Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

      “Jy’s te vinnig,” sê sy vir hom. “Buitendien – wat sal ek met my motor doen?”

      Hy buk af, soen haar op haar wang en bly op die sypaadjie staan tot haar motor om die draai verdwyn. Dan wikkel hy sy skouers teen die koue, druk sy hande diep in sy sakke en stap vinnig terug na sy woonstel.

      Belowend, dink hy toe hy tussen die geil plante stap, elkeen presies deur hom gekies. Definitief belowend, hierdie Jenny-meisiekind. Miskien ’n bietjie voor op die wa, maar van wanneer af het dit hom afgesit?

      Hoofstuk 2

      Die ysige winterwindjie laat Theo vinniger stap en hy is bly vir die verskansing wat die slim geplaaste muur bied toe hy die trappies opspring na die voordeur. Hy het dit spesifiek so beplan om elke bewoner die illusie te gee dat sy of haar wooneenheid privaat en afgeskans is van al die ander.

      Hy buk, steek sy hand in onder die kleitarentaal wat by sy voordeur waghou en skrik. Sy sleutel is nie daar nie. Hy sak af op sy hurke, tel die tarentaal op en draai dit om. Die holte, deur homself gemaak, is nog daar – die sleutel nié.

      Voor hy aan die handvatsel raak, staan hy fronsend en dink. Watter meisies weet almal van sy geheime wegsteekplek? Byna almal, moet hy erken. In elk geval almal wat nog ooit saam met hom huis toe gekom het. Die rede vir die wegsteekplek is omdat hy sy sleutels al op te veel plekke vergeet het. Plekke wat ’n verleentheid veroorsaak het. Meisies wat hy nie weer wou sien nie, maar na wie hy druipstert moes teruggaan om sy sleutels te kry.

      Hy kyk op sy horlosie. Dis byna eenuur en sy irritasie neem toe. Waarom hy so ergerlik voel, kan hy nie sê nie. Die begin van ’n nuwe verhouding vervul hom altyd met energie. Hy geniet dit elke keer om weer met die jag te begin en Jenny lyk asof sy pret kan wees. Vir ’n inbraak het hy nie nou krag nie. Hy wil nie die deur oopmaak en sien hoe sy huis gestroop en omgedolwe is nie. Hy is nie lus om nou die polisie te bel nie, hy wil eintlik net gaan slaap.

      Ná hy nog ’n sekonde na die deur gekyk het, draai hy die knop en stoot dit versigtig oop. Tot sy verligting lyk dit nie of daar ingebreek is nie; die plek lyk net so netjies soos dit gelyk het toe hy vroeër die aand daar weg is. Hy druk die deur saggies toe en stap in die woonkamer in.

      Daar bly hy sprakeloos staan, een hand nog behoedsaam voor hom ingeval hy skielik moet spring. Op die rusbank, sy spesiaal ontwerpte rusbank, lê die meisie in die donkerblou rok en slaap. Sy lê netjies op haar rug, haar voete bymekaar, die boek wat sy vroeër gelees het, omgekeer op haar bors en haar bril bo-op die boek.

      “Wat?” vra hy. “Wat op aarde maak jy hier?”

      Sy skrik haar buite weste en sit so vinnig orent dat haar boek en bril oor die mat vlieg. Een hand gryp in die lug, die ander klou ’n hand vol rok vas. “Wie?” stamel sy en soek rond na haar bril.

      “Wie?” herhaal hy kwaad. “Dis wat ék gevra het. Wat maak jy in my huis?”

      Sy knipper haar oë wat van die skrik selfs groter lyk. “My bril,” sê sy. “Waar’s my bril?”

      Hy buk, tel die bril op en gooi dit op haar bors, ’n beweging wat sy brein laat swem. Sy gryp die bril en druk dit op haar neus. “Is die partytjie al verby?” vra sy.

      “Ja,” sê hy koud. “Lankal. Dit verklaar egter nie wat jy in my huis maak nie.”

      Sy is besig om haar kalmte te herwin. Sy swaai haar voete van die bank af, tel haar skoene op en trek dit aan. “Dit het so geraas. Regtig, ek kan nie so ’n gedreun uitstaan nie en toe jy sê jou woonplek is hier, het ek gedag dit sal stiller wees.”

      “Geraas?” vra hy sarkasties. “Hoe vreemd. Partytjies klink natuurlik normaalweg na die leeskamer van ’n biblioteek.”

      “Nee, dis nie waar nie,” spreek sy hom vriendelik aan. “Die leeskamer is baie stil. Ek weet, ek is ’n bibliotekaresse.”

      “Ek gee nie om of jy ’n fisikus is nie,” sê hy ontstoke. “Wat maak jy in my huis?”

      “Ek sê dan, ek het gesoek na ’n stiller plek.”

      “Wat van jou eie huis?”

      “Ek het nie ’n kar nie,” sê sy op dieselfde kalm manier.

      “Ja? Dis geen verskoning nie.”

      “Dit is,” verseker sy hom. “Ek moes wag vir my woonstelmaat. Sandra,” voeg sy by. “Ek het saam met haar gekom, maar ek dink sy is seker saam met ’n man huis toe.”

      Hy soek na woorde. Is hierdie . . . hierdie non Sandra se woonstelmaat? “Sandra?” vra hy. “Die Sandra wat . . .”

      “Ja, jou Sandra.”

      “Sy is in jare nie meer my Sandra nie!” sê hy opnuut kwaad.

      “Dis waar. Sy is nou Riaan s’n.” Sy druk die kantkragie van haar rok plat asof dit belangrik is. “Maar ek sal my nie verbaas as sy saam met ’n ander man huis toe is nie. Sy is soos jy.”

      Hy is nou so kwaad dat hy geen woorde het nie.

      Sy sit regop en kyk verstrooid oor die mat tot sy haar boek kry, afbuk en dit optel. “Is sy nog daar?” vra sy.

      “Waar?”

      “By Petro.”

      “Nee. Almal is weg.”

      Sy kantel haar kop skuins en kyk na hom. “Waar is jou nuwe meisie? Wat is haar naam nou weer – Jenny?”

      “Sy’s huis toe.”

      “Ag, ek is jammer,” sê sy simpatiek. “Maar mens kan ook nie altyd wen nie, kan jy?”

      Hy knyp sy oë vir ’n oomblik styf toe, kners op sy tande en kyk weer na haar. “Jy het nog nie verduidelik hoe jy in my woonstel gekom het nie.”

      “Die sleutel was in die uitgeholde tarentaal.”

      Hy staar haar onthuts aan. “Het Sandra jou vertel? Nee, sy kon nie, ek het nog nie hier gewoon toe ons uitgegaan het nie.”

      “Dis logies,” sê sy eenvoudig. “As jy nie jou sleutels by jou het nie, beteken dit jy steek dit iewers weg. Die tarentaal was die logiese plek.”

      “Hoe weet jy ek het nie my sleutels by my gehad nie?”

      “Sleutels maak ’n knop in ’n mens se sak. Veral mans se sleutels omdat hulle altyd sulke bosse het. Motorsleutels, huissleutels, kantoor . . .”

      “Ja, ja,” val hy haar in die rede. “En jy bestudeer elke mens so deeglik dat jy kan sien wie hulle sleutels aan hulle persoon dra en wie nie?”

      “Ja.” Sy glimlag, die behulpsame glimlag van ’n goeie bibliotekaresse wat pas ’n kind met ’n moeilike opdrag gehelp het. “Vrouens is natuurlik moeiliker omdat hulle handsakke dra.”

      “Fassinerend,” sê hy suur. Sy kop klop, hy het miskien te veel wyn gedrink, besef hy. “Jy sal my nou moet verskoon, ek wil gaan slaap.” Maar hy is dors, hy wil eers tee drink. “Wil jy tee hê?” vra hy.

      “Nee dankie.”

      “Koffie?”

      “Nee dankie.”

      Hy frons, swaai om en loop na sy goed beplande kombuis waar hy die yskas oopmaak en vir hom ’n groot glas yswater inskink. Met die glas in sy hand loop hy terug na die woonkamer. “Ek sal jou verskoon,” sê hy koel. “Jy mag maar gaan slaap.”

      “Waar?”

      Sy hoofpyn word erger. “In jou woonstel.”

      “Maar jy sê dan Sandra is al weg.”

      Hy wys na die telefoon. “Bel ’n taxi.”

      Sy weifel. “Sal hulle so laat nog ry?”

      “Ek weet nie, jy is die een wat alles weet.”

      “Ek het al bloutjies geloop,” sê sy angstig