Emma se eerste keuse. Elsa Hamersma

voordeur. Nadat hy oopgesluit het, gee hy die sleutel vir haar. “Ek hoop jy kuier lekker op Pelikaanbaai,” sê hy formeel voordat hy omdraai, hom weer in die klein karretjie invou en wegry.

      Hy is ligtelik geïrriteerd, erken Simon teenoor homself, toe hy terugry kantoor toe. Dit moet wees omdat die karretjie so klein is, want dit voel behoorlik asof sy knieë teen sy borsbeen druk.

      Die vroumens wat hy pas afgelaai het, krap hom ook om. Emma Smith gaan vir hom probleme skep – so seker soos wat sy naam Simon Sutherland is en hy in die simpel klein karretjie sit. Toe sy in sy kantoor ingestap kom met haar hemelhoë hakke en blink hemp, was hy verbaas om te hoor dat sy Mark Smith se dogter is.

      Maar haar gesig pas nie by die klere nie, dink hy. Sy het so ’n érnstige gesiggie. Wat nog beswaard lyk op die koop toe. Hy ken vroumense, want hy het twee susters. In sy ondervinding lyk hulle só wanneer daar iets verkeerd oor hulle pad gekom het, iets soos ’n groot teleurstelling. En nege-en-negentig persent van die tyd het daardie teleurstelling met ’n man te doen.

      Sy het een maal geglimlag, onthou hy. Dit was ’n pragtige glimlag wat haar gesig laat lewe het, maar haar oë hartseer gelaat het. En dit was ’n berekende glimlag – bedoel om hom te bekoor. Dankie, maar nee dankie. Van blondines met suikersoet glimlaggies het hy ook al iets geleer en hy staan nie in die tou om meer te leer nie.

      En dan het sy nog ’n humeur ook. Sy het haar vererg vir Lizzie. Met rede, moet hy toegee. Vir tien sekondes het sy soos ’n regte geitjie gal afgegaan. Sy glimlag word stram. Daar was trane in haar oë, onthou hy, wat hy eers later opgemerk het toe sy dit ongemerk probeer afvee het.

      Daar moet ’n goeie rede wees waarom sy hier is. Hy raai ’n liefdesteleurstelling wat haar hart gebreek het. En toe vlug sy van die kêrel en almal wat hulle geken het af weg. Sommer na ’n ander land toe. As jy geld het, kan jy sulke goed doen.

      Wel, dis nie sy besigheid nie en op sy skouer gaan sy nie huil nie. As daar praktiese hulp gegee moet word, moet Tim dit gee.

      Gelukkig voorsien hy nie dat sy veel langer as ’n week alleen op die reservaat sal wees nie. Pappie en Mammie sal haar seker binnekort agternasit. En as hulle dit nie doen nie, sal sy na ’n week in elk geval uitgekuier wees.

      Emma trek haar tas tot in die kamer, skop haar skoene uit en stap terug na die woonvertrek waar sy die skuifdeur oopmaak. Die geruis van die branders, die skril gekrys van seemeeue en die reuk van die see warrel in die huis in. Sy teug die vars lug diep in haar longe. Sy het nie besef hoeveel sy dit gemis het nie.

      Die blouselblou lug, die son, die isolasie en die eindelose uitsig oor die see. Dis die soort plek waar mens kan sit en staar sonder om te sien, en hoor sonder om te luister.

      Sy stap uit op die voorstoep en verlustig haar in die uitsig. Links lê die uitgestrekte strand met Tafelberg in die verte. Na regs kronkel die wit sand tot by die eerste rotse. Dit lyk steeds vir haar, soos toe sy ’n kind was, asof ’n oerdier groot happe uit die rotse gebyt het. Skuins voor haar in die seegroen water, sewe kilometer verder, lê Dasseneiland, die eiland waar die pelikane broei waarna die reservaat vernoem is.

      Sy wik en weeg ’n oomblik lank of sy haar pa moet bel. Hy sal onrustig wees. En dis haar skuld dat hy moeilikheid gaan kry wanneer haar ma by die huis kom en ontdek sy is weg. Siestog, sy kry Daddy eintlik jammer. Sy kan dink hoeveel vrae hy sal moet beantwoord.

      Maar dis nie regtig nodig om onmiddellik te bel nie. Sy sal ’n SMS stuur dat sy veilig aangeland het op Pelikaanbaai. Sy is lank genoeg deur haar ouers opgepiep. Dis beter dat sy sommer van dag een af ’n nuwe blaadjie omslaan.

      Sonder meer stap sy na die motorhuis toe waar sy ’n stoel en klein tafeltjie gaan haal en uitdra stoep toe. Dis wat sy nou gaan doen: sit en na die see en die spel van die sonstrale op die water kyk. En dis ook waar sy beplan om baie tyd deur te bring terwyl sy die legkaart van haar lewe uitmekaar haal, en daarna ’n nuwe prentjie saamstel van wat sy wil wees en waarheen sy wil gaan.

      ’n Ander prentjie as die een wat haar ma vir haar in gedagte gehad het.

       2

      Emma word die volgende oggend wakker toe die son deur ’n skrefie in die gordyne op haar gesig skyn. Sy strek en gaap voordat sy op haar horlosie kyk en sien dis al halfnege. Toe glimlag sy. ’n Goeie, lang nagrus, sonder nagmerries of selfs drome, laat enige mens beter voel.

      Te lui om dadelik op te staan, lê sy eers en rondkyk in haar kamer. Sy het die vorige aand al gesien dat dit anders lyk, maar gedink dit was net die nuwe dubbelbed waarmee haar ouers die twee enkelbedjies vervang het. Nou sien sy dat die kamer ’n sagte blou geverf is en dat daar nuwe blou gordyne met skulppatrone voor die vensters hang. Vier jaar gelede toe sy die laaste keer hier was, was die kamer nog presies soos dit was al die jare wat sy daarin vakansie gehou het.

      Verstommend, dink sy suur. Haar ma het die kamer intussen met haar gewone selfversekerdheid reggemaak vir besoeke van ’n getroude dogter.

      Teen die een muur is ’n geraamde foto van haar en haar ouma wat seker tien jaar gelede op die strand geneem is. Sy is nog kind, veertien of vyftien, wat met ’n oop mond lag. Haar hare is lig gebleik deur die son, kort en verwaaid in die wind. In haar hand hou sy ’n groot nautilusskulp. Ouma Betsie is kleiner as sy, ’n wit en grys bondeltjie mens met dieselfde kuiltjieglimlag en ligte oë.

      Die foto is geneem ’n ruk voordat ouma Betsie, die ouma wat nét hare was, dood is. Ouma het net vir Dora gehad en Dora net vir Emma. Broers en suster of niggies en nefies het Emma nooit geken nie.

      Geneties is sy haar geliefde ouma se kind in geaardheid en voorkoms. Soos Ouma is sy skraal met ’n ligte vel en hare. Haar ma, Dora, daarenteen, aard na haar pa se kant van die familie. Sy is ’n Basson in murg en been, donker en groot soos die mense op die familiefoto’s wat in die gang gehang het. En hulle persoonlikhede is ’n verlenging van hulle voorkoms: sterk en dominerend. Ouma moes dit swaar gehad het met so ’n eggenoot en toe nog so ’n dogter ook, dink Emma. Seker dié wat sy altyd gebrom het oor wonderwerke wat nodig is om elke dag te oorleef. Emma het die moeilike oupa nooit geken nie, maar uit die baie staaltjies en stories kon sy later ’n duidelike prentjie van hom opbou.

      Sy kyk op die horlosie en kry skielik skaam dat sy so lui is. Dis hoog tyd dat sy opstaan en haar tas uitpak.

      Toe sy die kasdeur oopgooi om haar klere uit te pak, is sy verstom om nog van haar strandklere en skoene in die rakke te ontdek. Dit was al die jare die gewoonte om dié klere in die strandhuis te los – wat op aarde sou hulle in elke geval daarmee in Londen doen? – maar sy was so lanklaas hier dat sy nie regtig gedink het hier sal nog iets wees nie. Haar ouers het nogal ’n suinige streep. Ondanks al hulle geld, kan hulle komies versigtig wees met klein uitgawetjies. Die klere wat in die kas is, is weer eens bewys daarvan.

      Vandag is sy dankbaar daaroor. Veral aangesien die klere wat sy saamgebring het vir seker verkreukel in die tas lê – omdat sy nie netjies ingepak het nie. Sy haal ’n uitgerafelde kortbroek en ’n hemp wat onder haar borste knoop uit die kas en trek hulle aan. Dit laat haar lekker voel, jonk en onbesorg soos toe sy ’n tiener was. Vir die pret besluit sy om voor ontbyt daarin te gaan stap. Die klere sit los aan haar lyf, en bietjie verbaas daaroor, kyk sy krities van die foto teen die muur na haar refleksie in die lang spieël teen die muur. Tien jaar gelede het sy beslis meer geweeg. En haar hare was ligter.

      Sy gooi haar hare vorentoe en maak dit met ’n rekkie bo-op haar kop vas. Haar gesig is skielik heeltemal oop en dié keer skrik sy toe sy die twee beelde van haarself vergelyk. Sy lyk soveel ouer en moeër! Op die foto is haar wange vol en rosig en haar oë lag. In die spieëlbeeld is daar donker kringe onder haar oë, is haar wange hol en staan haar wangbene skerp uit. Die donker kringe kan wees weens die stresvolle vlug, maar sy kan nie dink hoekom sy so maer is nie. Dis maar net die afgelope paar dae wat haar lewe skielik op sy kop gaan staan het.

      As sy elke nag so goed slaap en elke dag genoeg oefening kry, behoort sy gou weer net so gelukkig en ontspanne te lyk soos die meisie op die foto, troos sy haarself. Haar gemoedstoestand gaan verbeter sodra daar son op haar lyf kom. Dit kan nie anders nie.

      Daar is nog ’n