Annelize Morgan Omnibus 2. Annelize Morgan

nog het hy die hele geveg byna as ’n grap beskou, maar nie meer nie. Sy neef sal hom vermoor as hy hom net die geringste kans bied.

      “Jy wil moord pleeg voor drie getuies, De la Roque?” sêvra hy.

      De la Roque byt op sy tande. “Wie sal teen my kan getuig? Jy het my getart en hierdie geveg uitgelok.”

      Armand se tande skitter wit teen sy songebruinde vel toe hy skielik lag.

      “Jy het nie nodig gehad om aan die aas te byt nie, maar jy haat my só dat dit jou gesonde denke beïnvloed.”

      “Die geveg het nie meer sin nie,” sê De la Roque skielik. “Na regte moes jy nou dood gewees het, maar die geluksgodin was maar weer aan jou kant.”

      Armand se oë vernou. “Word jy nou bang?”

      Louis de la Roque pers sy lippe opmekaar. Dit maak hom woedend dat hy niks kan doen nie. Hy word teen sy wil gedwing om die geveg voort te sit en hy besef maar alte goed dat sy kanse baie skraal is om dit te oorleef.

      “Prêt!” roep hy uit en lig sy swaard weer op.

      “Ja!” sê Armand en ’n spottende glimlag verskyn om sy mondhoeke.

      Celèste se moed sak in haar skoene toe die twee weer begin veg. Het hulle dan nie ’n les geleer nie? Armand se lewe is naelskraap gered en nog weier hy om te luister.

      Meer as ’n kwartier lank veg die twee mans verwoed voort. Hulle kyk skaars om hulle rond, maar konsentreer net op hulle teenstander se bewegings. Sweetdruppels pêrel op De la Roque se voorkop en hy hyg effens na sy asem. Armand is self nie meer so fris en vars as ’n uur gelede nie. Sy bewegings is nie meer so blitssnel nie, maar dis tog duidelik dat hy fikser as De la Roque is.

      Hy veg met oordeel en spaar sy kragte. De la Roque is te moeg om nog enige strategie aan die dag te lê. Hy weer bloot die venynige houe van De Bordeaux af en wag dat die geveg afgehandel moet word. Hy het geen illusies nie. Daar is geen rede waarom Armand de Bordeaux sy lewe moet spaar nie. In Armand se skoene sou hý nie genadig gewees het nie, dink De la Roque en struikel oor ’n klip. Sy swaard spat uit sy hand en die volgende oomblik prik die punt van De Bordeaux se swaard deur die keelvel van die man op die grond.

      De la Roque se adamsappel wip op en neer, sweet stroom oor sy gesig, sy mond is half oop terwyl hy na sy asem hyg. Hy weet dat die geveg verby is en dat hy niks kan doen om te verhoed dat De Bordeaux hom doodmaak nie. Daar is koue haat in sy oë toe hy kyk na De Bordeaux wat bo hom uittoring met ’n vae, spottende glimlag om sy mondhoeke. Hulle oë ontmoet, hou mekaar gevange. In De la Roque s’n is net haat en in dié van De Bordeaux is daar bitterheid en afsku.

      Skielik neem Armand sy swaard weg van sy neef se keel en steek dit in die skede terug.

      “Ek het nie nodig om jou dood te maak nie, De la Roque,” sê hy eindelik. “Jou haat en gierigheid sal jou wel vernietig.” Hy draai om en stap vinnig terug na die stoep.

      De Villiers en Emile gee pad sodat hy by hulle kan verbykom en dan draf hulle na waar De la Roque nog bewend van woede en vernedering op die gras bly sit.

      Celèste probeer nie eens van die venster af wegkom nie en toe die graaf by die voordeur instap, sien hy haar dadelik by die venster raak.

      “Dan wás dit jy wat gegil het,” sê hy en stap by haar verby na die studeerkamer.

      Sy gaap hom aan. Hy sê nie eens dankie dat sy hom gered het nie.

      “U moes hom doodgemaak het, monsieur,” sê sy skielik net voordat De Bordeaux by die studeerkamer ingaan.

      Hy steek vas en kyk om na haar. ’n Glimlag raak aan sy mond.

      “De Villiers en Emile sou nie geaarsel het om my te oorrompel en Kasteel toe te neem nie. Daar is te veel ander belangrike dinge wat ek nog moet doen. Ek kan nie nóú al in die Donker Gat gegooi word nie.”

      Hy gaan by die studeerkamer in, maar laat die deur oop.

      Celèste gaan in die deuropening staan.

      “Hy sal terugkom … en hy sal nie weer onnodige foute maak nie.”

      De Bordeaux kyk ietwat nuuskierig na die eenvoudige kamermeisie wat hom met soveel afkeer aankyk.

      “En waarom sou jy jou oor mý welsyn bekommer, mademoiselle Du Toit? As ek sou sterf, is jy tog ontslae van die verantwoordelikheid van die leersak.” Hy sak in ’n leunstoel neer en frons skielik diep. “Dit laat my dink … indien ek sou sterf, moet jy die sak vernietig. Dan het ek geen nut meer daarvoor nie en dit kan jou net in die moeilikheid laat beland.”

      “En wat van monsieur Le Blanc? Die sak is tog vir hóm van belang.”

      “Le Blanc is ’n skurk,” antwoord De Bordeaux minagtend. “Ek gun hom nie die sak as ek moet sterf nie. Nee, as ek dood is, mag hy die sak nie kry nie.” Hy kyk na haar en daar is ’n dringende uitdrukking in sy oë. “Belowe my dat jy dit sal vernietig as ek sou sterf.”

      Sy sluk hard en aarsel. Die storie oor Le Blanc hinder haar …

      “Belowe my, Celèste!”

      Sy kyk ietwat verskrik na hom. “Hoe kan ek, monsieur? Ek weet mos nie watter waarde die sak vir monsieur Le Blanc het nie. Dalk is dit vir hom ook lewensbelangrik.”

      De Bordeaux lag hardop en dan raak hy skielik weer ernstig toe hy hoor hoe die De la Roques en monsieur De Villiers met die koets vertrek. Dis asof hy weer ontspan.

      “Jy is erger as ’n hof, Celèste. Jy vra meer vrae as selfs ’n regter.” Hy kyk af na die tapyt onder sy voete en sê: “Etienne le Blanc is ’n glibberige, liederlike, klein mannetjie met ’n smerige verstand. Ek verseker jou jy is niks aan hom verskuldig nie.”

      “Ek … het gedag dat hy ’n vriend van u is, monsieur …”

      “Ek sal hom nooit ’n vriend noem nie … ek is bloot net nie sy vyand nie. Dit kan baie gevaarlik wees. Le Blanc is ’n afperser en ek kan jou verseker dat as daar dokumente in daardie sak is, sal hulle wel iemand in ’n slegte lig stel. Dan kan monsieur Le Blanc sy volgende slagoffer begin droogsuig.”

      Celèste ril liggies. “U laat hom klink na ’n vampier.”

      “ ’n Baie raak beskrywing, moet ek sê. Loop jy maar net lig vir hom en sorg dat die sak vernietig word as ek sou sterf.”

      Celèste knik. Sy wens sy kon vir hom sê hoe graag sy wil hê dat hy liewer moet lewe, dat sy hom veel eerder hier op La Montagne aan Madeleine Tredoux se sy sal wil sien as onder die grond in ’n begraafplaas, maar sy sê niks. Sy het reeds te veel gesê vandag en kan baie bly wees dat hy hom nie daaroor vererg het nie.

      Toe sy later na die kombuis terugkeer, is Jeanne daar besig om koffie te maak. Die ouer vrou kyk afkeurend na die meisie.

      “Jy is deesdae baie danig met monsieur De Bordeaux. Het jy dan jou plek in die huis vergeet, Celèste?”

      Celèste skud haar kop vinnig. “Non … ons het maar … maar net oor iets gepraat, dis al.”

      “Jy raak heeltemal te eie met monsieur. Pasop dat jy nie afgedank word nie. Jy sal ver moet gaan soek om ’n beter werk te kry.”

      “Ek ken my plek, Jeanne.”

      “Ek hoop so.”

      Celèste antwoord nie. Wat kan sy sê sonder om met die hele sak patats vorendag te kom? Laat Jeanne maar van haar swye dink wat sy wil. Dis beter so as dat die geselserige Jeanne dalk net aan die verkeerde persoon die verkeerde dinge sê.

      Celèste voel glad nie gerus nie. De la Roque sal weer en weer kom. As sy net geweet het wie daardie aand toe Garcon vermoor is, die huis deursoek het vir die leersak, sou sy darem al gevoel het sy weet van watter kant die gevaar gaan kom. Maar sy weet niks. Sy weet nie eens presies hoekom die sak vir monsieur De Bordeaux so verskriklik belangrik is nie.

      Die huis laat haar benoud voel. Telkens loop sy haar in Jeanne vas, wat haar ondersoekend bly aankyk, en dit ontsenu haar.