Helena Hugo Derde Keur. Helena Hugo

omsit. Hy sal haar stappie vir stappie met hom saamneem en haar leer om goeie Engels te praat. Sy sal hom Arabies leer, en naderhand sal hulle mekaar so goed verstaan dat hulle nie eens nodig het om ’n geluidjie te maak nie. Hulle kyk mekaar net in die oë en sien alles.

      Aan die ander kant, dalk hardloop haar verbeelding nou met haar weg. Danie hét haar vanmiddag uitgenooi om saam met hulle te eet – sý was die een wat nie wou nie. Miskien was die ete saam met Irmina ’n blote werksaangeleentheid, of sommer net toevallig.

      Danie is haar vriend, nie Irmina s’n nie. Sy gryp haar handsak en haal haar selfoon uit. Soms hoor sy nie die luitoon nie en dalk is daar ’n SMS. Sy knyp haar oë toe. Laat daar tog ’n SMS wees.

      Dan maak sy haar oë oop. Niks. Net die tyd en die skermskut. Hy kan beswaarlik vir haar ’n SMS stuur terwyl hy nog besig is om te eet.

      Alinda fokus op die aangeduide tyd. As sy reg is, eet Danie en Irmina nou al vier uur aanmekaar! Hy stuur ook nie elke dag en heeldag vir haar SMS’e nie. Maar hulle kan nie vier uur aaneen eet nie. Waar is hy? Wat doen hy? Sy vrek voor sy probeer uitvind.

      Sy sit haar selfoon in haar handsak. Sy pak haar sjampoe en ander toiletware in ’n sak en gaan bêre dit in haar kas in die slaapkamer. Toe sy terugkom om die lampie te kry, staan dit in ’n poeletjie lig.

      Vreemd, dink sy, waar kom die lig vandaan?

      “Iets wat so gloei in die donker gee my hoendervleis,” sê Regina toe hulle daardie aand hul bedliggies afgeskakel het en die lampie steeds bly lig afgee.

      Alinda beskou dit en giggel. “Kan jy glo, dalk het die ou mannetjie van Oman hom met fosfor behandel.”

      Regina bly ’n rukkie stil. “ ’n Woestynsmous sal enigiets doen om sy ware verkoop te kry,” sê sy dan.

      “Ek wou dit van die begin af koop, maar nie teen sy prys nie.”

      “Dis ook tipies. Hulle het nooit ’n vaste prys nie.”

      “Ook al agtergekom toeriste weet nie van onderhandel nie, dan vat hulle ’n kans.”

      “Hy moes darem baie desperaat gewees het vir daardie prys.”

      “Ek het klaar daaroor getob.”

      “Vir al wat jy weet, is hy besig om sy werkgewer te besteel.”

      “Sy werkgewer sal sekerlik agterkom as die lampie in die glaskas weg is.”

      “Sal nie verbaas wees as hy vannag op pad is Oman toe nie.”

      “Met ’n sak vol identiese lampies oor sy skouer!”

      “Solank jy nie voel jy’s gekul nie.”

      “Vyftig rial is nie só buitensporig nie.”

      “Ja, maar as dit ’n namaaksel is, dan is dit.”

      “Wanneer laas het jy so iets in ’n winkel gesien?”

      “Dit ís nogal iets. Hoekom vat jy dit nie museum toe dat hulle dit vir jou dateer nie?”

      “En uitgevang word omdat ek ’n belangrike artefak in my besit het?”

      “Soos Aladdin se lampie?”

      “Soos Aladdin se lampie, wat nou Alinda se lampie is – my gelukkige lampie.”

      “Ten minste trek dit jou aandag van Danie en Irmina af.”

      “Dis jý wat nou hul name genoem het.”

      “Jammer, vriendin. Slaap lekker.”

      “Nag, Regina.”

      Alinda lê nog vir die lampie en kyk. Hier is een of ander chemiese proses aan die gang, want waar kom die lig vandaan?

      Dalk is dit net die maanlig wat deur die venster val. Maar die lig is so helder, dit lyk of iemand die lampie vol olie gemaak en aangesteek het.

      Sy wag tot Regina se asemhaling diep en rustig is voordat sy haar hand uitsteek en die lampie versigtig aanraak. Dis koel onder haar vingerpunte. Sy sit regop, tel dit versigtig van haar bedtafeltjie af op. Dit gloei soos ’n bol vuurvliegies, maar nêrens sien sy ’n vlammetjie nie.

      Is hier regtig een of ander krag in die lampie – ’n gees of ’n djin? Nee tog, dan is dit van die bose, en al het sy ’n goeie verbeelding en geniet sy nog steeds ’n goeie sprokie, wee haar as sy dit glo!

      Sy dink terug aan haar kinderjare toe haar pa vir haar sprokies voorgelees het terwyl haar ma met Herman sukkel om sy skoolwerk te doen. Aladdin se lampie was een van haar gunstelingstories. Sy het lank gedroom en gewens sy het ook so ’n lampie met ’n gewillige slaaf daarin vasgevang – een wat in ’n oogwink verskyn en haar bevele sonder teëspraak uitvoer. Wat haar broer sal optel en in die see gooi as sy so wreed wil wees om dit te vra.

      Vandag sal sy dit nie meer doen nie … of sal sy? Wraak neem op iemand wat haar sonskyn en lewensvreugde steel, iemand soos Irmina? ’n Oog vir ’n oog en ’n tand vir ’n tand. Dis die wet wat in hierdie land geld, en dalk is dit tog regverdig.

      Alinda voel soos die heks in die storie van Sneeuwitjie toe sy die lampie met haar laken begin opvryf. Sy verwag niks nie, en skrik haar flou toe ’n gees omhul van ’n oranje wolk uitborrel en reusagtig oor haar toring. Hy is definitief van Oman, want hy dra sy ghutra in ’n ronde bol om sy kop geknoop. Yslike goue oorbelle aan sy ore. Hy kyk na haar met sy donker, deurdringende oë, sulke welige wenkbroue. Sy snor hang lank en dun aan weerskante van sy mond af en sy neus is die spreekwoordelike arendsneus.

      Nogal aantreklik vir ’n gees, besluit Alinda. Sy is glad nie bang nie, want sy weet mos hy is haar eie, getroue slaaf.

      “My skone dame,” sê hy. “U woord is my bevel.”

      Sy stewige, gespierde boarms is voor sy bors gevou. Daar is baie ringe aan sy vingers en armbande om sy gewrigte. Al wat haar pla, is die goue Rolex wat effens onvanpas lyk, maar dalk kom dit deesdae saam met sulke slawe. Sy sal nie verbaas wees as sy selfoon in sy tulband weggesteek is nie.

      “U bevel, skone dame?”

      Alinda krap haar kop. “Jy het my onverhoeds betrap.”

      “Oho! U moenie my rus verstoor as u my nie nodig het nie. Gou, u bevel?”

      “Irmina het my vreugde gesteel, ek wil hê jy moet haar vreugde ook steel.”

      “ ’n Oog vir ’n oog en ’n tand vir ’n tand.”

      “Nie oë en tande nie – vreugde, geluk. Kan jy dit doen?”

      Die gees kyk op sy goue Rolex. Hy het die pragtigste borskas wat sy in ’n lang tyd gesien het, byna so perfek soos Daniel Craig s’n.

      “Laat dit aan my oor,” grinnik hy. “Ek sal sorg dat Irmina die ongelukkigste vrou in die ganske Arabië is.”

      “Irmina Al Sa’ud!” skree Alinda nog agterna. “Sy’s ’n prinses.”

      Maar die gees het klaar verdwyn en iemand is besig om haar aan die skouers te skud.

      “Alinda, word wakker, jy praat in jou slaap.”

      “Keer hom!” sê Alinda. “Voor hy die verkeerde Irmina beetkry.”

      “Wat?”

      Alinda se oë gaan oop. Sy sien Regina oor haar bed buk.

      “Jy het so pas ’n vreeslike nagmerrie gehad,” paai sy.

      Alinda se mond is droog. “Ellendige lampie,” mompel sy.

      “Nee, jong, ek glo nie dis die lampie wat jou pla nie.”

      Alinda kom orent. Haar kop voel soos ’n huis. Die lampie lyk vaal en onskuldig, geen ligstrale of oranje wolke nie. “Ek het ’n nagmerrie gehad.”

      “En haar naam is Irmina.”

      “Irmina?”

      “Jy’t haar naam gemompel en iets