Rooikop te koop. Ettie Bierman

aan haar man dink, hom in ag neem, besef Jennie opnuut. Sy kan nie verwag Thys moet haar pa se plek probeer vol staan en dus met ’n agterstand begin nie. Hy het sy eie smaak en voorkeure. Dit is nie dat hy van haar verwag om die res van haar lewe in ’n woonstel opgesluit te sit nie. Hy het reeds ’n erf in Waterkloof in Pretoria gekoop en eendag gaan hy vir haar hulle droomhuis bou. Dit is ’n groot erf, bo teen die rant, met ’n paar aalwyne en proteas tussen die rotse. Sy sal daar ’n mooier tuin kan maak as hier. Halfweghuis lê in die haelgebied, met arm grond en swaar ryp.

      Die logiese oplossing is om die hoewe so gou moontlik te verkoop en die afskeid verby te kry.

      Maar aan die eerste beste koper? Aan ’n takhaar wat nie van grasdakke en luike hou nie? Wat die bome, die voëls en onskadelike insekte wil uitroei?

      Hoewel Thys die huis aan sewe eiendomsagente gegee het, was hierdie die eerste potensiële koper in drie weke. Sy het al begin ontspan – tot vanoggend, toe mevrou Deetlefs gebel het om te sê dat sy ’n moontlike koper het.

      Hy sal nie die hoewe koop nie, troos Jennie haarself. Hy wil bure en stadsliggies hê; busse en treine; ’n swembad en motorhuis vir sy nuwe sportmotor. Hy is afgeskrik deur die dak, die prys en die afstand vanaf die stad. Sy kan van hom vergeet en hoef haar nie oor die simpel vent te ontstel nie.

      Tog het hy seker vooraf gehoor dit is ’n hoewe by Halfweghuis en na die prys verneem. Hoekom het hy nogtans die moeite gedoen om te kom kyk?

      Hy het nie na die kombuis en spens gekyk nie, onthou sy. Maar dit is ’n skrale troos. Mans let nie op na sulke dinge nie. Hulle laat dit aan hul vrouens oor. Hy het seker ’n klomp kinders, dié dat hy ’n gesinskamer wil hê. Stap twee sal wees dat mevrou Le Roux opdaag om te vra waar die ingeboude skottelgoedwasser en die outomatiese wasmasjien is. Tien teen een is daar ’n horde bedorwe kinders wat haar katte sal jaag, die honde sal terg en op haar pronkertjies sal trap.

      Jennie werk tot eenuur, maar dit is koud en die kaggel wil net so min soos sy saamwerk. Vermoedelik is die skoorsteen verstop, soos die kombuis se afvoerpyp. Sy maak vir haar koffie en trek nog ’n trui aan. Sy kyk na die spruit en die waterbessies, die apiesdoring en ’n paar tarentale wat op die grasperk skrop. Nee, besluit sy, as dit moet en as dit nie anders kan nie, sal sy verkoop, maar nie aan Le Roux nie.

      Daarna het Jennie meer gemoedsrus en kan sy op haar studie konsentreer. Ook dit is ter wille van Thys en hul toekoms. Vir ’n getroude vrou is onderwys die ideale beroep, veral wanneer daar later kinders is. Maar om skool te hou met net ’n graad en sonder ’n onderwysdiploma is nie die moeite werd nie. Dit is nie billik teenoor die leerlinge nie. Dit is waarom sy haar studieverlof ten volle moet benut, haar kwalifikasies moet verbeter en haar diploma kry.

      Toe die telefoon tydens aandete lui, is Jennie voorbereid. Sy sal nie onbeleef wees nie, net koel en saaklik sê sy het van plan verander en sedertdien met ’n makelaar gesels. Die prys is nou aansienlik hoër. Sy het vergeet om die verstopte afvoerpyp en kaggel te noem en intussen het die geiser en die stoof ook gebreek.

      Maar dit is Thys wat bel – liefdevol, bekommerd oor haar welstand en optimisties oor ’n moontlikheid van goeie nuus.

      “Het die Van Zyl-kêrel toe gekom?”

      Jennie is nog half deur die wind en sukkel om ontslae te raak van die ergernis wat sy opgebou het.

      “Wie?”

      “Van Zyl – die man wat saam met ’n agent van Alfa-eiendomme sou kom om na die huis te kom kyk.”

      “Le Roux?”

      “Van Zyl – Roux van Zyl. Het hy toe opgedaag? Wat sê hy?”

      “Ek dag hy is Le Roux. Is sy náám Le Roux?”

      “Roux. Het hy ’n opsie uitgeoefen?”

      “Nee.” Sy was onnosel, dink Jennie. Die vent het waar­skynlik vir haar gelag omdat sy haarself belaglik gemaak het. Meneer Le Roux voor en agter … Hoekom het hy haar nie reggehelp nie?

      “So, jy het verniet alles opgedollie en blink gevryf?”

      “Ek het nie. Die plek het soos die hond se hok gelyk. Maar dit sal hom leer …”

      “Hoekom?”

      “Hy was ’n wysneus en onaangenaam.”

      “Het hy ’n aanbod gemaak?”

      “Nee, net voorstelle om die plek te verander.”

      “Moet jou nie aan hom steur nie. Hy was ons eerste moontlike koper. Waar hy vandaan kom, is nog honderde. Die volgende kandidaat is dalk die regte een. Die mark is goed en Midrand is ’n groeiende nywerheidsgebied. Moet jou nie ontstel nie, jy sal jou huis verkoop kry.”

      “Dankie vir die opbeur.”

      “Ek bedoel dit. Wees net geduldig en voor jy weet, is jy van daardie wit olifant ontslae.”

      “Dankie. Dis ’n groot troos.”

      Thys aarsel, en besluit dan om die onderwerp te verander. “Hoe vorder jou werkstuk?”

      “Hoe vorder jóúne?”

      “So-so. Was jy eerder lus om te skets of om jou skildery klaar te maak?” vra hy.

      “Nee.”

      Thys is besorg. “Wat is verkeerd, lief?”

      “Niks.”

      “Dis nie niks nie. Jy klink onderstevoor en agterstebo. Ek gaan koop gou twee pizzas, dan kom ek inloer. Sien jou oor ’n uur.”

      “Nee! Dis laat en ek het klaar geëet. Thys, dis nie nodig nie,” probeer Jennie keer, maar hy het reeds die gehoorstuk neergesit.

      Dit is sommer neerslagtigheid, dink Jennie. Sy is depressief omdat sy haar ouers mis. Sy wil Thys nie met haar probleme opsaal nie, want hy het self genoeg. Hy het ’n knorrige baas wat hom rondjaag, wat sy junior status uitbuit, maar hom nie ’n vennootskap wil aanbied nie. Dit is waarom Thys ’n hoër kwalifikasie wil verwerf – sodat hy later sy eie firma kan begin. Dan kan hy beter vir haar – en eendag vir hul kinders – sorg, besef sy.

      Thys is ’n wonderlike man en sy waardeer hom nie genoeg nie. Watter ander man sal laat op ’n weeksaand dertig kilometer ver ry om te kom kuier net omdat sy nooi moeg en iesegrimmig klink?

      ’n Rooikop is erg genoeg, en dan nog een wat altyd kaalvoet, in kakiebroeke en verfbesmeerde oorhangtruie rondloop … Thys is pynlik netjies en sy weet hy verkies blondines – vroulike meisies in rokke, sykouse en hoëhakskoene.

      Om vir haar terneergedruktheid te vergoed, trek Jennie haar nuutste rok aan, een wat sy vir uiteet tydens hul wittebroodsdae bêre. Sy borsel haar hare agteroor, weg van haar voorkop af, maar dit is te lank, krul te veel en lyk steeds wild. Jennie druk haar kop onder die kraan, borsel die nat boskasie plat en bind dit met ’n serp vas. Terwyl sy besig is om slaai en koffie te maak, draai Thys se motor by die hek in.

      Jennie hardloop om die katte te verwilder en die drie bulterriërs in die hoenderhok weg te bêre, anders verwoes hulle Thys en sy pak klere. Op pad terug soek sy ’n lipstiffie en die bottel parfuum wat hy Kersfees vir haar gegee het. Sy kry nie een van die twee nie en vergeet in die haas van die hanslam.

      Sy druk haar hande voor haar mond toe sy Thys se duur hemp sien.

      “Ek is jammer. Wat het gebeur?”

      “Hans het dit gedoen! Hy het gedink my elmboog is ’n surrogaatma. Hy het aanhou suig, al het ek Afrikaans, Engels en Hollands met hom gepraat. Het jy hom nie kos gegee nie?”

      “Ek het, maar dalk ’n bietjie te vroeg. Hy is seker weer honger.” Jennie neem die kastrol warm melk wat vir die koffie bedoel was en roep na die hanslam. “Dis eintlik koud hier buite. Jy moes jou baadjie aangehou het.”

      “Dis ysig. Maar dan was my baadjie ook daarmee heen.”

      “Nee. Dit was die wit hemp. Die vorm van die wit elmboog het vir hom soos ’n bottel melk gelyk. Of anders moes jy ’n