Spoelklippies in stormwater. Elza Radmeyer

nie ’n man nie, maar …”

      “Maar wat?” dring tant Gesie aan toe sy onbeholpe swyg.

      “Oupa sê Willem sal ’n goeie man vir my wees.”

      “Gmf! En oor jou oupa sulke bog praat, is jy bereid om met hom te trou! Is jy dan rêrig só bang jy sal nie ’n man kry nie?”

      “Ek het nie eintlik ’n keuse nie, tante. As ek met Willem trou, is Sonderwater verseker van ’n toekoms. Trou ek nie met hom nie, dan … gaan hy die water wat ons van Fonteintjie af kry, afsny.”

      “Het hy so gesê?”

      Sy knik haar kop. “Ja, hy het.”

      Tant Gesie se mond val oop. “So wragtig! Maar so ’n … watsenaam! Het jou oupa dan nie ’n kontrak gesluit gehad met ou Bottelnek nie?”

      “Die kontrak het verval met die verkoop van Fonteintjie aan Willem.”

      “Dis nou vir jou ’n ding. Ek nou is jy bereid om met Willem te trou oor ’n bietjie water!”

      “Sonder water beteken dié plaas niks nie, tante. Ons móét van Fonteintjie af water kry om te oorleef.”

      “Maar dis mos pure bog dat jy met ’n mansmens gaan staan en trou om jou oupa se plaas aan die gang te hou. Dit nogal ’n man vir wie jy nie eens lief is nie! Ek meen te sê, jy lýk nie verlief nie.”

      “Nee, ek het hom nie lief nie, maar … ek is lief vir Oupa. En vir die diere.”

      “Dis verstaanbaar, ja, maar jy moet onthou jou hele toekoms is op die spel. Weet Sukkeljan van Willem se dreigement?”

      “Nee, ek kan dit nie oor my hart kry om hom te vertel nie. En tante moet ook nie. Dit sal hom ontstel. Sy hart keil hom juis so op in die laaste tyd.”

      “Jy kan jou nie in ’n liefdelose huwelik begewe nie, Karlien. Trou is nie perdekoop nie! En die bietjie wat ek van Willem gesien het … Nee, ons sal ’n ander plan moet maak.”

      “Ek het my verstand al suf gedink, tante. Daar is nie ’n ander plan nie.”

      “Onsin. Daar is vir elke probleem in die lewe ’n oplossing. Het jou oupa al geboor vir water hier op die plaas?”

      “Dit kos te veel om ’n boorman te laat kom. Oupa het nie soveel geld nie. Ons leef maar skraps.”

      “Hm, ja, ek het so agtergekom. Miskien moet ek jou saamneem wanneer ons teruggaan stad toe. As jy daar ’n werk kry, kan jy spaar totdat julle genoeg geld het om te laat boor vir water.”

      “Wat word dan van Oupa hier op die plaas? Wie gaan hom versorg?”

      “Hm, ja, die naaste plaas is Fonteintjie. Maar Willem sal nie na hom omsien nie. Nie as hy met sulke dreigemente smokkel nie. Is hier nie iemand wat julle kan huur nie?”

      “Net Fytjie. Sy kom nou twee keer ’n week in. Maar ons kan haar nie meer kere bekostig nie.”

      “Ek sal met haar gesels,” sê tant Gesie. “Al moet ék haar betaal om jou oupa te versorg.”

      Maar waar gaan sy vir Karlien werk kry? wonder sy terwyl hulle huis toe stap. Werk is skaars.

      Toe, asof in antwoord op haar soeke na ’n oplossing,onthou sy van Hugo se geskeide vriend, Marius! Dié was mos nog laas op soek na ’n oppasser vir sy kind wat effens gestrem is. Dít kan werk!