Helena Hugo Derde Keur. Helena Hugo

benader.

      You want my handbag?

      Eers toe hy praat, besef sy dat sy nie ’n geluid gemaak het nie. Sy kon lankal gegil het.

      “Want to buy lamp?”

      Lamp? Die een in die glaskassie? Sy haal diep asem. Sy kan praat, sy sal.

      “Yes, but I told you it’s expensive.”

      “I sell for you, fifty ryal.”

      Dis ’n uitsonderlike groot afslag.

      “Why?”

      “I want you to have it.”

      Alinda kyk op haar horlosie. Dis te laat. As sy nou saam met hom gaan, sal sy nie betyds terug wees nie.

      “My taxi is waiting …” begin sy.

      Toe skud hy sy mou en haal die Aladdin-lampie te voorskyn. Dit blink só, dit lyk of daar ’n lig uitstraal wat van binne kom, nie van iewers af weerkaats nie.

      Towerlig.

      “Are you sure?”

      “You give fifty and I give you lamp.”

      Het die ou man die lampie gesteel? Is hy dalk die assistent en die vroutjie die eienaar? Maar hoekom gee sy vir hom die sleutels as hy ’n dief is?

      “Magic lamp will make you happy.”

      Hoekom nie? Sy hou so daarvan, dit sál haar gelukkig maak – al staan dit net op haar bedkassie, al kan sy net daarmee spog.

      “Okay, I can do with some happiness.”

      Sy tel die geld af en gee dit vir die mannetjie. Hy gryp die note en verdwyn soos ’n wit weerligstraal. Het hy dan nou die lampie saamgeneem? Sal haar verdiende loon wees.

      Alinda wil net lag, vandag is nie haar dag nie.

      Toe sy afkyk, sien sy die lampie. Dit staan langs haar op die bank in sy eie kolletjie son.

      8

      By die huis aangekom, sit Alinda die sakke met kruideniersware op die kombuistafel neer, ook haar handsak en ander inkope. Omdat dit nie apart toegedraai is nie, het sy die lampie bo in een van haar inkopiesakke gepak en dit goed toegeknoop.

      Die geur van Lily of the Valley-borrelbad en -seep hang swaar in die lug. Dis Patience wat gereed maak vir nagdiens. Die ander is nog nie terug van die werk nie.

      Alinda haal haar lampie eerste uit en sit dit versigtig neer. Dit lyk half onvanpas op die pampoengeel tafelblad, in die ontwerperskombuisie met die liggroen mure en blink vlekvryestaalkassies. Daar staan wel ’n ry Arabiese kershouers van kleurvolle glas en spieëltjies op die vensterbank – Sandy se versameling. Hulle het die woonkamer met helderkleurige kussings, kelims en Sue Ellen se kosbare wierookbranders en blink kamele versier. Maar Alinda se lampie is te fyn, te besonders om sommerso tussen al die ander ornamente neer te plak. Dit sal ’n ereplek moet kry, op haar bedtafeltjie of op die boekrak in haar kamer, langs die houtkissies met haar Arabiese juwele.

      Sodat dit nie moet val en seerkry nie, skuif sy die lampie tot reg in die middel van die tafel. Waar kom dit tog vandaan? Dit lyk of dit diep uitgegrawe is, dalk nog onder een van die ou kleiforte van Riaad wat die afgelope jare moes plek maak vir moderne staal-en-glaskonstruksies.

      Aan wie het dit behoort? Wie het dit elke aand opgesteek en gewag dat haar man moet huis toe kom sodat sy hom by die lig van die lampie met plat brood en gestoofde bokvleis kon bedien? By watter kind se siekbed het dit deurnag gebrand terwyl sy ma langs hom op haar slaapmat waghou? In watter paleisvenster het dit gestaan en brand om bose geeste af te weer?

      As hy kon praat, wat sou die lampie vertel? Regte lewensverhale, maar ook sprokies van ’n gees wat uitborrel wanneer hy opgevryf word en gereed staan om elke bevel van die eienaar van die lampie uit te voer?

      Alinda glimlag. Versigtig vir te veel verbeelding, maan sy haarself en begin die kruideniersware uitpak. Eiers en olie, kraakbeskuitjies en vars dadels. Sjampoe, tandevlos, vitamien C-tablette, ’n pak snesies. Sy sit die jogurt en Tab wat sy gekoop het in die yskas, skink die laaste van Danie se bottel in ’n glas.

      Dan gaan sit sy by die tafel en bestudeer die kosbare ornamentjie van ’n kant af. Draai dit om en om. Wat het die ou mannetjie besiel om dit teen so ’n belaglik lae prys aan haar af te staan? Daar is darem ’n groot verskil tussen 1 000 en 50 rial. Dis dieselfde lampie – daarvan is sy eenhonderd persent seker. En dis nie ’n namaaksel nie … Nee, dis egte brons en egte silwer dié. Taamlik skoon, maar ’n goeie blinkvryf is nie te versmaai nie. Sy staan op om Silvo en lappe in die kas met skoonmaakmiddels te soek.

      Agter haar rug sien Patience, wat ’n draai in die kombuis kom maak, die lampie op die tafel dadelik raak.

      “Haai, dis mooi! Waar kry jy dit?”

      Alinda sê liewer niks van die mannetjie van Oman nie.

      “Koninkryk-sentrum … by so ’n oulike nuwe geskenkwinkeltjie, Lamps & Things.”

      “Mag ek sien?”

      “Kyk gerus.”

      Alinda kry net ’n leë Silvo-blik. Sy maak die kasdeur toe en gooi die blik in die vuilgoedgeut.

      Patience lig die lampie op en bekyk dit. “Haai, dis Aladdin se lampie.” Sy sit dit neer.

      “Nee, myne,” sê Alinda.

      “Alinda se lampie.”

      Alinda lag. “Hoe simpel klink dit!”

      “Nee, dis oulik. Seker duur? Dit voel so.” Patience weeg die lampie in haar hand. “My ouma sê mos altyd plêstiek waai in die wind weg, maar silwer staan sy plek vol. Jy moet dit skoonmaak, dis aangeslaan. Of is jy bang die djin kom uit as jy dit opvryf?”

      “Die djin … die gees van die lamp?”

      “Ja, gees, djin, noem dit wat jy wil. Ek wed jou hier is een hier binne. Dis nie verniet so swaar nie.”

      “Jy speel seker.”

      “Vryf hom op en kyk.”

      “Ons Silvo is gedaan. Ek sal eers die regte goed moet kry.”

      “Sout en Sunlight-seep werk net so goed, en gebruik ’n tandeborsel.”

      “Hier’s ook nie Sunlight-seep nie.”

      “Gebruik liquid wash, maar maak dit dik aan met die sout.” Patience klink altyd so oud en ervare as sy raad uitdeel.

      Alinda kyk die lampie so. “Is jy seker?”

      “Van wat? Van die sout en seep?”

      “Dat hier ’n gees in is?”

      “Daar’s net een manier om uit te vind.”

      “Sal ons probeer?”

      Maar toe lui die telefoon en Patience lig die gehoorstuk. “My taxi!” Sy gooi die gehoorstuk op die mikkie terug, gryp haar handsak en draf voordeur toe.

      Alinda bly alleen agter. Sy staar na die lampie en kyk in die rigting van die bottel vloeibare seep langs die opwasbak.

      Liewer nie, sy sien nie nou kans vir ’n vreemde gees nie.

      Buitendien, wat vra sy hom? Om Danie in die restaurant voor Irmina se neus weg te raap en iewers in die woestyn te gaan neersit? Om Irmina terug te voer Amerika of sommer Siberië toe? Darem te drasties. Nee, sy sal hulle kans gee. So ’n ete kan ’n lang en vervelige besigheid word – veral as hulle niks het om oor te praat nie. Dalk is dit al wat Danie nodig het om hom vir goed van Irmina te genees – ’n uur of twee met niks om oor te praat of te stry nie. Irmina se krom en skewe Engels, die manier wat sy het om dinge verkeerd te verstaan. Ha! Dit kan aanleiding gee tot ’n paar goeie misverstande.

      Maar dan, sy twyfel. Danie sal nie met Irmina stry nie, daarvoor is hy te verlief. Hy sal haar reghelp, hy sal geduldig wees, hy sal moeite