Elza Rademeyer Omnibus 6. Elza Rademeyer

section>

      OMNIBUS 6

      Duwweltjiepad • Klopdans van die liefde • ’n Stukkie van jou hart

      Jasmyn

Duwweltjiepad

      1

      ’n Misnoegde uitdrukking verskyn op tant Betta Mulder se gesig toe sy op die balkon van die miljoenêrswoning uitstap en afkyk op die jong mense langs die swembad. Dit was natuurlik die lawaai van hul aankomende motors wat haar uit haar middagslapie kom steur het, dink sy gegrief. Hoor net hoe hard is die musiek – as ’n mens dié geblêr musiek kan noem!

      Haar gesig plooi nog suurder toe sy Julia Saunders uit die kleehokkie aangestap sien kom. Wat Rudolf darem aan dié meisiekind met haar wulpse lyf en opgesmukte gesig . . . Haar gedagtes breek ineens stomp af en haar oë rek. Kan dit wees? Die meisiekind se bolyf is dan poedelnakend kaal! Sou sy vergeet het om haar baaikostuum aan te trek?

      Julia se sierlike duik in die swembad ontgaan tant Betta heeltemal. Sy kyk geskok hoe die blondekop uit die swembad klim en haar skaamteloos langs Rudolf op ’n handdoek gaan neervly asof dit die natuurlikste ding ter wêreld is. En hy sit net daar. Haar broerskind draai waaragtig nie eens sy kop weg nie!

      “Behoede my!” prewel sy gebelg. “Wat word van die wêreld? Sou dit dan nou mode geword het om . . .”

      “O, hier is mevrou,” laat ’n stem haar ruk van skrik.

      “Katryn!” raas tant Betta. “Vir wat bekruip jy ’n mens so?” En dié mevrou-sêery! Vir haar, nog al die jare ongetroud . . .

      “Haai, mevrou, ek het jou nie bekruip nie. Ek het maar net vir mevrou tee gebring,” sê Rudolf se huishoudster sedig.

      “O . . . e . . . ek sien. Nee, maar ek weet nie of ek nou lus voel vir tee nie, Katryn. Ek sal dit in ieder geval nie hier afgesluk kry nie! Vat dit liewer kombuis toe.”

      Katryn loer ook oor die balkonmuur. “O, hulle hou weer partytjie. Wat vier hulle dié keer, mevrou?”

      “Hoe sal ék weet wat hulle vier?” vra tant Betta ergerlik. “Ek word mos nie geraadpleeg oor dinge in dié huis nie. Rudolf maak mos net soos hy wil!”

      “Ek sien juffrou Julia volg nou ook die nuwe mode na,” merk Katryn op.

      “Dan is dit so! Nou van wanneer af is dit mode dat ’n jong meisie kaal swem, Katryn?”

      “Sy is darem nie heeltemal kaal nie, mevrou. Sy het mos ’n broekie aan.”

      “Maar bo is daar dan niks nie! Skaamtelose klein flerrie! As ek in my jong dae in so min klere voor ’n man moes verskyn, het die kerk my summier onder sensuur gesit. Dis vreeslik, Katryn!”

      “Ag, mevrou Betta, alles is deesdae anders. Die wêreld het baie verander vandat ons twee kinders was. Vat nou maar die musiek van vandag. Ons verstaan daar niks van af nie. Vir ons klink dit net na ’n geblêr. Die dae van Elvis se mooi rock ’n’ roll en die Beatles is vir goed verby.”

      “Dit was ook maar ’n gemors,” brom tant Betta. “In my jongdae het die sangers ordentlike goed gesing. Goed soos ‘Tannie met die rooi rokkie’ en liedjies wat ’n storie vertel het. Jy kon hóór wat hulle sing. En jy kon ordentlik daarop dans. Dit was nie ’n gerondpluk soos twee besems wat op ’n koek seep rondgly nie. Dis duiwelsgoed, hierdie nuwe soort musiek, Katryn, duiwelsgoed! Alles Satan se werk. Kyk hoe lyk dit daar onder . . . dit op ’n Sondag! Ek laat my nie vertel dis gemmerbier wat hulle so uit die blikkies sit en drink nie. Dis drankwinkel-bier!”

      “Mevrou se tee gaan koud word,” sê Katryn paaiend. “Kom, ek vat dit vir mevrou kombuis toe.”

      Toe Katryn die huis binnegaan, werp tant Betta die jolige jongklomp ’n vernietigende blik toe voordat sy kopskuddend agter Rudolf se huishoudster aanloop. Haar oorlede halfbroer draai in sy graf om as hy moet weet watter soort lewe sy seun lei, dink sy by haarself. Of is dit maar hoe ryk en gesiene mense leef?

      Onder op die grasperk slaak Rudolf ’n verligte suggie toe sy tante van die balkon af padgee. Nie dat hy hom aan haar preutsheid steur nie, maar dit is nie lekker om te weet sy staan daar met haar suur, onvergenoegde gesig nie. Hy het juis moeite met sy oë. Dit is nie aldag dat ’n meisie bostukloos voor hom op ’n handdoek lê en sonbrand nie.

      “Jou tante het die aftog geblaas,” sê Julia met ’n laggie. “Sy het ons die hele tyd daar van die balkon af gestaan en dophou. En jy moes haar gesig sien!”

      Rudolf glimlag ietwat verleë. Hy’t gehoop dit was net hy wat tant Betta daar sien staan het.

      Julia draai haar op haar maag en kielie hom onder die ken met ’n grassie. “Hoe hou jy dit in een huis met haar uit?”

      Rudolf kyk so half skuins langs haar gesig verby. “Ag, ek steur my nie aan haar gepredik nie. Partykeer kan ’n mens nogal lag vir haar.”

      “Ek sal darem nie daarvan hou om te weet iemand hou my bewegings gedurig dop nie.”

      “Ek sê jou mos ek steur my nie daaraan nie. Sy hét darem al geleer om my uit te los. Voorheen sou sy sommer hier aangesit gekom het om vir ons te kom vertel hoe lui en sleg vandag se jong mense is. Sy weet egter nou dat ek dit nie meer duld nie. Maar kom ons gesels liewer oor aangenamer dinge.”

      “Soos wat?” vra sy guitig.

      “Ons gesels liewer oor jou. Jy het mos vandag ’n grootmens geword.”

      “Ek moet jou nog bedank,” sê Julia. “Dit is ’n groot geskenk, hierdie partytjie wat jy vir my mondigwording hou. Ek weet nie hoe ek jou kan bedank nie.”

      Sy blik verskuif eers na haar gesig en dan versigtig laer. Hy raak skielik moedswillig. “Ek sal jou sê hoe jy my kan bedank.”

      “Hoe?”

      “Deur saam met my Muizenberg toe te gaan vir ’n ritjie op my motorboot!”

      “Wanneer?” vra sy.

      “Hoekom nie sommer nou nie?” vra hy met ’n gevoel van opgewondenheid en dink: Dit sal maklik wees om voor te gee die boot se masjien het gestol. Daar is beddegoed in die kajuit. Daar behoort ook nog een of twee bottels vonkelwyn te wees.

      “Sal dit nie snaaks lyk as ons die ander net so los en alleen hier verdwyn nie?” vra Julia oënskynlik effens bekommerd, maar hy kan sien dit is net ’n blufspel.

      “Ag, hulle sal ons nie eens mis nie. Kom, kry jou goed bymekaar. Ek gaan net gou my motorsleutels in die kamer haal en iets droogs aantrek.”

      In sy kamer steek Rudolf voor die spieëltafel vas. Hy kyk na sy goed geboude sonbruin liggaam in die spieël en glimlag selfvoldaan. Vanaand is die aand, flits dit deur sy gedagtes. Dit is tog lankal duidelik dat Julia meer as platoniese vriendskap van hom verwag! Nie dat hy daaraan dink om ’n vaste verhouding met haar aan te knoop nie. O nee, daarvoor is die lewe te lekker. Hy gaan hom beslis nie aan een vrou verbind nie. Maar so ’n bietjie pret met haar kan nie skade doen nie. Hulle ken mekaar mos darem al twee weke. Lank genoeg om verder te gaan as handjies vashou.

      Op die onderpunt van die trap op pad terug swembad toe, hardloop hy so byna vir tant Betta van haar voete af. Hy gryp haar net betyds vas. “Sjoe, dit was amper. Ekskuus, hoor.”

      “En waarheen is jy nou so haastig op pad?” vra tant Betta toe sy haar asem terugkry.

      “Ons gaan ’n ent op my motorboot rondry.”

      “Wie is jou ons?” wil tant Betta skaamteloos weet.

      “Ek en Julia.”

      “Gmf! Moes dit kon dink. Jy gaan jou vasloop, Rudolf. Julia is daarop uit om jou aan te keer. Pas op dat sy jou nie verlei nie. Sy is baie wêreldwys en . . .”

      “Mooi bly,” knip hy haar kort en verdwyn vinnig by die deur uit sodat sy nie kans kry om vir hom ’n verdere preek af te steek nie.

      ’n Rukkie later, terwyl hy wag vir ’n verkeerslig om na groen oor te skakel, loer hy ongemerk na Julia hier langs hom in die motor. Die jakkie oor haar