Rooikop te koop. Ettie Bierman

aansienlik verhoog en die plek is nie meer in die mark nie.”

      Roux is geamuseer oor die teenstrydigheid. ’n Nuwe prys, maar nie meer te koop nie …

      “Alles reg,” antwoord hy. “Ek sal nie koop nie, net kyk.”

      Jennie kyk vinnig op. Sy gesig is ernstig.

      “Solank u die feite ken …” sê sy koel.

      Hy haal ’n pen en ’n sigaretdosie uit. “Hoër, sê jy?” Sy verstrek ’n bedrag en hy gee voor om sommetjies te maak. “Ook goed. Steeds binne my bereik.”

      Jennie is spyt sy het nie ’n nog hoër bedrag genoem nie, sommer baie hoër.

      “Ek is baie ryk,” stel Roux haar gerus.

      Hierdie keer is Jennie seker dat hy met haar spot. “Wanneer iets nie beskikbaar is nie, kan al die geld in die wêreld dit nie koop nie.”

      “Wyse woorde,” stem hy saam. “Dan moet mens belangriker beweegredes as rand en sent gebruik.”

      “Soos wat?”

      “Soos rentekoerse wat gaan styg en veroorsaak dat die eiendomsmark gaan val. Beweegredes soos kopersbeskikbaarheid, inflasiekoers en hoë instandhoudingskoste.”

      Jennie hou haar dom. “Om wat te bereik?”

      “Die onbeskikbare.”

      Hy is langer en groter as wat Jennie hom onthou. Sy hare lyk nou donkerder en sy skouers breër. Hy staan skielik die hele sitkamer vol. Soos laas, gee Jennie pad en gaan sit met haar werkstuk in die studeerkamer.

      Hy stap agterna. “Sal jy die ateljee weer vir my gaan wys?”

      “Ek is seker u ken die pad.”

      “Skuins oor die noordpool en onderdeur die oerwoud …Woon jy alleen hier?”

      Wat het dit met hom te doen? Jennie knik kortaf.

      “Dis seker soms eensaam. Maar jy behoort nie wildvreemde mans sonder meer in jou huis te ontvang nie, juffie.”

      Jennie se wange vlam. Dink hy sy is ’n los meisie en sy het ’n sedepreek nodig? “Jy is nie ’n vreemdeling nie.”

      “Dankie. Tog het jy my tot nou toe baie koel en formeel as ‘u’ en ‘meneer’ aangespreek. Het jy my so vriendelik en gasvry ingenooi omdat jy voel ons twee ken mekaar?”

      Stug? dink Jennie. Sy was verkeerd in haar eerste opsomming. Sy wonder of sy haar nie dalk met ander aspekte van hom ook misgis het nie.

      Jennie voel ongemaklik. “Die skuifdeur by die stoep is nie gesluit nie. U is welkom om na die gesinskamer te gaan kyk.”

      “Die gesinskamer sal ek aan die kinders oorlaat, waar hulle kan lawaai en partytjies hou en televisie kyk. Kyk jy graag televisie?”

      Jennie wens hy wil loop. Sy wens hy het nie gekom nie. “Nee. Ek het nie tyd nie.”

      “Ek ook nie. Ek klim liewer met ’n mooi boek in die bed. En jy?”

      “Nee.” Dit klink nie reg nie. “Ja,” antwoord Jennie en neem haar toevlug tot haar studieboeke, met die hoop hy sal die skimp snap, klaar kyk en verkas.

      Roux tel een van haar handleidings op. “Sokrates. Aristoteles. Nie formidabele kompetisie nie, tog lyk dit asof jy meer van hulle hou as van my.”

      “Ek het werk om te doen. Ek dag u het gesê u het min tyd en is haastig. Wil u die huis besigtig, meneer Roux?” herinner Jennie hom. Of is dit sy náám? Van Zyl is sy van, onthou sy, te laat. Hoeveel keer het sy hom al verkeerd aangespreek?

      Sy een mondhoek trek skeef. “Jy het nie onthou hoe ek lyk of weet nie mooi wie ek is nie. Is jy nie bang ek krap in jou goed, trap op ’n spinnekop of steel jou skilderye nie, juffrou Botha?”

      Jennie probeer op Sokrates konsentreer, maar meneer Roux van Zyl het nie die soort persoonlikheid wat geïgnoreer kan word nie.

      “Ek het drie kwaai waghonde.”

      “Wat my stertswaaiend verwelkom het, teen my opgespring het en meer in die kou-potensiaal van my skoene belanggestel het as in die feit dat ek ’n potensiële dief of moordenaar mag wees.”

      Jennie kan nie sê sy vertrou die honde se instinkte nie – naamlik dat hy nie gevaarlik is nie – want sy is self nie seker hoe onskadelik hy is nie. Sy wens Thys was hier, of haar bure of ’n vriendin of ’n familielid. Selfs tant Liesie wat drie dae lank aanmekaar kan huil en wonde oopkrap en haar haar swaar herwonne selfvertroue kan laat verloor, sou welkom gewees het.

      Roux merk die skielike weerloosheid in die groen oë, wat vandag donkerder lyk.

      “Wat hul nooi se veiligheid betref, is jou vuurvreters nie veel werd nie. Hulle is troeteldiere, nie waghonde nie.”

      “Jy is die tweede persoon wat voorstel ek moet van hulle ontslae raak.”

      “Nee.” Roux trek vir hom ’n stoel langs haar lessenaar uit. “Ek is nie ’n filosoof nie. Aristoteles sou my in die tronk laat gooi het, maar ek dink daar is ’n makliker oplossing –opvoeding.”

      Jennie hou nie van skoolhou nie, en wil nie met hom gesels nie.

      “Jy is ’n onderwyseres en jy werk met kinders. Honde is presies dieselfde.”

      “Presies eenders, net heeltemal anders,” stem Jennie saam.

      Hy lag en lyk jonger, asof hy weer seilskoene en ’n denimlangbroek aanhet en self nog op die skoolbanke sit.

      “Die beginsel van opvoeding is dieselfde. Dissiplineer hulle. Leer hulle om waghonde te wees.”

      “Hulle is.”

      “Ja, uitstekende waghonde, want al wat hulle doen, is om heeldag vir hul kos te wag.”

      Jennie wou nie, wil nie, maar kan haar lag nie keer nie.

      Hy knik goedkeurend. “Jy lyk beter wanneer jy jouself is; wanneer jy minder soos ’n kwaai juffrou lyk wat almal kantoor toe wil stuur. Wie was die persoon wat voorgestel het jy moet van die bulterriërs ontslae raak?”

      “Iemand wat ek ken,” antwoord Jennie vaag. Sy het met Thys baklei, hom beskuldig dat hy gevoelloos en selfsugtig is. Sy het hul troue uitgestel en wou nie aan hom verloof raak nie. Die minste wat sy kan doen, is om lojaal teenoor hom te wees.

      “Jou kêrel?” vra Roux. “Hy klink na ’n nare man. Ek sal jou help om die honde af te rig.”

      “Dis nie nodig nie, dankie, meneer Van Zyl.”

      “Van Zyl … Dis die eerste keer dat jy my so noem. Toe ek ’n kind was, het ek komplekse daaroor gehad, maar dis dalk nie so ’n lelike van soos ek soms gedink het nie. Soms sê jy dis onnodig? Reken jy jou honde is slim genoeg of gaan jy na jou nare kêrel luister en van hulle ontslae raak?”

      “Ek weet nie. Hulle weggee miskien, maar nooit verkoop nie.”

      “Wanneer ’n mens baie vir ’n besitting betaal het, pas jy dit beter op as wanneer jy dit present gekry het.”

      Jennie dink daaroor na. Moontlik is hy reg. ’n Persoon wat ten duurste vir ’n hond betaal het, sal die dier goed versorg en vir hom lief wees. Dieselfde geld vir ’n huis en ’n tuin …

      “Miskien moet jy die prys met nog ’n hele paar duisend rand opskuif,” sê Roux. “Dan weet jy ek sal goed na die slange en die spinnekoppe omsien.”

      Jennie besef sy is naïef. Sy redeneer soos hy wil hê sy moet redeneer. Sy draai haar kop weg. “Ek het mos gesê die huis is nie meer in die mark nie.”

      “Ja, ek weet. Ek het dit so op my sigaretdosie aangeteken. Nie te koop nie: nie vir al die goue ponde in die wêreld nie. Dis ’n mooi plek. Moenie dat jou nare Karel jou dwing om van die huis ontslae te raak nie.”

      “Hy is nie naar nie.”

      “Dis