Reën oor die Serengeti. Connie Luyt

vind. John grinnik. Hy onthou hoe hy nog taamlik onlangs moes bontstaan toe ’n jaloerse Duitser gedink het hy is te vriendelik met Gardi, sy jong vrou.

      Aan die begin was elke dag op safari anders. Om sy Afrika te beskou deur die oë van toeriste wat nog nooit daar was nie, het aan John ’n nuwe visie van die land en van homself gegee. Skielik het dit wat hy al as vanselfsprekend aanvaar het in sy omswerwinge deur Kenia saam met die Ouman en Wangari, ’n aspek van verwondering aangeneem.

      Dit was maklik om sy woede te vergeet terwyl ’n voertuig vol mense aan sy lippe hang. Hulle is van hom alleen afhanklik vir hulle veiligheid; van wat hulle saam met hulle na Amerika of Europa sal terugneem. Sy eer was herstel, sy ego ook.

      Maar ná ’n paar jaar was die gat in sy binneste nog daar. Die opwinding het afgeneem. Die voorspelbaarheid van sy bestaan het alledaags geword.

      Die paar dae tussen safari’s het hy in Nairobi tuisgegaan by Warrick se huis in Langata. Altyd die eerste dag ’n voertuig om te herstel, kop in die enjin gedruk, olie onder die naels. Dan lui die foon.

      “John, ek hoor jy’s terug! Partytjie vanaand.”

      Jeanne of Nina of Marielle of wie ook al. Pamela wat lag as sy die foon antwoord. Sy skuldgevoel. Te veel bier, te veel sigarette, te veel leë woorde en beloftes.

      Die volgende oggend ’n draai by die kantoor van Wilderness Tours in Mama Ngenastraat gaan maak om die logistiek vir die volgende safari reg te kry. Lees die name en agtergrond van die nuwe groep, voordat hy hulle die dag daarna by die lughawe gaan haal. Later lyk almal vir hom dieselfde. Ouerige mans met dik nekke, harde oë, goue horlosies. Vrouens met styfgetrekte gesigte, blonde hare, goue horlosies. Duur reistasse, donkerbrille en skoene – opsigtelike tekens van sukses.

      Hy laai hulle dankbaar by die Norfolk Hotel af vir hulle eerste aand in Afrika. Gaan kuier ’n laaste keer saam met sy vriende in die New Stanley Hotel se kroeg. Dieselfde ou groepie, dieselfde ou grappies.

      Vroeg die volgende oggend op, alles inpak, gaste oplaai. Let the show begin.

      Hulle reaksies was byna woordeliks dieselfde, die vrae eentonig eners. Die roete en roetine van elke dag skrikwekkend eweso.

      En toe, net ná sy ses-en-dertigste verjaardag, kry hy ’n oproep van die prokureur. Hy moet hom kom sien oor die Emily Barklin Trust, waarvan John nog nooit gehoor het nie.

      Aan John Barklin: die volle bedrag wat in die Emily Barklin Trust in Barclays Bank gesetel is. Dit bestaan uit die kontantbedrag plus rente van die verkoop van die plaas in die Aberdares wat aan Emily Barklin behoort het.

      As John aan dié woorde dink, word hy elke keer van voor af kwaad.

      Die dokument wat hy by die bank moes gaan afhaal, was onderteken: Tom Barklin (voog). Dit het bepaal dat die trustgeld dertig jaar moes lê.

      Hy het Suid-Afrika toe gebel. “Ouman, hoekom het jy my nooit vertel van hierdie geld nie?”

      Die telefoonlyn het tydens die lang stilte gesing en gekraak.

      “Jy was te klein, John. En later het ek eintlik daarvan vergeet. En toe, ná alles wat gebeur het, was jy,” hy het gekug, “nie juis bereikbaar nie.”

      Sy pa sit in Suid-Afrika en praat van onbereikbaar! Eenmaal ’n man wat die makliker uitweg kies, altyd so ’n man.

      Hy was van voor af kwaad vir Tom van Breda. Hoekom het hy John nie die waarheid vertel nie? Daar was so ’n sterk band tussen hulle – het hy sy seun nie genoeg vertrou om hom te vertel van sy verlede nie?

      Die trust het ’n aansienlike hoeveelheid geld bevat, wat hom dae en weke lank laat tob het. Dit was die tyd van die lang reëns, die masika – ’n stil tyd vir safari’s.

      Vir hom word dit die reënseisoen van sy siel. Hy bly in die huis in Nairobi, gaan selde uit. In die lang ure op sy bed, sy arms agter sy kop ingevou, volg hy die gang van die druppels teen die venster. Die getrommel van die reën op die sinkdak word deel van sy hartklop.

      Toe John ver onder hom ’n stoffie sien uitslaan agter ’n voertuig wat wegry van Tene-na-Tene, word hy teruggeruk uit sy herinneringe.

      Kamau het tog nie vervoer nie. Was daar dan wel iemand in die bos naby die graf?

      Klippe spat saam met ’n rits skelwoorde soos sy voete bergaf gly. Hy verwens sy nalatigheid. Hy moes gaan kyk het!

      Die deur van sy voertuig klap toe. Kinders en hoenders gee pad met ’n gekekkel en gejil en hy mis die geroeste hekpaal – al wat oorgebly het van Tom van Breda se ingang – rakelings. Sy Landcruiser bokspring oor die slegte pad, gly skuins en laat skiet klippe op, maar hy klou verbete aan die stuurwiel. Die ander wag seker lankal vir hom by die Thomson’s Falls Hotel.

      Om ’n draai moet hy vinnig rem om ’n aankomende viertrek te vermy. Uit die stofwolk toe die twee voertuie tot stilstand kom, verskyn Pamela, haar gesig rooi, haar swart hare windverwaai.

      “John Barklin! Wat besiel jou?”

      Hy maak sy vingers van die stuurwiel los, vee die sweet aan sy broek af en klim uit.

      “Skuus, Pammy, ek het nie besef ek ry so vinnig nie. Is jy oukei?”

      Sy skud haar hare uit haar gesig. “As jy wil weet of ek seergekry het, is die antwoord nee. Ék weet ten minste hoe om op hierdie paaie te ry. Dêm jou, John!”

      “Dêm myself, Pammy. Ek is so jammer.”

      Hy druk haar teen hom vas, haar sitrusgeur in sy neus. Sy hand vee oor haar wang, sy lippe lig op haar voorkop.

      “Jammer, Pammy,” fluister hy weer, en dit moet vir veel meer as die amperse ongeluk om verskoning vra. “Wat maak jy in elk geval hier?”

      “Christine het my genooi om saam met julle by die hotel te gaan eet. Ek het kom kyk waar bly jy so lank. Ek dag jy is dalk ontsteld, of dat daar fout is met jou kar of iets.” Daar blink trane in haar oë.

      “Ek het net ’n bietjie tyd nodig gehad op my –”

      “Op jou eie,” sug sy.

      Sy buk om haar hoed wat in die pad geval het op te tel en druk haar hare onder die bol in. “Sjoe, my hart klop nou nog soos ’n resiesperd s’n. Hoekom het jy so gejaag?”

      “Ek dink daar was iemand op die plaas, iemand wat ons afgeloer het.”

      “Ek het haar gesien! Verby haar gery. Bruin hare, swart klere, lippe opmekaar gepers. ’n Gehuurde kar – daar was ’n Avis-plakker op die voorruit.”

      Sy wenkbroue lig. “Jy’s oplettend.”

      “Wie is die vrou?” Sy vermy sy blik.

      “Ek het nie ’n benul nie. Maar ek sal graag wil uitvind.”

      Nog een van Tom van Breda se geheime? Dan skud hy die gevoel van onheil van hom af.

      “Kom, Pammy, ons gaan Thomson’s Falls toe. Dankie dat jy my kom soek het.”

      Hy ry besadig agter haar aan en sluk hard aan die knop in sy keel. Wens hy kan weer ’n houvas kry op die woede wat hom al vyf jaar lank dra, want dis makliker om kwaad te wees as hartseer.

      Die ete in die effe vervalle hotel is ’n sukses danksy Craig en Christine se kinders. Sonder ’n bewustheid van wat die dag beteken, speel hulle onbevange rondom die grootmense aan tafel.

      John het nooit geweet kinders kan so oulik wees nie. Christine praat met hulle Afrikaans, en tussen Craig se Amerikaanse Engels en al die nuwe Swahiliwoorde deur wat hulle geleer het vandat hulle in Oos-Afrika aangekom het, is elke gesprek ’n avontuur.

      Hy hou Pamela dop terwyl sy met die twee kinders gesels. Sy sal ’n goeie ma wees, onthou hy Christine se woorde nadat sy Pamela maar kort geken het. Maar sal hy ’n goeie pa wees? Hy wat niemand vertrou nie. Selfs nie eens vir Pamela nie.

      Dat sy hom ook nie heeltemal vertrou nie, het hy besef toe hy by Christine moes hoor Pamela is ’n aangenome kind – sy het dit eers ná haar ma