Elza Rademeyer Omnibus 6. Elza Rademeyer

ek nie gesê nie. Maar hulle het agtergekom jy vermy my soos die pes. Hoekom? Dink jy ek hét dalk die pes?”

      “Meneer Mulder, jy’t baie erger dinge as dit! Los my, ek wil loop!”

      “Hoekom haat jy my so?” vra hy ernstig.

      “Ek . . . ek haat niemand nie.”

      Hy wens hy kan haar gesig sien, maar dit is te donker. “Goed, as jy my nie haat nie, hoekom kan ons nie vriende wees nie?”

      “Vriende!” spoeg sy die woord uit. “Nee, meneer Mulder, ek verkies om die lewe sonder vriende deur te gaan. Vriende en mans is eenders. Hulle is verraaiers en . . .!”

      “Wie het jou so seergemaak, Jo?”

      “Suster Jo vir jou! En los asseblief nou my arm. Daar is pasiënte wat my hulp benodig.”

      “Daar sal iemand anders wees om hulle te help. Ek laat jou nie gaan voordat jy my nie sê hoekom ons nie vriende kan wees nie.”

      “Wat bedoel jy met ‘vriende’?” wil sy sarkasties weet.

      “Jo . . . suster Jo, is dit werklik nodig dat ons mekaar altyd in die hare moet vlieg wanneer ons mekaar sien?”

      “Dis nie ek wat . . .” Sy swyg, want sy weet sy wil ’n leuen vertel. Eintlik is dit seker maar sy wat elke keer so vinnig op haar perdjie klim. Maar vervlaks, hy hou hom so onskuldig, asof botter nie in sy mond kan smelt nie. Asof hy haar nog nooit in sy lewe gesien het nie!

      “Dan is dit seker maar my skuld,” sê hy beskeie. “Sal ons in die toekoms vriendeliker met mekaar probeer wees?” Hy hoor haar sug, maar dan gee sy tot sy verbasing toe.

      “Goed, ons kan probeer. Maar los asseblief nou my arm, anders skree ek!”

      Hy los haar arm, maar dink: Daar gaan ons al weer! As sy nie haar sin kan kry nie, gaan sy skree. En hy is doodseker sy sal dit doen. Want sy is heeltemal anders as al die meisies met wie hy tot dusver te make gekry het. Sy probeer bepaald nie om sy guns te wen nie!

      Eers teen vieruur die oggend besluit hy om terug te gaan bed toe. Toe hy sy rolstoel dienskantoor toe stuur om iemand te gaan soek wat hom kan help om terug te klim in die bed, tref hy suster Jo alleen daar aan. Hy sien duidelik hoe sy rondkyk, asof sy hoop iemand anders sal opdaag om hom te help, maar besef dit gaan nie gebeur nie.

      Terwyl sy hom help om terug te klim, wonder sy of dit werklik nodig was, want hy kom baie goed op sy eie reg. Hy het klaar die kuns bemeester om sy lyf met ’n swaaibeweging van die stoel tot op die bed te hys deur sy boarms te gebruik. Toe hy reeds bo-op die bed lê, vra hy haar om nader te kom.

      Wat toe gebeur het, sou suster Jo nie later kon sê nie, maar toe sy haar kom kry, is sy arms om haar lyf, kompleet asof in omhelsing.

      En voor Rudolf sy bolyf gemaklik kan maak op die bed, kry hy ’n klap teen sy wang wat sy ore laat tuit!

      Toe die dag breek, staan suster Jo verslae en nikssiende deur die venster van die dienskantoor en kyk. Want sy het na deeglike selfondersoek tot die ontsettende ontnugtering gekom dat Rudolf Mulder haar glad nie so koud laat as wat sy gedink het nie. Ondanks haar afkeer en veragting vir hom, raak sy ontsenu deur sy nabyheid . . . Doen en sê sy dinge wat nie regtig in haar aard is nie. Kyk net wat ’n gek het sy van haarself gemaak deur hom te klap toe hy sy arms om haar lyf gesit het om homself gemaklik te maak in die bed. Hy is nie die eerste pasiënt wat dit gedoen het nie. Feitlik elke parapleeg doen dit wanneer jy hul kussings wil pof. Wat Rudolf Mulder na dese van haar moet dink, wil sy liewer nie weet nie!

      Rudolf weet nie wat om te dink nie. Dit was die eerste keer in sy hele lewe dat hy ’n klap van ’n meisie gekry het. En as hy nog daarvoor gesoek het, maar . . .

      Hy skud sy kop en raak aan sy wang. Dit brand wraggies nou nog! Nee, dit was g’n grappie, soos sy hom agterna probeer wysmaak het nie. Haar klap was met mening, bedoelende om seer te maak! Sal hom niks verbaas as die merke van vyf vingers geswolle op sy wang afgeëts lê nie. As hy net kan weet waarom sy so onverdraagsaam is teenoor hom!

      Nie dat hy met homself wil spog, of reken hy is onweerstaanbaar vir meisies nie, dink Rudolf, maar geen meisie het hom nog so sleg behandel soos suster Jo nie. Gewoonlik was hy die een wat moes keer om in verhoudings betrokke te raak, maar hierdie keer soek hy vriendskap en nou . . .

      Nee, stuit hy vinnig sy gedagtegang, hy soek nie haar vriendskap nie. Hy soek niks van haar nie! Dit is tog duidelik dat sy nie al haar varkies op hok kan hê nie. Verbeel jou, om hom te klap net omdat hy homself gemaklik in die bed wou maak!

      Maar dit is nie so maklik om te glo sy is nie by haar volle positiewe nie. Hy het haar te dikwels dopgehou wanneer sy met die ander pasiënte omgaan. Daar skeel niks met haar verstand nie. Dit is net teenoor hom dat sy so duidelik ’n gevoel van antipatie toon. En of hy dit nou wil weet of nie, hy voel in sy eer gekrenk. Hy voel selfs of hy háár ’n paar warm klappe kan gee omdat sy hom presies laat besef hoe magteloos en nikswerd hy is!

      En toe suster Jo by die hospitaalhekke uitry, dink sy: Vandag nog moet ek my planne agtermekaar kry. Hoe gouer sy met Anton wegvlug, hoe beter. Die Kaap is hopeloos te klein vir haar én Rudolf Mulder. Haar oorspanne senuwees sal maak dat sy nog self aan hom verklap wie sy is.

      En as hy moet vasstel sy het nie destyds die aborsie ondergaan nie . . . As hy haar kind ook nog van haar moet wegneem . . . Nee, dit sal erger as die dood wees, want dan gaan sy niks hê nie. Heeltemal niks nie. Nie eens ’n kind om haar te troos teen die verraad van dié man wat sy geglo het sy sal haat solank sy lewe nie. ’n Haatgevoel wat totaal misluk het!

      Want niks maak seerder as die wete dat hy haar nie eens onthou, of besef dit was hy wat ses jaar gelede die sterre uit die hemelruim op haar laat neerplons het nie.

      8

      Julia het net die bopunt van die trap bereik op pad na Rudolf se kamer wat sy vir haarself toegeëien het, toe sy plotseling versteen. Dit spook dan selfs helder oordag! Die geluide wat maak dat sy te bang is om snags te slaap, klink sommer hier reg agter haar rug op!

      Sy loer versigtig oor haar skouer en kyk teen tant Betta se halfoop kamerdeur vas. ’n Ruk lank bly sy oorbluf staan, maar dan sluip sy steeds bewerig van die skrik nader om by die deur in te loer. Sy blaas verlig haar asem uit toe sy tant Betta bo-op die bed sien lê, haar lippe trillend soos die lug met die aakligste denkbare geluide wat daardeur ontsnap.

      Sy gaan haar kamer met ’n gevoel van verslaentheid binne. Om te dink sy het dit net die vorige nag oorweeg om haar toekomsdrome as mevrou Mulder maar te laat vaar omdat dit so spook in die huis! Al die tyd is daardie spook toe tant Betta! En dan het sy, tant Betta, nogal die vermetelheid gehad om van Rudolf se voorvadergeeste te praat!

      Wel, as tant Betta so vas slaap, kan sy gerus vir Rudolf gaan besoek. Tant Betta verwag mos van haar om tuis te bly wanneer sý hom gaan besoek. Eintlik wil die ou vrou dolgraag hê sy moet glad nie by Rudolf uitkom nie, maar sy sal haar tog daaraan steur! Nugter weet hoekom Rudolf haar hier in sy huis duld. Wanneer sy die dag mevrou Mulder word, sal die ou vrou moet maak dat sy wegkom. Dit is die één voorwaarde wat sy aan Rudolf sal stel.

      Tant Betta slaap vas en lekker. Toe sy wakker skrik, is die middag-besoekure by die hospitaal verby. Sy is spyt daaroor, maar darem ook nie té spyt nie, want sy’t ’n tog alte gawe droom gehad. Sy weet nou presies wat sy moet doen om Julia uit die huis te spook!

      Voordat sy haar plan vir Katryn uiteen kan sit, kom Julia terug van die hospitaal af. En toe sy langs die huis stilhou, hou daar nog ’n motor langs haar stil.

      “En dít?” vra tant Betta verwonderd waar sy deur die kombuisvenster staan en loer. “Wat kom maak dokter Simpson dan hier? Sou Rudolf nie dalk . . . ? Nee, die doktertjie sal darem seker nie so tydsaam en vriendelik met Julia staan en lag en gesels as Rudolf iets oorgekom het nie.”

      “Hy kom kuier seker vir juffrou Julia?” lug Katryn haar mening.

      “Ag, sal dit tog nie ’n bestiering wees nie!”

      Maar dokter Simpson kom nie