Rooikop te koop. Ettie Bierman

moet jy hom hoor – dis egter as die gewone kabaal wat hy opskop. Hy breek omtrent die plek af met sy geblaf.”

      “Dit kan ek glo,” antwoord hy droogweg.

      Jennie besef Thys het nie kom kuier om oor haar dieretuin te gesels nie. Hy hou nie van honde nie, en na sy ondervindings met haar klomp diere kan sy hom seker ook nie kwalik neem nie. Op haar rekening is nou al twee hemde en ’n broek van hom, waarteen een van die bulterriërs kapsie gemaak het.

      Jennie sit die pizzas in die oond, dan gaan sit sy langs hom op die bank en druk ’n soentjie op sy voorkop.

      “Ek is lief vir jou, liefste. Dankie dat jy op ’n Maandag so ver gery het om vir my kos en geselskap te bring.”

      Thys se arms skuif om haar rug, haar skouers en haar nek.

      “En ek vir jou. Jy lyk mooi vanaand. Jy is my alles, Jen. Jy sal sien, dinge sal regkom …”

      Dit is heerlik om nie alleen te wees nie, om hom naby haar te hê en in sy arms te wees. Dit is vir haar gerusstellend om haar kop én haar probleme op sy skouer te lê en te aanvaar hy is die sterker een. Hy weet wat die beste vir haar is.

      Thys hou Jennie beskermend teen sy bors vas, met albei sy arms om die skraal figuurtjie langs hom op die bank. Sy mond streel oor die slanke lyn van haar nek en haar keel, oor haar wang, oë en wimpers. Dan af na haar sagte, weerlose mond …

      “Drie maande is te lank om te wag,” fluister hy gesmoor. “Kom ons raak vanaand verloof en trou Saterdag.”

      “Ek wens ons kon.”

      “Jou pa sou nie omgegee het nie. Hy sou die eerste een gewees het om te sê jy moenie oor hom treur nie, jy moet gelukkig wees.”

      “Ek weet. Maar …” Jennie soek na ander verskonings. “Alles is nog te deurmekaar – die boedel en alles.” Sy aarsel, maar besef sy kan nie aanhou uitstel nie. Die een of ander tyd moet sy die werklikheid aanvaar. Sy sluk en vryf met die agterkant van haar hand oor haar oë. “Thys, wat gaan ek met al die meubels doen?”

      Hy het gewag totdat sy self die saak opper en hy het sy antwoord reg. “Soek uit wat waardevol is en wat vir jou sentimentele waarde het. Verkoop die res, waarvoor jy in elk geval nie plek het nie.”

      “Hoe?”

      “Aan ’n tweedehandse meubelwinkel. As jy wil, sal ek dit reël.”

      “Nee. Nee, wag eers … Dis te halsoorkop.”

      Jennie het tyd nodig om te dink. Sy wou nog nooit oor haar ouers se besittings praat nie en skram weg van die gedagte aan vreemdes wat dit vir ’n appel en ’n ei by ’n tweede­handswinkel sal koop. Alles was vir haar kosbaar, en elke ding het nou vir haar dubbel soveel sentimentele waarde. Jennie weet sy is ’n lafaard om aan te hou wegvlug, maar dit is nog té gou en die motorongeluk lê nog vars in haar geheue. Sy staan op, stel die oond warmer en maak die melk warm vir koffie.

      “Thys, wat van die diere? Moet ek hulle ook aan ’n troetel­dierwinkel verkwansel?”

      Hy is versigtig om nie die verkeerde ding te sê nie, om nugter en objektief te bly.

      “Julle het aanvanklik die katte gekry om die rotte en muise in toom te hou. In woonstelle het mens egter nie dié probleem nie.”

      Jennie bly by die sitkamerdeur staan. “Wat probeer jy sê?”

      “Wat ek al voorheen gesê het, engel. Hulle is te veel.”

      “Wat moet ek doen? Hulle gif ingee? Oor die kop slaan?”

      “Dis nie wat ek bedoel nie,” antwoord Thys rustig. “Kom sit, dan gesels ons daaroor.”

      “Ek wil nie sit nie!” Jennie besef Thys probeer haar help en sy is ondankbaar. Sy probeer redelik wees. “Katte kan vir hulself sorg en hulle sal dalk regkom, maar wat doen ek met die honde, Thys?”

      “Hulle is al drie opreg geteelde en geregistreerde bulterriërs wat heelwat werd is.”

      “Bedoel jy ek kan ’n wins uit hulle maak?”

      “Ek weet jy is nie materialisties nie; ek ook nie. Maar jou honde is ongedissiplineerd. Hulle sal nie in ’n woonstel kan aanpas nie.”

      “Dis onbillik om dit van hulle te verwag. Enige groot hond het hardloopruimte, oefening en vryheid nodig. Hoe kan ek hulle in ’n tronk opsluit?”

      “Jy kan nie,” stem hy saam. “Dit sal wreed wees. Miskien een; mits jy hom gereeld aan ’n leiband uitneem om te gaan stap.”

      “Een?” Jennie vryf weer met haar hand oor haar oë, maar die trane kom vinniger as wat sy hulle kan wegvee. “Watter een? En wat van die ander twee? Die hoenders? Hans en die katte?”

      Thys is ’n oomblik stil. “Jy moes in die eerste plek nie so ’n mengelmoes diere aangeskaf het nie, of toegelaat het dat hulle so buitensporig aanteel nie.”

      “Het jy al ooit ’n broeis hen se eiers van haar weggeneem? Gehoor hoe sy kloek en haar kuikens soek? Die honde is vir beskerming en Hans het geen ander heenkome gehad nie.”

      “Jy wou van kleins af boer word – skape en beeste aanhou. Waarvan sou jy geleef het as jy altyd te jammer vir jou diere was om hulle mark toe te stuur?”

      “Ek wou boer, ja, maar met mielies of koring.” Haar stem is skril. “Verwag jy ek moet Hans slag? Dan eet ons Sondag gebraaide lam? Is dit wat jy wil hê? Sal jy lekker aan hom smul, saam met aartappels en rys en blomkool?”

      Thys soek Jennie se hand. “Bedaar …! Jy is oorspanne, liefie. Word rustig en ontspan. Kom sit hier langs my, dan vertel ek jou van die belangrike kontrak vir ’n winkelsentrum wat ons moontlik kan kry.”

      Jennie probeer. Sy vee haar trane af en luister na die projek wat hulle beoog, na die planne vir ’n supermark en ’n tiental boetieks. Sy kan egter nie al haar aandag aan Thys gee nie. Is dit onnatuurlik om so jammerhartig teenoor diere te wees? wonder sy. Is daar iets met haar verkeerd, of is hulle ’n plaasvervanger vir die kinders wat sy nie het nie?

      “Ek behoort ’n redelike bonus te kry. As ek dit by my spaargeld reken, saam met joune, kan ons die erf klaar betaal en begin bou.”

      Vyf-en-twintig is nie oud nie, redeneer Jennie. Sy het ongetroude vriendinne wat ouer as sy is, en selfs een wat op vier-en-dertig haar eerste baba gehad het.

      “Ek wil die plan wysig – ’n atrium in die sitkamer aanbring – vir jou en jou plante. Besef jy, engel, oor ’n maand kan ons miskien die fondasie gooi!’

      Jennie probeer entoesiasties klink. “Fondasie? Dan gaan eet ons by die duurste, beste restaurant om dit te vier!”

      “Nee, ons spaar die uiteetgeld vir nuwe gordyne en skilderye.”

      “Ons hoef nie nuwe gordyne te koop nie. Ek het genoeg vir drie huise.”

      “Dis oud en verbleik en deur die motte gevreet. Nee, ons begin nuut, van voor af, net ek en jy …”

      Jennie gaan haal die pizzas en die koffie en los die slaaisous en die broodrolle wat sy wou warm maak.

      Met die laaste mondvol besef Thys dat sy stil en afgetrokke is. Hy is vol berou.

      “Ek bedoel natuurlik nie jou eie sketse en skilderye nie. Dit is nuut, en natuurlik maak ons plek vir hulle. Selfs vir een of twee van jou pa se olieverfskilderye en enkele meubelstukke wat jy wil behou. Selfs vir Kabaal of een van die ander honde.”

      “Natuurlik,” antwoord Jennie.

      “Selfs struike en bome wat jy wil uithaal en saamneem.”

      “Natuurlik.”

      “Hoekom sê jy dit so snaaks?” Thys probeer Jennie nader trek.

      Sy gee pad.

      “Dis laat en môre het ons albei ’n besige dag wat voorlê.”

      Hy staan op en kyk op sy horlosie. “Gaan