Helena Hugo Derde Keur. Helena Hugo

      “You did not expect me.”

      Korrek. En ek het amper daarin geslaag om jou uit my kop te sit.

      “I’m here with Danny.”

      Alinda voel of sy ’n hou in haar maag gekry het.

      “Danie?”

      “Yes, Danny.”

      Danie, nie Danny nie. Maar toe maar, jy sal dit nooit regkry nie.

      “He asked me out to lunch and you?”

      Vryf jy dit in, of dink jy hy het ons albei gevra? Nee, jy is vandag die gelukkige pryswenner van een ete saam met dokter Danie Hartstog.

      “I’m shopping and I just popped in for samke hara.”

      “On your own?”

      Ja, danksy jou agteraf gevry met my … met Danie.

      “Yes, it’s the American way.”

      Irmina glimlag. “Much more practical,” sê sy.

      Alinda is seker sy hoor sowel minsaamheid as neerbuigendheid in Irmina se stemtoon. Sy moet dadelik wegkom voor sy iets sê wat ongesê moet bly.

      “Enjoy your lunch.” Ek weet nie of ek nog lus is vir myne nie.

      Alinda val amper oor haar eie voete om uit die kleedkamer te wees voor Irmina voorstel dat hulle saamstap. Die laaste persoon wat sy nou wil sien, is Danie Hartogh, wat nog te sê met hom praat. Netnou voel hy verplig om haar te vra om by hulle aan tafel te sit.

      Sy buig haar kop en loop asof sy ’n sterk wind trotseer. Dalk haal sy die hoektafeltjie sonder voorval. Soos die duiwel dit wil hê, kry sy dit nie reg nie. Sy loop haar vas in ’n lang, skraal man wat ook nie gekyk het waar hy loop nie.

      “Pardon,” sê hy. Hy klink geïrriteerd, maar gryp haar arm om te keer dat sy nie val nie. Sy een hand slaan stewig om haar voorarm, die ander een rus op haar skouerblad.

      “I’m so sorry,” sê sy rooi van skaamte en klein van verleentheid. In hierdie land loop vrouens nie in mans vas nie. Hulle kyk waar hulle loop en gedra hulle soos dames.

      Dit voel of die hele restaurant asem ophou.

      “Alinda?”

      Sy herken die Rolex om die pols, die pols ook. Dis Danie Hartogh.

      Sy het nie eens geweet hy ken die woord “pardon” nie. Is daar ’n ander sy aan Danie wat sy nog nooit raakgesien het nie? Of is dit deel van sy voorbereiding as metgesel vir prinses Irmina en kuiergas in die paleis-majil? Bestudeer hy nou die internasionale boek van etiket? Is daar so ’n boek?

      Hy hou haar steeds vas, sy vingers boor in haar sagte vleis. Sy oë soek in hare, na wat weet sy nie. Toe lyk hy vir haar so baie na Daniel Craig wat enige oomblik ’n skoot uit die duister verwag dat sy nie anders kan nie – sy giggel.

      Danie se mond gaan oop en toe, hy het nie woorde nie.

      Aha! Sy is hom een voor.

      “Moenie worry nie, jou gesellin is hier. Ek het haar in die damesruskamer gekry. Prinses Irmina, nè?”

      “Wel, ja … Daar is iets wat ek, wat ons …”

      “Jy het nie nodig om te verduidelik nie. Ek sal julle nie steur nie. Los net my arm, dan’s ek weg. Jy maak my seer.”

      “Jammer, ek het nie besef nie.”

      Hy los haar en bloed vloei weer ongehinderd deur haar are, maar sy mis sy hand, die stewige greep wat hy op haar gehad het. Is dít wat sy soek – Danie se hande op haar? Sy besitlikheid? Nee, maar hierdie was nie besitlikheid nie, dit was om te keer dat sy nie val nie.

      “As ek geweet het jy kom vanmiddag hiernatoe …” Hy is besig om klei te trap.

      “Jy sou nie geweet het nie, want ek het self nie geweet nie.”

      “Dis baie … ongemaklik.”

      “Wat? Dat jy en Irmina hier is? Dis ’n vry land. Jy is vry om te eet waar jy wil en om uit te nooi wie jy wil. Ek kan nie help as my teenwoordigheid jou ontstel en jou sooibrand gee nie, ek was eerste hier.”

      Sy draai haar kop, loer skuins oor haar skouer. Irmina huiwer op die onderste trap voor die damesruskamer. “Die kelner het klaar my bestelling op die tafel gesit. As dit nie daarvoor was nie, het ek ’n ander restaurant gaan soek. Maar in hierdie geval is dit julle tweetjies wat die verkeerde rendezvous gekies het.”

      Ek is besig om te rammel, dink Alinda, ek moet ophou.

      “Eet saam met ons,” sê Danie toe sy asem skep.

      Dit lyk sowaar of hy by haar pleit.

      Sodat jy en Irmina my kan jammer kry? Nee dankie!

      “Nee, Danie, jy het Irmina genooi. Geniet die middag saam met haar. Ek gaan gou my vis eet en …” Sy kyk op haar horlosie. “My taxi is oor ’n halfuur by die hoofingang. Verskoon my.”

      Sonder om weer in sy oë te kyk – daardie goudbruin oë wat haar so kwaad maak as hy haar terg en nou so … troebel is, so versigtig, tentatief, verleë … Hoekom? Omdat hy verlief is op ’n Arabiese prinses. Hy sal sy fout gou genoeg agterkom.

      Sy maak haar rug regop en loop met klein, vroulike treetjies na haar eensame hoektafeltjie. Sy vra die kelner om haar stoel om te skuif sodat sy met haar rug na die res van die restaurant sit. As daar een ding is wat sy nie wil aanskou nie, is dit Danie en Irmina wat in mekaar se oë sit en staar.

      Sy kyk na die bord met die keurig voorbereide dis. Die samke hara wat gewoonlik so geurig en pikant is, smaak na niks. Sy eet skaars die helfte, sluk dit met water af en betaal haar rekening. Dan maak sy haar pakkies bymekaar en loop sonder om eers rond te loer na waar die twee nou eintlik sit en of hulle gelukkig is.

      Waarom is daar ’n knop in haar keel? Omdat sy verneder voel, verkul, verstote?

      Toe sy by die geskenkwinkeltjie verbyloop, gaan sy staan. Sy kyk verlangend na die glaskas met die Aladdin-lampie. Dis so anders, so sprokiesmooi.

      Miskien moet sy ingaan en dit koop, dalk troos dit.

      Dalk nie, en dan het sy geld uitgegee op ’n nuttelose ornament.

      Die vroutjie agter die toonbank is druk in gesprek met ’n klant; dit lyk of sy weer elke woord moet herhaal. Sy sal nie nou nog ’n klant kan hanteer nie. Die ou mannetjie met die tulband is nêrens te sien nie. Alinda draai weg van die venster en drentel stadig na die uitgang. Daar is nog tien minute voor Gamal en sy taxi opdaag.

      Sy kan rustig loop en winkelvensters kyk, maar sy is nie meer lus nie. Naby die ingang is ’n fontein, ’n groepie reusepotte met dadelpalms en bankies waar mense kan sit en rus. Een van die bankies is leeg en Alinda maak haar tuis.

      Dit was nie so ’n slegte inkopiesessie nie. Sy het darem iets vir haar ma gekry en twee boeke vir haarself, haar koskas is vol en sy weet nou min of meer waar sy met Danie Hartogh staan. Hulle is nie meer vriende nie en dis goed so.

      Sy leun agteroor, sluit haar oë en luister na die fontein. Water is kalmerend, veral die sagte geborrel van hierdie fontein. Sy het Arabië toe gekom vir avontuur. Buiten ’n paar noue ontkomings het daar weinig van gekom. Die lewe hier bied ook maar die gewone roetine, en vriendskap tussen ’n man en ’n meisie is net so goedkoop soos op enige ander plek in die wêreld.

      Sy sal haar droomman nog sien – eendag.

      Toe Alinda haar oë oopmaak, is hy reg voor haar –die ou mannetjie met die wit tulband. Sy skrik, want hy staan so naby en hy kyk haar so intens aan dat sy vir ’n oomblik vrees hy gaan ’n mes uitpluk en haar keel afsny. Hy steek iets weg in die wye mou van sy thobe – sy let op dat hy die een hand met die ander een vashou. Daar is ’n diep keep tussen sy oë, sy mond is ’n dun strepie.

      Wil hy my doodmaak, wonder sy, omdat ek nie kans gesien het om meer as ’n duisend rial