie, ek konsentreer!”

      “Op sy spiere.”

      Alinda draai om en kyk na Regina. “Op die werk hier – die rekenaar.”

      Regina se oë glinster. “Hulle het vanoggend gestry.”

      “Wie?” vra Alinda, terwyl