Emma se eerste keuse. Elsa Hamersma

daar genoeg lig is. Toe klim sy vir die derde keer op die stoeltjie en tuur na die enjin.

      Daar is ’n magdom drade en pype. Almal lyk ewe belangrik. Sy vroetel aan sommige van die konneksies en stamp aan die battery. Dié keer het sy nie die handskoene aangetrek nie en is haar vingers gou vuil en olierig. “Dekselse ou Landie,” brom sy onderlangs. Haar pa moes dit lankal vervang het, maar was seker weer te suinig.

      “Kan ek help?” vra ’n growwe manstem agter haar.

      Emma skrik, trap na die middel van die stoeltjie en haar voet gly dwarsdeur die yl riempies. In ’n poging om haar balans te herwin, gryp sy vervaard in die lug na ondersteuning. Net die enjinkap is bokant haar, maar sy gryp te laag en toe is dit te laat. Met ’n dowwe plof maak sy met die harde sementvloer kennis, die stoeltjie netjies om haar een voet gevou.

      “Eina!” mompel sy, maar haar stem verdwyn toe twee sterk arms onder haar inskuif, haar optel en saggies op haar voete neersit.

      “Het jy seergekry?” vra ’n besorgde stem terwyl hy haar voet uit die stoeltjie wikkel. “Jou enkel? Is dit seer?”

      “Nee. Ek skree gewoonlik ‘eina’ wanneer ek lekker kry,” sê sy terwyl sy haar sitvlak afstof. “Dis jóú skuld dat ek geval het!”

      Daar is ’n beduidenis van lag om Simon se mondhoeke. “Jy maak jou klere vol ghries,” sê hy.

      “Deksels en derduiwels!” swets sy. Daar is swart kolle op haar broek waar haar hande gevat het en dit maak haar nog kwater. “Vir wat bekruip jy my so?”

      Die groen oë lag nou openlik vir haar. “Ek het ’n boodskap van Lizzie gekry om jou te kom help, en jou nie te laat wag nie, want jy hou niks daarvan om te wag nie. Die motorhuis se deur staan wawyd oop en ek het ingestap om te kom kyk wat die probleem is.”

      “Ek kon ’n hartaanval gekry het van die skok. Gelukkig is dit net my elmboog wat seergekry het.”

      “Laat ek sien?” Hy steek sy hand na haar uit. Al die lag het verdwyn en hy kyk met besorgde oë na haar.

      “Nee! Moenie aan my raak nie.” Die seer elmboog is erg genoeg. Sy het regtig nie boonop sy lang vingers op haar vel nodig nie. Dit sal alles net erger maak.

      “Dit lyk asof dit nerfaf is. Moet ek jou nie help om dit te ontsmet en ’n pleister op te plak nie?” vra hy simpatiek.

      “Maak die Land Rover reg as jy wil help,” sê sy voor sy omdraai en kombuis toe strompel. Al weet sy dis onwaar, voel dit al vir haar asof hy allerhande onsedelike voorstelle maak.

      Haar elmboog is skaars nerfaf, sien sy toe sy mooi kyk. Niks om oor huis toe te skryf nie. Dit bloei nie eens regtig nie. Dit was net so verskriklik seer toe die benerige punt die sementvloer getref het. Sy was haar hande deeglik en trek vinnig ’n ander broek aan.

      Die dreuning wat skielik uit die motorhuis kom, bring ’n bietjie vreugde. Ten minste is die Landie aan die loop!

      “Hoe klink dit?” vra hy oomblikke later toe hy haar sien inkom. “Ek het die enjin aan gelos sodat dit bietjie kan luier.”

      “Wat het jy gedoen?”

      “Nie veel nie. Enjins is maar soos vroue, sê hulle. As jy hulle reg hanteer, kan jy baie vermag.” Sy ooghoeke frommel. Hy moes homself bedink het, want hy gaan gou aan. “Ek het bloot die skroewe styf vasgedraai sodat dit ’n beter konneksie maak.”

      “Ek sien. Dankie,” mompel sy agterna. Sy het amper vergeet om die man te bedank. “Gaan dit veilig wees om Darling toe te ry?”

      “Dit kan die battery net goed doen,” sê hy.

      “Verskoon my dan, asseblief?” sê sy so waardig soos sy kan.

      “Met plesier,” antwoord hy net so formeel.

      Buite staan Simon en kyk hoe sy uit die motorhuis tru, die deur van ’n afstand toemaak en dan met die pad langs wegry. Daar het hy dit nou, dink hy. Sy maak nie net die lewe vir hom moeilik nie, sy reageer soos ’n tierkat wanneer hy haar probeer help.

      Hy was nogal vies toe Tim hom gevra het om te kom kyk wat met die voertuig verkeerd is. Dit was op die punt van sy tong om te sê dat hy nie as ’n werktuigkundige ingenieur aangestel is nie, maar toe bedink hy hom, want Tim is sy vriend. As dit nie was dat hy hom die pos op Pelikaanbaai aangebied het nie, was hy in die pekel. Gelukkig was dit net ’n kleinigheidjie om die Land Rover weer aan die gang te kry.

      Hy sien hoe die groot voertuig weer oorkant teen die bult op verskyn op die laaste stuk pad hek toe en, gerusgestel, stap hy om die huis na sy eie rytuig toe. Aspoester het beslis skerp naels, dink hy. Maar nou het sy hopelik alles wat sy nodig het en met die wiele aan die gang, sal hy sweerlik minder van haar sien.