Eiland van drome. Malene Breytenbach

lywige superintendent staan met ’n glimlag op. Terwyl hy van die kliniek praat, luister Irene net hier en daar, want sy is te intens bewus van Nicholas se teenwoordigheid. Sy durf nie na hom kyk nie, maar let op dat ander vroue se oë gedurig in sy rigting kyk. Die naskeermiddel wat hy aanhet, is subtiel. Sy hand wat die sjampanjeglas se steel liggies vashou, is groot en bruingebrand, met klein swart haartjies aan die rugkant, kortgeknipte skoon naels. Hy dra geen ringe nie.

      Nadat hulle ’n heerlike seekosvoorgereg geëet het, draai Irene na Nicholas Barton en sê sag: “Ek hoor my eerste pa­siënt is jou halfbroer, Gary Jones.”

      Hy kyk na haar, sy oë aandagtig. Nou sien sy duidelik hoe dig die swart wimpers is. “Ja, Gary is my halfbroer, my ma se seun by haar tweede man. Omdat ons familie is, kan ek nie die een wees wat hom behandel nie. Toe kry ek vir hom die beste psigiater wat ek kon vind.”

      “Ek?” Sy kan nie help om gevlei en geëerd te voel nie.

      “Ja, jy.” Hy glimlag.

      Gelukkig draai hy net daarna weg en praat met Nancy Dewar.

      Irene, wat haar gloeiende wange wil wegsteek, neem ’n slukkie sjampanje en draai na Roelof, wat haar heeltyd sit en dophou. Sy begin met hom gesels.

      Die ete is keurig, die wyn ongetwyfeld fyn uitgesoek. Nicholas gesels nou en dan kortliks met Irene, maar dit lyk asof die hele tafel sy aandag vereis. Hy kry skaars iets geëet.

      Die aand vlieg om.

      Nicholas groet en vertrek direk ná ete. Hy drink nie saam met hulle koffie nie. Irene en die kollegas gesels egter nog ’n rukkie terwyl hulle koffie en sjokolade geniet.

      “Ons is bevoorreg om hier te kan werk,” sê Nancy. “Ek het vir my man gesê dit is eenvoudig ’n geleentheid wat ek nié gaan misloop nie. Ek sal dit minstens ’n jaar probeer volhou. Hy moet maar net aanvaar dat ons ’n langafstandhuwelik gaan hê. Ons is tog al tien jaar lank getroud. Dis nie asof ons nog heeltyd by mekaar wil wees nie.”

      Irene luister en kry Nancy se man jammer. Dié vrou lyk beslis of sy haar eie neus volg en nie na ander se pype dans nie. Dat sy bekwaam is, is ongetwyfeld. Dis nie net in Kaapstad dat sy besig is om ’n goeie reputasie op te bou nie. Sy het ook voorheen goeie werk in Londen en Europa gedoen.

      “Volgende week kom die eerste sewe pasiënte van oorsee na Manos,” kondig dokter Kamanlis aan. “Berei julle dus voor op ’n besige tydjie. Sal julle my asseblief verskoon? Môre is vir my ’n bedrywige dag met administrasie en skakeling. Rustige nag, almal.”

      Nadat hy geloop het, sit Irene haar leë koppie neer en tel haar handsak op. “Ek gaan ook nou huis toe. Nag, julle almal.”

      Roelof begin opstaan, maar tot Irene se verbasing sê Nancy: “Wag, ek stap saam met jou. Ons het nog nie regtig kans gekry om te gesels nie.”

      Hulle loop saam uit en met die paadjie langs na hulle woonplekke, wat langs mekaar geleë is.

      “Ek hoop regtig ons twee se belange bots nie te veel hier op Manos nie,” hoor sy Nancy sê.

      Irene kyk effens geskok na haar. “Wat bedoel jy? Watter belange? Daar sal seker genoeg pasiënte wees … ”

      “Ja, maar dis nie wat ek bedoel nie.”

      “Wat bedoel jy dan?” Irene voel hoe die ergerlikheid deur haar begin brand. Wat makeer die vrou om haar sommer te konfronteer?

      Nancy gaan staan. In die lig wat op die paadjie skyn, sien Irene dat sy frons.

      “Ek ken die familie al lank en goed. Dokter Barton se ouer broer, George, wat verongeluk het, was tot kort voor sy dood een van my pasiënte. Hy het aan bipolêre gemoedstoornis gely. Toe blyk dit dat die kind wat dokter Barton se ma by haar tweede man het, ook ’n groot probleem het. Hy weer is met skisofrenie gediagnoseer. Aangesien ek die familie so goed ken en lank saam met hulle werk, het ek gedink … ” Sy bly ’n oomblik stil.

      “Dat hý ook jou pasiënt sou wees,” voltooi Irene kil haar sin.

      “Ja, ek het natuurlik so gedink. Maar tot my skok en verbasing moet ek hoor dat hy na jou verwys word. Ek kon dit nie glo nie!”

      Irene staar haar aan. Beteuel haar om die vrou nie te kap nie. Nancy voel so te na gekom dat sy werklik onprofessioneel optree.

      “Ek werk graag met tieners en dit is waarom ek hom stellig gaan kry,” sê Irene afgemete. “Dit is geen refleksie op jou bekwaamheid nie, dokter Dewar. Ek is seker as jy aandring om dié pasiënt te behandel, sal dokter Barton hom eerder na jou stuur. Dit maak geen verskil aan my nie.”

      “Ek het reeds beswaar gemaak,” sê die vrou, ysige woede in haar stem.

      “Het jy?”

      “Ja, maar dokter Barton dring aan dat jý, ’n jong psigiater met minder ondervinding as ek, die seun moet behandel.”

      Irene klem haar kake op mekaar. Nancy gee mos nou te kenne dat Irene nie opgewasse is vir die taak nie. Sy gaan haar beslis nie nederig hou en die minste probeer wees nie.

      “Dan is daar seker niks aan te doen nie,” sê sy styf en loop vinnig weg na haar wooneenheid. Om te dink dat sy sommer hier met die intrapslag aan iemand se nyd blootgestel is! Sy het nie sulke gedrag van die ouer psigiater verwag nie. In Kaapstad was hulle wel nie intieme vriende nie, maar hulle het ’n goeie werksverhouding gehad.