Spoelklippies in stormwater. Elza Radmeyer

draai haar kop skeef om hom agterdogtig aan te kyk. “Vriende! Jy’t tog seker genoeg vriende?”

      “’n Mens kan nooit te veel vriende hê nie.”

      “Dit sal seker ’n stil troue wees. Oupa het nie geld om te mors nie, en Willem gee nie onnodig geld uit nie.”

      “Is ons nou vriende, ek en jy?”

      Sy sug hardop. “Ek soek nie vriende nie.”

      Hy mik om na haar te kyk, maar die pad is te sleg. “Hoekom sê jy so? Wat verhinder jou om met my vriende te wees?”

      “Mans!”

      Sy spoeg die woord so veragtelik uit dat hy tog na haar kyk en deur ’n slaggat in die pad ry wat die motor laat wip. “Is jy teenoor alle mans só giftig?”

      “Julle is almal dieselfde!”

      “Behalwe Willem. Wat maak hóm dan ’n uitsondering?”

      Hy was onvoorbereid daarop dat sy in trane sou uitbars. Die motorbande skuur op die stofpad soos hy rem. “Wat is verkeerd?” vra hy toe die motor tot stilstand kom. Maar sy huil só dat sy hom nie kan antwoord nie. En toe hy sy arm vertroostend om haar skouers wil sit, klap sy dit so gewelddadig weg dat hy maar tot teen sy deur skuif en geduldig sit en wag dat haar uitbarsting tot ’n einde moet kom.

      Toe haar snikke opdroog, druk hy sy sakdoek in haar hand. “Droog af jou trane. Ek kan jou nie dwing om vir my te sê waaroor jy ontsteld is nie, maar ek hou nie daarvan dat jy jou gramskap op mý uithaal nie.”

      Hy skakel die motorenjin aan en trek kalm weg. Dis lank stil voordat sy snuiwend sê: “Ek is jammer. Ek sal jou sakdoek was wanneer ons terug is by die huis.”

      “Jy’t nog nie lus om my te vertel waaroor jy gehuil het nie?”

      “Jy sal nie verstaan nie.”

      “Het dit iets met jou verloofde te doen? Het julle rusie gemaak?”

      “Nee.”

      Hy trek sy skouers op. “Ek kan jou nie raad gee of troos as ek nie weet waaroor dit gaan nie.”

      “Is jy baie lief vir jou meisie?” vra sy uit die bloute.

      “Dis ’n persoonlike vraag. Hoekom wil jy weet?”

      “Ek wonder maar net of jy al verkeerde dinge met haar gedoen het?”

      “Soos wat?”

      “Verkeerde dinge, man!” En terwyl hy nog wonder of sy bedoel wat hy dink sy bedoel: “Toe maar, jy hoef nie te antwoord nie. Ek ken mans, julle lieg baie maklik.”

      Sy wenkbroue lig. “Dis darem kras om so te veralgemeen. Dit verbaas my. Ek kan skaars glo dis ’n verliefde meisie wat só praat.”

      “Wanneer trou jy en jou meisie?”

      Haar vraag betrap hom onkant. “Ons het dit nog nie bespreek nie.”

      “Het jy haar baie lief?”

      “Ek … sal verkies om nie nou ’n uitleg van my verhouding met Mandy te gee nie.”

      “Jy kan maar daar onder die koelteboom voor die stasie stilhou,” beduie sy. “Solank jy by die telefoonhokkie besig is, sal ek gou Oupa se medisyne gaan haal.”

      “Breggie!” roep oom Piet Seningnek in Soetbos se kaartjieskantoor uit. “Kyk gou ’n bietjie hier! Is dit dan nie Karlientjie wat daar oor die straat loop nie?”

      “Dis sy, oom Piet.”

      “Sy’t netnoumaartjies uit hierdie grênd mouster onder die peperboom uitgeklim.”

      “Dis tant Gesie se stiefseun se motor.”

      “Nou waar’s Gesie? Ek sien haar dan genêrens nie.”

      “Lyk my sy’t nie saamgekom nie. So oom se luck is uit.”

      “Haai, Breggie, wil jy vir my sêg lat Karlientjie en die man alleen in die motor rondry?”

      “Wat is dan daarmee verkeerd, oom?”

      “Jy vraag nog! Wat dink jy gaan Willem met Karlientjie aanvang as dit tot sy ore moet kom dat sy en ou Gesie se stiefseun alleen rondflenter?”

      “Willem! Ag, wat sal hy nou daaroor te sê hê?”

      “Jy weet maar net nie. Is oorlat jy nie vir Willem ken nie!”

      “Nou hoe goed ken oom hom dan?”

      “My ore en oë is oop, Breggie. Ek luister maar so wat die mense sê.”

      “Dis net jaloesie. Dit lyk my die hele dorp is jaloers op Willem, nou beskinder hulle hom.”

      “En vir wat sal hulle jaloers wees op Willem?”

      “Oor hy so ’n vooruitstrewende boer is, dis hoekom!”

      “Hy’t homself nog nie bewys nie. En, Breggie, jy kan maar dink wat jy wil, ek weet van beter.”

      “Wat weet oom van Willem af? Oom bly kilometers ver van hom af.”

      “Ja, maar die manne saam met wie hy in die kroeg kuier, bly nie so ver van my af nie. Hulle het baie stories oor hom te vertelle.”

      “Watse stories?”

      “Nee, o, lappiesland, dié moet jy maar self uitvind. Netnoumaar sêg hulle dit kom van mý af, en voor ek sien, klap die tronk se traliehekke agter my toe.”

      “Wat het oom vandag weer dorp toe gebring?”

      “Ek moes kom medisyne haal by die korpoerasie vir Blommetjie se kalf. Die dier wil net vrek, lyk dit vir my. Toe dag ek, terwyl ek nou hier is, sal ek maar sommer by jou kom hoor wanneer en hoe laat die Kaapse trein hier verbykom.”

      “Hoekom wil oom weet?”

      “Maar ek vraag sommer!”

      “Oeee, ek weet! Daar’s ’n weduwee op die trein, nè?”

      “Het jy tog nie my briewe oopgestoom nie, Breggie?”

      “Haai, oom! Wanneer moes ek dít nou gedoen het? Ek was dan nog gister besig om die pos te sorteer toe oom teruggekom het van Willem se bakkie af.”

      “Nou maar hoe weet jy dan van die weduwee wat hier verbykom met die trein saam?”

      “Ek het net geraai.”

      “Jy! Jy is glads te hans! Wanneer kom die trein? Sêg my nou lat ek kan loop.”

      “Op dieselfde dag en uur as altyd.”

      “Nee, dan’s dit goed. Enne, Breggie, jy praat nie met die anner mense oor die weduwee op die trein nie, gehoor. Ek wil nie die ganse Soetbos se mense hier op die stasie hê nie.”

      “Hang natuurlik af …! O ja, waar’s my biltong?”

      “Ja, toe maar, man. Ek sal Maandag vir jou twee biltonge bring. Ek had g’n tyd vanmôre vir sulke bogtery nie. Nou dan groet ek maar eers. Dag, Breggie.”

      Hugo kyk op sy horlosie toe Mandy vakerig antwoord nadat dit die meisie van die sentrale hoe lank geneem het om sy oproep deur te skakel. Dis nog maar halfnege. Tog voel dit vir hom soos twaalfuur!

      “Haai, ou slaapkous,” groet hy plaerig. “Hoe gaan dit?”

      “Hugo!” klink haar stem verras in sy oor op. “Waar’s jy? Het julle voorspoedig gery?”

      “Ek is behoorlik in die boendoes, jong. Ja, ons het voorspoedig gery, dankie. Maar jy moet die wêreld hier sien! Net vlaktes, en van die slegste paaie wat ek in my lewe nog teëgekom het.”

      “Hoekom het jy nie gisteraand gebel nie? Ek het gewag vir jou oproep.”

      “Ek kon nie. Tant Gesie se broer het nie ’n telefoon in die huis nie.”

      “Waarvandaan