Emma se eerste keuse. Elsa Hamersma

wees,” antwoord die man. “Die mense wat nou deur die hek gaan, is die klomp wat permanent hier bly en hulle is amper almal afgetredenes. Die vakansiegangers is almal vort toe die skole begin het.”

      “Ek weet,” sê sy sag.

      “Jy kan maar deurry. Die sleutel sal jy by Lizzie in die kantoor kry.”

      Lizzie? Sy kan nie onthou dat haar pa so ’n naam genoem het nie. Hy het van ’n Malie gepraat en van Tim Morrison van wie hy baie hou. Beide van hulle is nuut op die reservaat. Daar is niemand van die kantoorpersoneel of natuurbewaarders wat sy sal ken nie, het hy gesê.

      Die hek gly glad oop en sy ry deur. Die pad vleg tussen digte fynbos deur af see toe en halfpad teen die bult af sien sy die baai uiteindelik. Dit lê uitgestrek en groen, ’n komma, ’n smarag met wit fraiings. Die huise lyk klein waar hulle in groepies teen die kuslyn hurk en verder, see-in, sien sy Dasseneiland met die vuurtoring duidelik sigbaar op die verste punt.

      Onwillekeurig glimlag sy. Dís soos sy Pelikaanbaai onthou. Prentjiemooi, maar afgesonder. Die ideale wegkruipplek.

      Die area voor die kantoor is met wit klippies uitgelê sedert haar laaste besoek vier jaar gelede en die geboue lyk asof hulle pas afgewit is. Alles lyk beide bekend en vreemd.

      “Hallo,” groet sy toe sy instap en ’n meisie agter ’n rekenaar aantref. Dit moet die Lizzie wees by wie sy die sleutel kan kry.

      “O, hallo,” antwoord die meisie koel op Engels met ’n swaar Afrikaanse aksent.

      “Ek is Emma Smith. Van Londen. My pa het gebel en met Malie Pretorius gepraat om te sê ek sal vandag arriveer,” antwoord Emma ook op Engels. Na vyftien jaar in Engeland kan sy, ondanks die Britse hoërskool en universiteit, steeds feitlik sonder aksent Afrikaans praat, maar sy antwoord gewoonlik in die taal waarop sy aangespreek word. “Die ding is dat ons nie ons sleutel kon opspoor nie. My pa het gereël dat ek die ekstra sleutel hier kry.” Dit is natuurlik nie die hele waarheid nie, maar dit het niks met die meisie te doen nie.

      Die meisie lyk ergerlik, asof Emma iets baie belangrik onderbreek het. “O, ja,” sê sy dan, “die kantoorsleutel. Malie het gesê van die Engelsman wat gebel het. Die sleutels is almal daar op die bord.” Sy wuif ongeërg met haar hand regs van Emma waar sleutels aan hakies hang en draai terug na haar rekenaar toe.

      Emma is bietjie uit die veld geslaan oor die meisie se onbelangstellende houding. Sy is jonk, dalk nog nie twintig nie, skat sy, met ’n sproeterige gesig en wortelrooi hare. Aantreklik op ’n manier, maar nie popmooi nie. Emma en haar sleutel interesseer haar eenvoudig glad nie.

      Met ’n skouerophaling stap Emma na die bord waar die sleutels hang. Elke sleutel is gemerk met die huisnommer en die eienaar se naam, en van die laagste tot die hoogste nommer gerangskik. Waar hulle huis se sleutel behoort te hang is egter ’n leë hakie.

      “Ek sien dit nie,” mompel Emma.

      “As jy mooi kyk . . .” Die meisie sug oordrewe, skuif haar stoel agtertoe en kom langs Emma voor die bord staan. “Dis uit,” sê sy asof sy Emma iets vertel wat sy nie weet nie. “Dan moet die huishulp dit hê. O, ja! Nou onthou ek. Lettie het dit vanoggend kom vat om die huis te gaan skoonmaak voordat jy arriveer. Jy kan maar soontoe ry. As die sleutel nie terug is nie, werk sy seker nog in die huis.”

      “Dankie,” antwoord Emma en hoop die meisie hoor die sarkasme. “Is meneer Morrison hier?”

      “Nee. Net Simon Sutherland. Hy’s die senior natuurbewaarder.”

      “Kan ek met hom praat?” vra Emma.

      Daar is skielik lig in Lizzie se oë en met ’n wip in haar stap, loop sy na een van die deure toe, klop liggies, draai die knop en praat dan Afrikaans met die persoon in die vertrek. “Simon, hier’s ’n Engelse meisie wat met jou wil praat.” Sy staan terug sodat Emma verby kan kom.

      Die man agter die lessenaar sit die pen neer en staan op. Emma se eerste indruk is dat hy sy lang lyf in inkremente moet ontvou totdat hy regop staan. Haar tweede gedagte is dat hy die aantreklikste man is wat sy in jare gesien het. Sy pikswart hare is kort en agteroor gekam, maar van die voorste hare het losgekom en val effens oor sy groot, oop voorkop. Hy het ’n reguit, prominente neus en ’n sterk vierkantige ken. Toe hy om die lessenaar na haar gestap kom, sien sy dadelik dat sy bene en arms wat by die kakiegroen uniform uitsteek, dieselfde heuningbruin as sy gesig is.

      Sy sluk toe hy by haar kom, want sy moet haar kop teruggooi om hom in die oë te kyk – kakiegroen oë soos die uniform wat hy dra – en sy is self nie kort nie, veral nie met die skoene wat sy aanhet nie.

      Die hand wat hy na haar uitsteek om te groet het ’n vierkantige palm en lang vingers – groot en sterk soos die man waaraan dit behoort. “Middag,” sê hy met ’n diep stem op perfekte Engels. “Ek is Simon Sutherland.”

      “Emma Smith,” antwoord sy en trek haar hand selfbewus uit syne. Sy is verleë, maar weet nie waarom nie. Dalk omdat haar hand heeltemal in syne verdwyn het of omdat haar vel so bleek teen syne vertoon het? Miskien is dit net omdat hy ’n uniform dra.

      Hy lyk net so ánders as enige man waarmee sy onlangs in kontak was. Dalk is dit sy sonbruin vel, moontlik die kortbroek, miskien sy lengte. Vergeleke met bleek, kunssinnige Jonathan wat skaars so lank soos sy is, lyk hy asof hy van ’n ander planeet af kom, nie ’n ander land nie.

      “Dan is jy seker die dogter van Mark Smith, die voëlkenner? Van Londen?”

      “Ja,” antwoord sy op al twee die vrae.

      “Ek het gehoor jy kom vandag.” Hy glimlag en sy dink terstond aan ’n advertensie vir tandepasta. “Jou pa se boeke oor die endemiese en standvoëls van die Weskus is die voëlkykers se Bybel. Die man is ’n wonderlike navorser en ’n legende onder almal wat in voëls belang stel.”

      “Ja. Hy het sy hele lewe daaraan gewy.” Dis lekker om te weet dat die aantreklike vreemdeling ’n bewondering het vir haar pa.

      Hy kyk haar opsommend aan. “As ek moet raai, sou ek sê jy deel nie sy belangstelling en passie nie.”

      Haar ingenome glimlag verdwyn.

      Sy oë het opsigtelik oor haar geswiep. Eers by die blinkers van die T-hemp vasgesteek, toe by die kort rompie en toe op die sandale gedraal. Sou hy haar op grond van haar kleredrag geweeg en te lig bevind het? Wel, dan is hy ’n idioot. Natuurlik is sy nie reg aangetrek vir die natuurreservaat nie. Sy kon hom vertel het dat sy binne oomblikke besluit het om Kaap toe te vlieg en dat haar kaartjie ’n paar uur later bespreek en haar tas gepak was. En dít terwyl sy onder erge stres was. Maar dit het niks met hom te doen nie. Laat hy dink wat hy wil.

      Emma glimlag haar mooiste kuiltjieglimlag – die een wat al menige man soos botter in die son laat smelt het. “Nee, maar ek is –”

      “Nie so gedink nie.”

      Haar glimlag stol. Vir die eerste keer in haar lewe is sy met stomheid geslaan. Sy wou sê dat dit vanselfsprekend is dat sy in voëls belangstel. Wie kan saam met Mark Smith in een huis bly en nie wees nie? Dit is haar pa se beroep en sy lewe. Hy gee klas in ornitologie en bestee al sy krag en tyd om sy formidabele kennis van voëls uit te brei.

      Sy maak haar mond oop om te sê dat sy waarskynlik meer van voëls weet as hy, meneer Krities, maar hy spring haar voor.

      “Wat gaan jy hier aanvang?” vra hy kortaf. “Die reservaat is nie eintlik ’n plek vir stadsmeisies nie, veral nie as jy aan die besige lewe van Londen gewoond is nie. Of sal jou ouers binnekort ook arriveer?” Sy stem is hoflik, maar koel. Die stemtoon wat mense gewoonlik vir vreemdelinge gebruik.

      ’n Wolk van melancholie vou onverwags om Emma. Sy het inderhaas besluit om Suid-Afrika toe te kom, na die reservaat toe, in die hoop dat as sy wegkom uit die intense koue, ver van die mense wat haar seergemaak het, sy haar balans sal herwin.

      In Engeland het haar gemoed selfs die bittere koue en aanhoudende reën geëwenaar. Sy het gedink dat die warm strale van die son op haar lyf, haar kaal voete op die strand gou weer perspektief oor haar lewe