Eiland van drome. Malene Breytenbach

baie tegemoetkomend en vrygewig, dokter Barton.”

      “Dis deel van die aas aan my visstok,” skerts hy. “As ek goeie mense wil trek, moet die Nikos Trust ’n teenprestasie lewer. Die eiland kom wel afgesonder voor, maar as deel van ons byvoordele bied ons gratis vervoer. Ons het nie ’n vliegveld op die eiland nie, maar ons seevliegtuig vlieg gereeld en ook op aanvraag heen en weer tussen Manos en Corfu.

      “Pasiënte moet natuurlik ook vervoer word. Ons het die soort private kliniek waarheen beroemde mense graag kom, waar hulle afgesonder kan wees en die pers weggehou word. Ons het genoeg sekuriteit.”

      Irene huiwer, slaan haar oë fronsend af.

      “Jou naam beteken vrede,” hoor sy hom sê. Sy kyk op. “Irene is die naam van die Griekse godin van vrede. Jy bring vrede in mense se gemoed.”

      Sy glimlag. “Ek hoop ek kry dit reg. Dit was ook my ouma se naam. Sy was ’n saggeaarde en rustige mens. Nie kort van draad en opvlieënd soos ek nie.”

      “Opvlieënd? Jy kom nie so voor nie.”

      “Darem nie in my werk nie. Ek kán myself beheer … ”

      “Dis goed.”

      Hy sit vorentoe en kyk haar so stip aan dat sy voel asof sy deurboor word. Haar lyf is snaaks lam.

      “Ek verwag nie dat jy dadelik moet ja sê nie, dokter Basson. Dink na oor my aanbod en laat my weet. Ná die vergadering met die personeel. Daar sal ander mense wees wat graag Grieke­land toe wil gaan.”

      Hy staan op, meteens saaklik. Die onderhoud is verby.

      “Dankie, ek sien jou by die vergadering.”

      “Ja, e … dit was aangenaam om jou te ontmoet.” Sy staan op, bewus dat hy vanweë sy lengte afkyk op haar.

      “Ja, ’n groot plesier.”

      Sy loop uit, voel dat hy haar agternakyk. Alles is skielik onwerklik. Hier ontmoet sy dié uitsonderlike man wat eintlik lankal haar lewe beheer en dit ingrypend kan verander.

      Wil sy Griekeland toe gaan?

      Hy het gesê dit is waar hy sal wees.

      Wil sy wees waar hy is? Sy dink nie sy het al ooit iemand ontmoet wat so ’n onuitwisbare indruk op haar gemaak het nie. Van nou af gaan sy bewus wees van sy bestaan, naby of ver.

      Sy gaan altyd wonder waar hy is en wat hy doen.

      • • •

      Al die mediese personeel is by die vergadering en hulle luister aandagtig terwyl dokter Barton van die kliniek in Griekeland vertel.

      “Die administratiewe personeel is plaaslike mense, dit wil sê Griekse burgers,” sê hy. “Maar ek dink ons behoort ’n internasionale spannetjie psigiaters, sielkundiges en verpleegsters te hê, aangesien ons pasiënte van ander lande gaan kry. Ons het reeds nege aansoeke van potensiële pasiënte wat privaatheid soek, en hulle wissel van Britte tot Grieke tot Amerikaners. Bekendes wil nie hê dat mense moet dink hulle gaan na ’n psigiatriese kliniek omdat hulle uitgehaak het of onoorkomelike afwykings het nie. Ons verwag van al ons personeel, hier en daar oorkant, om uiters diskreet te wees.”

      Hy skets die omgewing van die kliniek, die byvoordele en die vooruitsigte so aantreklik dat Irene sien hoe dit belangstelling wek.

      “Ons is gelukkig in dié opsig dat ons voorsorg getref het sodat die ekonomiese en politieke probleme waarvan julle in die nuus hoor, ons nie so diep raak nie. Maar ons kan slegs vyf mense van hier af neem. Twee psigiaters, twee sielkundiges en een verpleegster. Ons kry heelwat aansoeke van buitemense en Griekse burgers. Die kliniek in Kaapstad kry nuwe personeellede, mense wat pas gekwalifiseer het. Ons glo in nuwe bloed en mense wat met die jongste neigings en vooruitgang op mediese gebied vertroud is.”

      Irene, wat moeite doen om kongresse by te woon, artikels te publiseer en die opskerpopleiding te ondergaan, is oortuig dat dokter Barton weet dat sy haar op hoogte van die jongste verwikkelinge in psigiatrie hou, anders het hy haar nie die pos aangebied nie. Sy wonder of hy reeds aan ander mense poste aangebied het.

      Ná die sessie verdwyn dokter Barton, sodat sy nie weer met hom kan praat nie. Die ander mense gesels egter oor hom toe hulle saam tee drink.

      “Ek ken dokter Barton al taamlik lank en het nou weer gesien watter indrukwekkende man hy is,” sê dokter Nancy Dewar, wat ’n psigiater met langer diensjare as Irene is. “Hy het my oortuig om aansoek te doen. Ongelukkig werk my man tans in Kaapstad en sal hy nie sy beroep wil opgee om my Griekeland toe te volg nie.”

      Die hoofverpleegster, Suzette, kom staan by Irene. “Ek doen aansoek. Het dokter al besluit of jy ook soontoe wil gaan?”

      Irene wil nie vertel dat sy ’n aanbod ontvang het nie. Dit klink dalk asof dokter Barton haar voortrek.

      “Ek dink nog. Jy weet, Griekeland is ver.”

      “Ek oorweeg dit,” hoor sy agter haar en draai om. Roelof Schutte, een van die sielkundiges, staan daar. Hy is ongeveer haar ouderdom, redelik aantreklik en bekwaam, maar hy is eenvoudig nie haar soort man nie, het sy lankal besluit. Hy maak niks in haar wakker nie.

      “Ja, doen dan aansoek,” moedig sy aan.

      “Wil jy nie ook kom nie? Mens kry meer geld en die byvoordele is fenomenaal.”

      Sy draai om, sit haar teekoppie op die tafel neer. “Nee wat, ek bly liewer hier.”

      • • •

      Irene het pas ’n sessie gehad met die oorlogsverslaggewer wat aan posttraumatiese stres ly. Soos gewoonlik voel sy gedreineer. Hy tap ’n mens se energie en sy dink hy het boonop te verknog geraak aan haar. Die verpleegsters is gaande oor hom, want hy gebruik sy ruwe manlikheid om met hulle te flankeer. Irene weet egter dat hy diep versteurd is en dat hy die een vrou ná die ander gehad en gelos het.

      “Ek maak hulle bang,” spot hy. “Hulle soek my lyf, maar ek skree in die nag.”

      Sy haal Lindt-sjokolade uit haar laai en breek ’n blokkie af. Dit gee haar energie, glo sy. Eintlik is dit haar verslawing. As sy so gedurig lus kry vir iets wat vet maak, en haar die plesier nie ontsê nie, laat dit haar verstaan hoe mense aan ander goed verslaaf kan wees. As student kon sy nooit geld op sjokolade mors nie. Nou gaan sy oorboord.

      Sy maak haar e-pos oop en sien dat daar ’n boodskap van professor Mears is. Terwyl sy die soetigheid geniet en bietjie agteroorsit, maak sy dit oop. Verstik dan amper.

      “Ek sien jy het sonder my medewete of toestemming ’n artikel oor posttraumatiese stres in die Medical Journal gepubliseer. Dit grief my werklik dat jy my nie eens daarvan in kennis gestel het nie.”

      Woede stoot vuurwarm deur haar wese. Dit is nou wragtig die laaste druppel wat die emmer laat oorloop! Verwag die man dat sy sý toestemming moet vra wanneer sy enigiets wil publiseer? En die artikel gaan nogal oor haar eie pasiënte wat niks met hom te doen het nie!

      Tandeknersend antwoord sy. Vandag breek sy bande tussen haar en haar voormalige dosent.

      Sy is so verwoed aan die tik dat sy nie hoor hoe iemand aan haar deur klop nie. Toe sy sien, staan die persoon voor haar lessenaar.

      “Klop jy nie … ?” bars sy uit, maar skrik toe sy sien dit is dokter Nicholas Barton.

      “Jammer, ek hét geklop, maar jy het nie geantwoord nie. Toe kom ek maar in. Ongelukkig is ek haastig terug Griekeland toe. Het jy al besluit of jy die pos wil hê?”

      Sy staan op. Hy klink dwingend en kortaf.

      “Nee … nog nie … ”

      “Ek het reeds twee aansoeke van personeellede hier gekry, en hulle is goed. Ek het net gedink ek gee jou die eerste opsie.”

      Hy kyk haar fronsend aan en oorheers die kantoor met sy groot gestalte en persoonlikheid. Sy is gevlei dat hy haar werklik wil hê.

      Dié professor Mears het haar nou weer