Rooikop te koop. Ettie Bierman

pa bankrot te speel?”

      Die oomblik toe die woorde uit is, besef Thys dit was ’n fout. Hy wou haar aanspoor, maar hy was taktloos en moes nie so ongevoelig gewees het nie.

      Jennie se gesig is spierwit. “Het jy genoeg geëet? Was ek gasvry genoeg? Dankbaar genoeg omdat jy my kamma kom opbeur het?”

      “Natuurlik. Maar –”

      Sy gee hom nie kans om klaar te praat nie. “Gaaf, dan het ek my plig gedoen. Nogmaals dankie vir die pizza wat ek nie geëet het nie, en vir jou raad wat ek nie sal neem nie.”

      Thys probeer wal gooi teen haar beskuldigings en verwyte. “Daar is niks met skilder verkeerd nie. Dis ’n interessante en self lonende stokperdjie.”

      “Ek het die prentjies gelos, skoolgehou en nou studeer ek vir ’n onderwysdiploma. Die huis is in die mark en ek sal môre ’n tweedehandsmeubelwinkel bel. Is dit nie genoeg nie? Wat verwag jy meer van my, Thys?”

      “Niks. Ek vra niks van jou nie, Jennie-lief. Jy is moeg en oorstuur. Dis natuurlik; dis as gevolg van alles wat die afgelope twee maande gebeur het.”

      “Hou op om te sê natuurlik! Ek is nie ’n psigiatriese geval wat vanselfsprekend op die natuurlike manier sal reageer nie.”

      “Jen … Liefste …” Thys probeer regmaak wat hy verbrou het. “Almal weet jy is anders as jou pa: slimmer, talentvoller. Ek bedoel …” Hy besef pleks van regmaak, verbrou hy erger. “Ek het jóú lief, Jennie, om jouself. Niks anders maak vir my saak nie, behalwe jy.”

      “Mý lief? Ondanks, nieteenstaande en ten spyte van al my tekortkominge?”

      Thys weet nie wat sy wil hê hy moet sê nie. “Ek wil met jou trou en my hele lewe saam met jou wees. Is dit nie genoeg bewys hoe lief ek jou het nie?”

      Jennie se trane loop onkeerbaar. “Ek is jammer. Môre sal ek beter voel.”

      “Ek kan jou nie in hierdie toestand alleen laat nie.”

      “Jy kan. Ek sal regkom.”

      “Het jy slaappilletjies of ’n kalmeermiddel?”

      “Hordes.”

      Thys huiwer. “Ek kan nie ry en jou so los nie.”

      Jennie haal ’n paar keer diep asem. “Ek makeer niks nie. Ek is jammer ek het met jou rusie gemaak. Moet jou nie aan my steur nie. Neem jou eie raad: Bedaar en gaan slaap.”

      “En jy? Sal jy kan slaap?”

      “Soos ’n klip.”

      “Bel my as jy nie goed voel nie. Ek sal dadelik terugkom.”

      “Dankie. Dis nie nodig nie.”

      “Jy is die beste ding wat nog ooit met my gebeur het, Jennie. Ek het jou lief, bo almal en alles.”

      “Ek weet nie hoekom nie …”

      “Omdat jy jý is. Sluit die deure en pas jouself op.”

      “Ek sal, dankie.”

      Op pad motor toe praat hy steeds, en deur die oop venster, voordat hy vertrek.

      Jennie hoor net hier en daar ’n woord. Sy maak die hek toe en wuif totdat hy om die draai verdwyn. “Tot siens!” roep sy hom agterna. “Tot siens, Thys …!”

      2

      Die res van die week is Jennie miserabel, al het sy Thys gebel en vir die soveelste keer om verskoning gevra en al was hy simpatiek, vergewend en begrypend.

      Om verder te vergoed, koop sy vir hom ’n nuwe hemp en werk toegewyd aan haar taak. Dit help nie; ook nie om die meubels te begin uitsorteer en vier vullissakke vol ou briewe en papiere weg te gooi nie.

      Die laai vol kalmeermiddels wat die dokter voorgeskryf het, raak al hoe aanlokliker, maar Jennie was nog nooit iemand wat pille en medisyne vir elke kwaal gebruik het nie. Haar buurvrou glo aan vitamien B om senuwees op te bou. Maar toe Jennie by die apteek die prys van die bottel pille sien, besluit sy dat vroeg gaan slaap saans en draf soggens goedkoper en meer terapeuties is. Dan kry die honde darem ook ’n bietjie oefening.

      Watter een gaan sy kies? Hoe kán sy kies, wetende sy sal die ander twee honde waarskynlik nooit weer sien nie? Selfs die langbeenspinnekop teen die plafon het opeens vir haar kosbaar geword.

      “Is ek neuroties?” vra sy vir hom. “Is tannie Jennie ongebalanseerd?”

      Hy hardloop na die plafon se hoek toe, waar sy web is.

      “Ja, vlug, ou maat, dis veiliger,” moedig Jennie hom aan.

      Die eerste teken van kranksinnigheid is wanneer ’n mens met jouself begin praat, dink sy. Miskien moet sy met Thys trou, trek en klaarkry. Dit sal soveel makliker wees.

      Trens kom staan by haar: lojaal, blinkoog en vol kameraadskap. Jennie druk hom teen haar vas. “My honne …” Sy sukkel om verby die knop in haar keel te praat. “Dit maak nie saak as jy altyd vuil en vol gras is nie. Daar is iets soos borsels en besems vir die vloere. Jou ounooi sal jou nie verkoop nie.”

      Hy verstaan. Trens lek haar hand, spring op die bank en krul hom op haar skoot op.

      Hy hoor eerste die dreuning van ’n voertuig in die oprit en grom waarskuwend.

      Jennie loer deur die eetkamervenster. Dit is seker iemand wat kom simpatiseer. Sy sluit die voordeur oop en stap uit na die bakkie wat so pas stilgehou het.

      Dit is ’n man met netjiese donker hare, ’n donker bril en ’n pak klere aan. Jennie ken hom nie en raai dit is iemand van die kerk – ’n nuwe diaken of ouderling.

      Sy maak Kabaal stil en hou Trens aan sy nekband vas. Dit is egter onnodig. Die grom was net om te sê hier is ’n vreemdeling op die werf. Nou swaai die dik, stomp stert soos ’n pomphandvatsel en nie een van die bulterriërs lyk asof hulle beplan om die besoeker op te vreet nie.

      Jennie maak op hul instink staat. Hulle vertrou die man en weet hy sal haar nie oor die kop slaan en beroof nie.

      “Goeiemiddag,” groet sy vriendelik.

      Hy glimlag skeefweg. “Ek hoop dis nie ongeleë nie.”

      “Geensins. U is baie welkom. Kom binne.”

      Eers toe hy in die sitkamer staan en sy donker bril afhaal, besef Jennie met ’n skok wie dit is: meneer Alwetend le Roux.

      Omdat ’n week verbygegaan het en hy klaarblyklik nie van die huis gehou het nie, het Jennie aanvaar sy sal nie weer van hom of mevrou Deetlefs hoor nie. Sy het al half vergeet hoe hy lyk. Glad geskeer, na ’n haarsny en sonder die verkreukelde denimlangbroek lyk hy heeltemal anders. Dan nog die donker bril en ’n bakkie in plaas van die windmaker sportmotor … Maar dit is nie genoeg verskoning dat sy haarself ’n tweede keer voor hom belaglik moes maak nie. Jennie is vies vir haarself. Sy moes nie so oorgretig voorgekom het nie. Sy moes nie uitgehardloop het om hom met ope arms te verwelkom nie.

      Omdat sy verleë voel, is Jennie se stem skerper as wat sy bedoel het. “Goeiemiddag. Wat kan ek vir u doen, meneer Le Roux?”

      Roux se eerste indruk Maandag was van ’n stroomop rooikop, te maer en bleek, met twee groot, groen oë wat lyk asof hulle die hele wêreld wil aandurf. Hy het gewonder hoekom. Later, toe hy en die agent op die punt gestaan het om te ry, het sy ’n oomblik lank die skanse laat sak. Haar gesig was sagter, mooier, skielik weerloos en toe eers het hy die donker kringe onder haar oë gesien. Sy is nie so hardgebak soos sy wil voorgee nie, het hy besluit. Sy is nogal aantreklik en heel interessant as sy jou sou toelaat om haar beter te leer ken. Soos netnou, toe sy hom blykbaar met ’n ander persoon verwar het, en nie verdedigend opgetree het nie. Toe was hy lus om met die astertjie te gesels, uit te vind wat dit is wat haar aan die gang hou.

      Maar nou is dit weer stokke en swaarde en vonke.

      “Ek wil jou nie pla nie, juffie,” probeer hy olie op die water gooi.

      Jennie