Emma se eerste keuse. Elsa Hamersma

terwyl sy hom stip in die oë kyk. Hy kan nie meer agter die donkerbril wegkruip nie.

      Hy haal ’n paar koepons uit die klein hempsakkie teen sy hart en trek hulle een na die ander deur die gleuf.

      “Dan laai ons maar ekstra krag, as dít is wat hy wil hê. Dis een ding waaroor jy jou definitief nie in die afsienbare toekoms hoef te bekommer nie.”

      “Dankie,” sê sy styf. Sy draai om en loop voor hom uit tot by die patiodeur.

      “Bel jou pa,” sê hy voordat hy wegdraai en in die bakkie klim.

      Hy het dit gister al geweet, dink Simon toe hy wegry met ’n laaste blik op Emma wat agter die glasdeur staan. Die meisiekind is MOEILIKHEID met hoofletters. Nog voordat hy sy eerste koppie koffie behoorlik gesluk het, was haar pa al op sy spoor oor die ooilammetjie wat nie gebel het nie. En al het hy die wêreld se respek vir doktor Smith, was hy sterk in die versoeking om hom daaraan te herinner dat hulle nie ’n babawagterdiens op Pelikaanbaai aanbied nie, selfs nie al is hy bereid om daarvoor te betaal nie. Buitendien is sy darem nie heeltemal ’n kind nie. Daarvoor is haar lyf te goed ontwikkel. Veral bolangs.

      Tog lyk sy nie soos die kind van skatryk ouers nie. Ná die blink klere van die vorige dag, weet hy nie wat hy verwag het nie, maar nie die skrapse, uitgewaste klere van vanoggend nie. Sy het hom wragtag aan Aspoester laat dink. Wat is dit met die meisiekind? As dit nie lyk asof sy vir aandete in ’n deftige hotel aangetrek is nie, lyk dit asof sy in armoede verval. Van sandale met hakke en blinkers na uitgetrapte tekkies.

      Vererg klik hy met sy tong. Dis simpel om haar met Aspoestertjie te vergelyk. Daar is beslis nie ’n stiefma en twee aaklige stiefsusters in die prentjie nie. Net die gesigs­uitdrukking so asof sy weggegooi is en nou wag vir ’n prins om haar uit ’n lewe van ellende te red. Gelukkig vir haar het sy die gesiggie, die bene en die ander rondings om ’n prins se aandag te trek en te hou. Maar sy sal wrintie bietjie gewig moet aansit en kleur kry.

      En dan is daar natuurlik nie eintlik loslopende prinse op Pelikaanbaai nie.

      Hy glimlag teen die tyd wat hy voor die kantoor stilhou.

      Toe Emma ’n uur later van die strand af terugkom met ’n sak vol skulpe, grom haar maag van die honger. Sonder meer, maak sy ’n blik geroomde mielies oop, gooi dit in ’n sopbord uit, gaan sit op die trappies met ’n lepel en eet elke kriesel op. As haar ma dit kon sien, het sy seker beroerte gekry, dink sy met ’n glimlaggie.

      “Jy’s ons prinsessie en ons maak jou groot om eendag met ’n prins te trou,” was een van haar ma se geliefde sêgoed toe sy klein was. Die glimlag word ’n frons. Dis waar die probleem begin het – toe sy nog skaars ’n tiekie en ’n baksteen hoog was en geen idee gehad het watter verwagtinge daar van haar gekoester word nie.

      Sy voel skielik naar en kan maar net wonder of dit die mielies op haar leë maag is, of die gedagte aan haar ma. Dis nie onmoontlik dat dit bloot fisiek is nie. Gisteroggend was daar die vliegtuigontbyt wat sy skaars kon eet omdat die elmboë van die man regs van haar permanent oor haar bord gehang het. Toe het sy die rooibostee gedrink wat Lizzie gemaak het en daarna die glas rooiwyn. Vanoggend ’n koppie soet koffie. ’n Liquid diet, dink sy skuldig. Dalk moet sy die Land Rover eerder vroeër as later aan die gang kry en kos gaan koop. Lekker bros slaai, vars brood, groente . . . haar mond begin sommer water.

      Sy bel haar pa gou voordat sy stort en aantrek. Met haar handsak oor haar skouer, stap sy motorhuis toe, klim agter die stuurwiel in en draai die sleutel.

      Doodse stilte begroet haar.

      Sy sug en leun agteroor. Nog ’n fiasko. Sy onthou te laat dat die Landie, soos die gekoopte krag, deel was van haar pa se verduidelikings, opdragte, padaanwysings en waarskuwings voor sy weg is. Vaagweg kan sy iets herroep van die battery wat hy altyd ontkoppel, maar dit het natuurlik nie ingesink nie. Na die hoeveelste moet en moenie, onthou dit en onthou dat, het sy eenvoudig opgehou luister. Sy wou nie dink nie, want dan het dit die aaklige ervaring kans gegee om nes te skop.

      Met nog ’n lang, uitgerekte sug, klim sy uit die groot voertuig en stap kombuis toe om rubberhandskoene aan te trek. Terug in die motorhuis loop sy twee keer om die Land Rover en gaan staan dan hande in die sye voor die enjinkap. Ten minste weet sy hoe en waar om dit oop te maak en hoe om die kap staan te maak sodat dit nie op haar kop val nie. Maar dis die somtotaal van haar kennis.

      Dit val haar skielik by dat haar pa iets gepraat het van negatiewe en positiewe pole, ’n kringloop wat onderbreek is en dat sy die konneksie op die battery moet terugsit en vasdraai. Hoe sy dit moet doen, kan sy egter nie onthou nie. In daardie stadium was sy sonder begrip aan die kop knik.

      Sy trek die lae riempiestoeltjie nader wat haar pa saamdra wanneer hy voëls gaan kyk. Dis nie ideaal nie, want dit vou op en die riempies vorm nie ’n stewige basis nie. Sy sal dus op die raamwerk aan die kante moet staan. Dis net om behoorlik tot heel agter te kan loer wat aangaan, besluit sy en klim versigtig op. Die battery kan sy dadelik herken. Teen alle verwagting in sien sy ook gou waar die aansluiting is wat haar pa ontkoppel het. Tentatief druk-druk sy aan die spulletjie en is verbaas toe dit lyk asof die los skakel op die battery pas.

      Dit was nie so moeilik nie! Sy klim weer agter die stuurwiel in en draai vol afwagting die sleutel. Doodse stilte. Sy trek die sleutel uit, druk dit terug en draai dit weer. Weer eens is daar net die geklik van die sleutel.

      Vies klim sy uit en bestyg die opvoustoeltjie weer met die nodige versigtigheid. Lank staar sy na die binnekant van die viertrek. Daar is niks wat vir haar opsigtelik los lyk nie, maar haar kennis van meganika is power. Daar kan so baie dinge verkeerd wees. Dalk is dit iets simpel, maar hoe sal sy weet? En hoe moet sy dit regkry? Daar is net een genade: Sy sal haar pa weer moet bel.

      Sy gryp haar selfoon uit haar handsak, maar voordat sy die groen knoppie druk, bedink sy haar. Dis heeltemal belaglik om Daddy se hulp in te roep. Dalk is dit nóú en hiér waar sy moet begin om selfstandig besluite te neem, en self die probleem op te los.

      Sleepvoet stap sy terug sitkamer toe en val in een van die stoele neer. Vir seker is sy nie die eerste persoon op Pelikaanbaai wat motorprobleme ontwikkel het nie. Dit kan wees dat van die personeellede opgelei is om die voertuie op die reservaat te onderhou en reg te maak. Dan is hulp net ’n oproep ver.

      Haar entoesiasme verdamp toe sy onthou Lizzie gaan die telefoon beantwoord. Dit hoef nie ’n probleem te wees nie, troos sy haarself. Lizzie hoef nie antwoorde te verskaf nie. Sy moet haar bloot deurskakel na Tim Morrison toe. Of Simon as daar geen ander genade is nie.

      Toe Lizzie die telefoon in die kantoor beantwoord, sê sy dus dadelik: “Ek het motormoeilikheid. Kan jy my asseblief na meneer Morrison deurskakel?”

      “Hy is nie nou hier nie.”

      “Sit my dan deur na meneer Sutherland.”

      “Hy’s ook nie hier nie.”

      Emma voel hoe haar ore warm word – nooit ’n goeie teken nie. “Kan jy dalk vir hulle ’n boodskap gee?”

      “Watse boodskap?”

      Lizzie is óf baie dom, óf uiters moedswillig. “Dat ek motormoeilikheid het. Ek kan nie my pa se Land Rover aan die gang kry nie,” verduidelik sy verder terwyl sy haar oë hemelwaarts gooi.

      “Ek dink jy moet liewer die garage se mense laat kom.”

      “Het jy ’n nommer vir die naaste motorhawe?” vra Emma terwyl sy konsentreer om beleefd te bly.

      “Nee, maar Simon of oom Tim sal dit hê. Maar hulle –”

      “Is nie nou daar nie,” voltooi sy die sin. “Lizzie, vra asseblief die nommer wanneer een van hulle terugkom en laat my weet.”

      “Sal so maak.”

      Emma wonder hoe betroubaar dié antwoord is en besluit om weer na ’n uur of wat te bel net om seker te maak dat Lizzie nie van haar vergeet nie. Die gedagte om nog ’n dag sonder behoorlike kos klaar te kom is nie lekker nie.

      Sy stap op en af terwyl sy wag dat die uur verbygaan voordat sy weer vir Lizzie kan bel of, wonder bo wonder,