Eiland van drome. Malene Breytenbach

lewe. Ek wonder hoe hulle lyk, maar miskien sien ons hulle glad nie. O, Corfu is darem vir jou manjifiek! Ek het dit gegoogle. Die Griekse konings en ou keiser Wilhelm van Duitsland het daar paleise gehad wat nou museums is. Ek wil die eiland so gou moontlik van hoek tot kant gaan bekyk.”

      “Ek het Corfu ook gegoogle en wil dit net so graag sien. Ons kan daar gaan rondloop sodra ons verlof kry.”

      Roelof Schutte, wat hulle gesprek gevolg het, sê nou: “Ek het al deur Corfu getoer. Ek sal julle enige tyd soontoe vergesel.”

      Suzette sê soetjies: “Haai, dis gaaf van jou.”

      Die deure is toe, almal se sitplekgordels is vas en die personeel kondig aan dat hulle gaan opstyg. Irene geniet die dreuning, die snelheid van die vliegtuig, die opstyg self. Deur die venster kyk sy af op Kaapstad en Tafelberg wat klein word en agtergelaat word.

      “Totsiens, ou berg,” sê sy hardop.

      Toe hulle hul veiligheidsgordels kan losmaak, kom die kelners bestellings neem.

      “Julle kan enige drankie bestel en ons het spyskaarte waarvan julle etes kan kies,” sê die een wat by Irene en Suzette kom staan. “Roep ons enige tyd. Ons is nie soos die gewone vliegtuie waar verversings net sekere tye bedien word nie. Julle kan vir my of waardin Kiri roep. Ek is Savvas. Die ander waardin en kelner sorg net vir dokter Barton en sy P.A.”

      Irene en Suzette bestel witwyn en quiche en Irene kyk diskreet na Nicholas Barton se kant om te sien wat daar aangaan. Sy private assistent is ’n vrou in haar dertigs. Sy is nie onaansienlik nie en lyk bekwaam. Hulle word deur die ander kelner en waardin bedien. Irene kyk na hulle lyftaal en gesigsuitdrukkings wanneer hulle met Nicholas Barton praat. Almal om hom lyk so onderdanig. Hy klap sy vingers en hulle skarrel. Maar hy is darem die werkgewer en baas. Hy verwag natuurlik dat almal sal luister en doen wat hy vra.

      Hy het háár ook getoor.

      Wel, sy gaan professioneel wees en haar werk goed doen. Maar een ding is seker, sy gaan beslis nie so kruiperig onderdanig soos sy ander personeellede wees nie. Dis nie hoe sy is nie. As hy nie gedink het sy is ’n waardevolle toevoeging tot sy nuwe kliniek se personeel nie, sou hy nie so aangedring dat sy kom nie. Sy is sy intellektuele gelyke al was sy nooit so ryk en bevoorreg soos hy nie. Sy moes hard werk vir wat sy bereik het. Hy is met die goue lepel in die mond gebore.

      Sowat ’n uur later kom Nicholas Barton en sy assistent uit hulle afskorting om met Irene-hulle te kom praat. Irene is weer bewus van sy sterk teenwoordigheid en hoe aantreklik hy is in sy blou langbroek en spierwit hemp. Hy kyk glimlaggend van die een na die ander, sy donker oë priemend en helder.

      “Welkom, mense,” groet hy. “Julle is ’n uitgesoekte klomp. Die Nikos Trust is baie bly dat julle bereid is om in Griekeland te kom werk.”

      Irene kyk van hom na die assistent wat langs hom staan. Die vrou is besig om hulle een vir een te ontleed en dit lyk of haar oë skreef toe sy na Irene kyk. Dit skep nie ’n vriendelike indruk nie. Irene vermoed die assistent is die doeltreffende supervrou wat hulle werkpermitte en alles wat daarmee saamgaan, so gou gereël gekry het.

      “Laat ek julle voorstel,” sê Nicholas Barton. “Maritsa Papas is my regterhand en sy sal julle met enigiets help. Vra net.” Hy stel hulle elkeen voor en sy groet glimlaggend, hoewel dit gedwonge lyk.

      “Daar agter is twee skimme,” sê hy, en beduie na die twee fris mans met donkerbrille. “Julle hoef net te weet dat hulle Spiros, links, en Yannis, regs, is. Hulle moet ongelukkig my skaduwees wees en is so goed opgelei dat niemand met hulle durf mors of handgemeen raak nie. Hulle is ook daar vir julle beskerming.”

      Die mans groet net met handgebare.

      “Ons land op Corfu, soos julle weet. Daarna word ons reguit na die hawe vervoer waar ons die seevliegtuig kry wat ons na Manos neem. Daar sal nie nou tyd wees vir toer en besigtiging nie, maar julle sal genoeg verlof kry en vervoer hê om dit later te doen. Is daar enige vrae?”

      “Ek wil net van iets seker maak,” sê Suzette. “Ons kry mos elkeen ’n eie woonstel by die kliniek, nie waar nie?”

      “Ja, en hopelik hou julle daarvan,” glimlag Nicholas Barton. “Die plek is goed toegerus en die tuine word al mooi.”

      “Bly dokter ook daar?” vra sy.

      Sy glimlag verdwyn. “Nee, ek het ’n huis aan die teenoorgestelde kant van die eiland, met my eie strand en hawe. Die eiland is klein. Ek kom die meeste dae na die kliniek. As daar enige krisis ná ure is, kan ek binne minute daar wees.”

      Dit klink nie so nie, maar eintlik is hulle afgesonder, vasgekeer op die eiland, besef Irene, en frons. Sy twyfel of hulle die eiland sommer enige tyd sal kan verlaat. Skielik pla dit haar.

      “Is iets verkeerd, dokter Basson?” wil Nicholas Barton dadelik weet en sy swart oë kyk stip, bykans streng, na haar.

      “Nee, niks nie, dokter Barton.” Sy glimlag. “In elk geval, nog nie.”

      Sy swart wenkbroue lig.

       4

      Op Corfu word die mense van die Nikos Trust baie vinnig deur doeane geneem na ’n luukse bussie met die Trust se blou-en-grys logo op die deur. Die bestuurder dra ’n uniform, soos ’n chauffeur. Nicholas Barton en Maritsa Papas ry saam en sit heel voor. Irene en Suzette sit agter hulle. Irene drink die mooi eiland in. Gou is hulle by ’n hawe waar die seevliegtuig met die bekende logo vir hulle wag.

      Nicholas en Maritsa loop vooruit en die ander kom agterna. Irene kyk verwonderd rond, terwyl hulle bagasie gelaai word in die vliegtuig wat lyk of dit op twee ski’s balanseer en liggies wieg op die water langs die kaai. Twee mans help die passasiers in en Irene gaan sit weer agter Nicholas-hulle. Sy wens sy kan vrae vra, maar hy kommunikeer net met sy assistent en praat skaars met die ander mense. Sy kyk van agter na die welgevormde kop, die effens windverwaaide hare, die sterk profiel.

      Dit alles maak haar noodwendig lugtig vir hom. ’n Man wat gewoon lyk, sou vir haar makliker wees om mee oor die weg te kom. Nou moet sy heeltyd op haar hoede wees. Dit is nie ’n goeie grondslag vir ’n professionele verhouding nie. Hy is haar baas en sy moet haar afstand handhaaf. Dit lyk darem asof hy syne hou. Hy raak nie eie met sy personeel nie en woon ook nie naby hulle nie.

      Die seevliegtuig skeer oor die water en styg met ’n draai op. Irene sug kliphard toe sy afkyk na die skoonheid van die eilande en die kobaltblou en turkoois see.

      “Ek het lanklaas so ’n mooi plek gesien,” sê sy vir Suzette.

      Tot haar verbasing draai Nicholas om en kyk na haar. Sy het nie gedink hy kan hoor nie.

      “Wag tot jy Manos sien. Dit is nog mooier.”

      “Ek kan nie wag nie,” sê sy.

      Hy glimlag en draai weer weg, praat met sy assistent.

      Hulle vlugtyd is taamlik kort. Toe Irene weer sien, daal hulle en vlieg oor ’n beboste eiland met hier en daar ’n spierwit strandjie. ’n Hawe met ’n paar witgekalkte geboue en ’n groot kaai, voertuie en mense verskyn tussen die bome. Met ’n ligte stampie land die vliegtuig op die water en skaats na die kaai.

      “Sjoe, kyk net daar,” sê Irene.

      “Verruklik, sowaar,” sug Suzette. “ ’n Klein paradysie.”

      Toe hulle afklim, voel sy iemand se sterk hand haar arm vat en skrik toe Nicholas sê: “Is jy nie bly jy het gekom nie? Jy het so onwillig gelyk.”

      Sy aanraking stuur gloede deur haar lyf. Moenie verspot oorreageer nie, probeer sy haarself vermaan.

      “Ek is bly ek het gekom,” verseker sy hom.

      “Moenie hier gly nie, anders moet ek induik om jou te red,” skerts hy. Nadat hy sy hand weggevat het, voel sy nog die sensasie van sy kontak.

      Weer is daar ’n bussie wat hulle vervoer. Hulle ry van die kaai af op ’n teerpad tussen hoë dennebome. Voor hulle doem ’n wit muur en