Rooikop te koop. Ettie Bierman

hy nie van rus en stilte, en ’n kleinhoewe en ’n grasdak nie?”

      “Hy is jonk en modern, met sy eie idees. Hy moet naby die stad wees en hy en my pa kon nie klaarkom nie; dus het hy nie aangename assosiasies met hierdie huis nie. Thys hou nie van tuinmaak en diere nie, en hy het ’n erf in Waterkloof waarop hy sy eie huis wil bou.”

      Jennie besef sy het te veel gesê. Hy is – soos hy self gesê het – ’n wildvreemde. Al is hy simpatiek, al het hy Thys nie veroordeel nie en al hou die honde van hom, bly Roux van Zyl steeds wat hy is – ’n voornemende koper wat haar waarskynlik bearbei sodat sy die plek vir ’n appel en ’n ei aan hom sal verkwansel. Sy moes nie haar gevoelens teenoor ’n vreemde geopenbaar het en Thys met ’n buitestander bespreek het nie.

      Jennie wag vir die kritiek: Waterkloof … Rykmansbuurt … Skuldbult … Martini-rant …

      “Daar groei aalwyne en proteas in Waterkloof,” sê Roux. “Jy sal daar ’n beter tuin kan maak as hier.”

      Jennie vryf met haar hand oor haar oë. “Rose en angeliere.”

      “En inheemse bome. Jy sal weer waterbessies en apies­doring kan plant. Ek het ook in Waterkloof na huise gaan kyk. Die grond is vrugbaar en die ryp is nie so straf nie.”

      “Hoekom gaan bly jy dan nie in Waterkloof nie?”

      “Ek sou kon. Die hoër erwe het ’n mooi uitsig. Op ’n helder dag kan jy baie ver sien, maar daar is nie brilwewers nie.”

      Jennie kyk agterdogtig na hom. Soms, hier en daar, is hy anders en beter en kan sy selfs met hom kommunikeer. Maar sy wil nie. As dit nie vir die ongeluk was nie, was sy en Thys al verloof; was daar nie rusies en struweling nie; het meneer Van Zyl nie nou in haar studeerkamer gesit, haar ontstig en van koers af gebring nie.

      “Mossies,” korrigeer Jennie.

      “Vinke. As jy wil, kan jy dié ronde kry. Brilwewers is skaars op die Hoëveld en hierdie jaar het ek hulle nog nie gewaar nie. Is hier bontrugwewers? Rooirugvinke en hoep-hoepe?”

      “ ’n Paar.”

      “Die hoep-hoepe is te mak, daarom is hulle besig om uit te sterf en nie meer so volop nie. Is hier regtig spinnekoppe, of wou jy my net afskrik?”

      Hy is te oplettend na Jennie se sin. “Spinnekoppe is oral,” antwoord sy ligweg. “Maar hulle is banger vir ons as ons vir hulle.”

      “Ek sal hulle ook afrig en hulle leer om nie soos hulle nooi weg te vlug wanneer ek naby kom nie.”

      “En die slange?”

      “Mambas en kobras? Gaan jy my help, juffie, om hulle uit te roei, die klimop af te kap en die luike met blindings te vervang?”

      Jennie kyk onseker na hom. Is hy ernstig of spot hy met haar, soos Maandag?

      Sy mondhoek kreukel. “Dink jy pienk blindings sal goed by pienk teëls pas, juffie?”

      Dalk nie heeltemal ’n gomtor nie, erken Jennie teenoor haarself. Miskien was sy te gou om kwaad te word. Dit is haar eie skuld as hy dink sy is ’n viswyf en vir haar lag. Die situasie is skielik vreemd en sy het tyd nodig om dit te verwerk. Dit is veiliger om voorlopig van die kwessie van die teëls weg te bly en die gesprek in ’n ander rigting te stuur.

      “Hou op om my juffie te noem. Ek is nie tien jaar oud nie.”

      “Hoe oud is jy?” verneem Roux belangstellend. “Negentien? Dis steeds ’n tiener. Ek is sewe-en-twintig – agt jaar ouer as jy. Op mevrou Deetlefs se dokumente het gestaan: Mejuffrou J. Botha, Posbus 5, Halfweghuis. Wat is jou naam? Joey? Jakkie? Janie?”

      “Janine,” antwoord Jennie afsydig en trek die tikmasjien nader. Sy bekyk haar werkstuk, soek die bladsye uit en voer die eerste vel papier in die tikmasjien.

      “Janine? Dit pas nie by jou nie, maar dis beter as Jacomina, Jeremina of Josefina. Beter as meneer Le Roux. Het jy nie ’n bynaam nie?”

      “Nee.” Jennie begin tik.

      “Japsnoet?” hou hy aan raai. “Dit sal nogal by jou pas. Japsnoete het gewoonlik rooi hare wat die hele wêreld vol staan. Ek hou van rooikoppe. Ek het dit op my sigaretdosie geskryf, gou-gou, toe jy nie gekyk het nie.”

      Jennie begin tik met die hoop dat die gekletter hom sal irriteer sodat hy haar alleen sal laat.

      Dit werk.

      Hy kyk op sy horlosie. “Dis laat en jy het werk om te doen. Ek wil jou nie steur nie. Ek sal eerder ’n volgende keer na die gesinskamer kom kyk.’

      Dit is ook nie wat Jennie wou gehad het nie. “Wil jy nie nou gou gaan kyk en dit agter die rug kry nie?”

      “Huiskoop is belangriker as perdekoop of vrou vat. Mens moenie oorhaastig wees en net vinnig kyk nie. Ek sal liewer môre terugkom.”

      Dit is wat Jennie wil vermy. Die man ontstig haar en sy wil hom nie weer sien nie.

      “Môre is ek nie hier nie.”

      Jennie het gehoop hy stel voor dat sy in daardie geval die sleutels by mevrou Deetlefs laat.

      “Goed. Alles reg. Dan kom ek oormôre.”

      “E … Ek weet nie.”

      Roux lees die konflik op die bleek, hartvormige gesiggie. Vandag is sy beter, maar nog lank nie gesond nie. Môre is dalk te gou; selfs oormôre ook. Hy moet haar tyd gee om van die kringe onder haar mooi, groen oë ontslae te raak en aan hom gewoond te raak.

      “Ja, ek weet. Oormôre trou jou oupa of slag die bure ’n vark, en dan wil jy nie lastige kuiermense hê nie. ’n Vrydag is ’n goeie dag. Kan ek Vrydagaand weer na die ateljee kom kyk?”

      Jennie huiwer.

      “Of kom jou nare kêrel Vrydag kuier? Ek glo nie ek wil hom ontmoet nie. Saterdag? Saterdag is ’n beter dag as Vrydag. Kan ek Saterdag kom, Janine?”

      Jennie kan nie vinnig genoeg ’n verskoning uitdink nie.

      “Gaaf. Ons maak dit vroeg – sewe-uur Saterdagaand, terwyl dit nog lig is. Nadat ons na die huis en die tuin gekyk het, kan ons dalk gaan eet.” Roux stap deur toe. “Ek is jammer ek het jou gepla en Maandagmiddag kwaad gemaak. Ek sal probeer om Saterdagaand daarvoor te vergoed.”

      Kabaal is uitbundig en Trens kan nie genoeg teen hom opspring nie. Roux praat met hulle en met Hans, selfs met een of twee van die katte. Voordat Jennie ’n woord kan inkry, is hy weg met ’n laaste wuif en ’n flikkering van ligte toe hy oor die spruit ry. Jennie waai nie terug nie. Sy stel ’n graspol op en gooi dit so hard as wat sy kan in die rigting waarin die bakkie verdwyn het.

      Dan gaan bel sy Thys.

      “Meneer Conradie is ongelukkig nie vanmiddag op kantoor nie,” antwoord die ontvangsdame. “Kan ek ’n bood­skap neem of hom vra of u terug te skakel?”

      “Hallo, Cecile?” sê-vra Jennie.

      “Ja.”

      “Dis ek – Jennie. Hoe gaan dit?”

      “Goed. Jy bel so selde, ek het nie jou stem herken nie.”

      Thys skakel elke oggend, soms in die middag ook, voordat hy huis toe gaan. Dalk moet sy ook meer dikwels moeite doen, al is dit net om te sê: “Haai, ek’s lief vir jou,” dink Jennie. Sy skeep Thys af en verwaarloos hom. Geen wonder sy ontvangsdame loop nie oor van vriendelikheid nie. Sy het seker agtergekom haar baas se liefdeslewe is nie wat dit moet wees nie, en miskien haal Thys sy frustrasie op haar uit.

      “Weet jy waar hy is, Cecile?” vra Jennie. “Het Thys ’n nommer gelaat waar ek hom kan bel?”

      “Slegs in dringende gevalle. Sal ek hom vra om jou terug te skakel indien hy laat vanmiddag terugkom kantoor toe?”

      “Nee wat, dankie, Cecile, dis nie dringend nie. Ek sal later weer probeer –” Jennie wil ’n boodskap laat in verband met Vrydagaand – dat Thys liewer