Emma se eerste keuse. Elsa Hamersma

wyn oopgemaak en ’n glas gesit en teug terwyl die son oor die see gesak het. Dit was dalk nie ’n goeie keuse op haar leë maag nie en nadat sy amper in die bad aan die slaap geraak het, het sy in die bed geval. Haar soektog in die spens lewer nou elke moontlike vorm van blikkieskos, beskuitjies in verseëlde pakkies en al die nodige speserye op. Daar is ook tee, ’n bottel koffie en etlike blikkies kondensmelk. Dit is ’n jammerte daar is nie graankos en rakmelk nie, maar sy sit dié items solank op ’n verbeeldingslysie in haar kop.

      Die leë yskas en vrieskas se liggies brand. Lettie moes die twee toestelle aangesit het. Snaaks dat sy die vorige dag nooit aan kos gedink het nie. Sy het tog verby Melkbos gery waar daar winkels is. Kon sy nie gedink het om ten minste brood, eiers, melk, botter en vrugte te koop nie? Waar was haar gedagtes?

      In Londen in die silwerskoon badkamer van The Princess Royal Research Hospital. Dís waar.

      Sy glimlag wrang omdat sy dit darem regkry om bietjie met haarself te spot. Op ’n meer praktiese vlak beteken dit egter dat sy dadelik ’n plan sal moet maak om vars kos in die hande te kry – en sommer genoeg daarvan om die yskas vol te pak sodat sy nie kort-kort na die naaste dorp hoef te ry nie.

      Met ’n beker soet koffie gaan sit sy buite op die stoeptrappie en kyk na die seevoëls wat mossels uit die see duik, hoog opvlieg en die skulpe laat val om hulle te breek.

      Net toe sy wil ingaan, sien sy ’n bokkie aan die kant van die huis. Met sy ore gespits en sy oë op Emma, wei hy heerlik aan die sappige blomplantjies wat in netjiese rye geplant staan – definitief nie fynbos nie. Doodstil sit sy en kyk. Skielik begin sy ore senuweeagtig wikkel, hou hy op kou, en die volgende oomblik laat spaander hy. Dan eers hoor Emma die geluid van ’n naderende voertuig. Kort daarna draai ’n wit bakkie met die reservaat se embleem op die deur in na die huis toe.

      Die bakkie hou stil in die sagte wit sand nie ver van haar af nie. Simon Sutherland spring uit. Met lang treë stap hy doelgerig na haar toe.

      “Môre!” groet hy kortaf.

      Hy lyk lekker bedonder, is haar eerste gedagte. Regte ou knorpot. Maar dan knip sy haar oë en kyk weer. In die helder lig van die oggend is hy selfs aantrekliker as wat sy die vorige dag gedink het. Definitief die aantreklikste man wat sy in ’n lang tyd gesien het, en nie net omdat hy ’n kortbroek aanhet nie.

      “Goeiemôre, meneer Sutherland,” antwoord sy bedees. ’n Uniform beklemtoon natuurlik manlike bates. Eien­skappe soos Atlas se skouers, smal heupe en sterk arms en bene. Sy netjiese kort hare lyk asof hy dit met mening plat gekam het toe dit nat was, maar dit maak klaar sagte golwe en een wederstrewige sliert sak reeds weer oor sy voorkop. Sy oë is verskuil agter ’n donkerbril, maar sy kan die kleur presies onthou. Kakie, net soos die uniform. Maklik.

      “Simon,” antwoord hy dadelik, “of anders sal ek jou elke keer juffrou Smith moet noem.”

      “Dit sal totaal onaanvaarbaar wees,” glimlag sy, “dus is dit Simon.”

      Hy glimlag nie terug nie, knik net met sy kop. Dan frons hy weer. “Jou pa het vanmôre vroeg kantoor toe gebel. Hy wou weet of ek jou gesien het en hoe dit met jou gaan.”

      “Dit gaan goed,” sê sy koel, maar sy kan voel hoe ’n blos teen haar wange opkruip. Dit moet die rede wees waarom hy so vies lyk, en dis haar skuld. Sy het doelbewus nie gisteraand gebel nie. ’n Teksboodskap behoort tog genoeg te gewees het. Maar waarom het Daddy kantoor toe gebel? Sy het immers ’n selfoon en daar is ’n foon in die huis.

      Sy sit haar beker koffie langs haar neer en besef terselfdertyd dat sy die kort, uitgerafelde broekie dra wat sy in die kas ontdek het. En om die minste te sê, maak dit omtrent net die nodigste toe. Gelukkig dat sy nog op die trap sit, want met haar arms oor haar bobene gedrapeer, voel sy nie so ontbloot nie.

      “Is jy seker dit gaan goed?” bring sy stem haar tot die werklikheid terug. Hy is besig om haar gesig te bestudeer, vermoed sy, maar omdat sy nie sy oë kan sien nie, bly dit ’n vermoede.

      “Natuurlik! En ek hoop dis wat jy vir my pa gesê het.”

      “Ek het gesê jy het veilig aangekom op die reservaat en ek het jou by die huis afgelaai.” Hy lyk asof hy ’n oomblik dink oor sy volgende woorde. “Ek kon vir hom gesê het ek dink jy lyk sieklik en baie bleek, maar dít het natuurlik niks met my te doen nie.”

      Sy vererg haar onmiddellik. “Sieklik? Waar kom jy daaraan? Ek is net bleek omdat ek nou uit die winterweer van Engeland kom en dit het vir séker niks met jou te doen nie!”

      “Daar is donker kringe onder jou oë.”

      “En daarvan maak jy allerhande afleidings?”

      “Wel . . . as jy só lyk wanneer dit met jou goed gaan, wil ek jou nie sien wanneer dit met jou sleg gaan nie.”

      Sy sluk twee keer voordat sy kan antwoord. “Dis regtig ’n baie ongevraagde opmerking. Jy ken my nie. Dis ongeskik om sommer so . . . so persoonlik te raak.”

      “Jy’s reg. Ek vra om verskoning.”

      Sy wens sy kon sy oë agter die donker brilglase sien. Lees wat hy dink. “Ek is nie hier om van een of ander siekte te herstel nie. Allermins. En my welsyn het werklik niks met jou te doen nie, al het my pa jou gebel om te hoor of alles reg is.”

      “Daarvan gepraat,” sê hy koel, “jou pa het ook gevra dat ek moet kyk of hier nog genoeg krag is. Hier maak ons gebruik van koopkrag en dis baie onaangenaam wanneer die ligte byvoorbeeld saans sommer sonder kennisgewing afgaan.”

      Deksels en verduiwels, swets sy sag binnensmonds. Dít ook nog. Dit was een van die honderd-en-twaalf goed waaroor haar pa gepraat het terwyl sy moes besluit wat om in te pak. “Ek het heeltemal daarvan vergeet. Ek sal daarna kyk.”

      “Kyk sal nie help nie,” sê hy droogweg. “Ek het koepons saamgebring en jou pa belowe om dit vir jou te laai.”

      “Waar ons in Londen bly, kry mens ’n rekening aan die einde van die maand,” verweer sy haarself. “Ek is nie gewoond aan vooraf betaalde krag nie.”

      “Dis die nuwe neiging in Suid-Afrika. En dit werk goed.”

      “Ek stry nie, ek sê net ek’s dit nie gewoond nie.” Hulle het dit in Engeland ook, net nie in hulle woonhuis nie. Traag staan sy op en verwens die ou klere wat sy aanhet. Maar hoe moes sy weet dat hy sommer vroeg-vroeg al weer op haar spoor sou wees?

      “Jy moet dit seker op die kragbord in die motorhuis laai, nè? Stap saam,” sê sy. As hy die pad geken het, kon sy agter hom aangestap het. Nou moet sy vóór hom uit stap in die eina broekie. So ver as wat sy loop, wens sy dat ’n towermantel uit die hemel sal val en haar skraps geklede lyf bedek.

      “Dis ’n groot plek,” sê hy toe hulle deur die woonarea stap na die deur wat na die motorhuis lei.

      Hy klink effens verbaas daaroor. Enersyds is sy bly dat hy na die huis en nie net na haar bene kyk nie, andersyds vererg sy haar summier weer.

      “Ja. My ouers is groot mense en hou nie van klein ruimtes nie,” sê sy koel. “En hulle hoop om later meer tyd hier deur te bring.”

      “Dink jy hulle sal dit regtig doen?”

      “Ja. My ma sal binne die volgende jaar of wat moet aftree. Dit was nog altyd hulle droom om die hele Engel­se winter hier deur te bring. En ek sien juis hulle het die huis laat verf en ander verbeteringe laat aanbring. Dis dalk nie so ver in die toekoms nie.”

      “Maar jy is seker nie van plan om saam te kom as hulle lang tye hier bly nie?”

      Vir wat sukkel die man so met haar? “Ek sal nog sien,” antwoord sy kortaf. Dis een van die stukke van die legkaart waaroor sy nog nie seker is nie.

      Voor die kragbord in die motorhuis kom hy tot stilstand. Sy sien dadelik dat daar iets verkeerd is.

      “Wat’s dit?” Sy het amper “nou weer” bygevoeg, maar haar gelukkig bedink.

      “Hier’s nog ten minste ’n maand se krag gelaai,” sê hy fronsend. “Hoekom