Annelize Morgan Omnibus 2. Annelize Morgan

hier alleen saam met die man vir wie sy so ’n groot bewondering het. Sy is bang dat hy haar gedagtes dalk sal kan raai, maar hy kyk nie na haar nie. Dis amper asof hy van haar teenwoordigheid vergeet het.

      Maar dan sê hy skielik: “Dis nou nie meer lank nie, dan sal ek ’n lang ruk weggaan. Ek hoop jy besef dat ek jou dan sal moet vertrou met die leersak. Ek sal ook die portret van Etienne le Blanc aan jou gee sodat jy seker kan wees dat jy die regte persoon herken.”

      Sy sluk hard. “Monsieur … u moet my nie alleen laat met hierdie … hierdie ding nie …”

      ’n Glimlag raak aan sy mondhoeke en die uitdrukking in sy blou oë versag.

      “Jy het niks om voor bang te wees nie. Moet net nie iets onbesonne aanvang nie, dis al. Doen presies wat ek van jou vra en jy sal niks oorkom nie.”

      Sy byt haar onderlip vas en kan dit nie verhelp om te wonder hoe hy so seker kan wees dat alles so glad sal verloop nie.

      “Ek sal niks onbesonne aanvang nie, monsieur,” sê sy en wonder waarom hy dan nou eintlik sal weggaan. Daar moet tog ’n goeie rede voor wees … en hoe lank sal hy weggaan? Celèste onthou Louis de la Roque se dreigemente en sidder liggies. Sal De Bordeaux van haar verwag om hier aan te bly as De la Roque dalk kom oorneem in sy afwesigheid?

      Hy leun skielik effens oor na haar kant toe. “As monsieur Le Blanc nog nie gekom het voordat ek moet weggaan nie, sal jy die leersak aan hom gee … asseblief?”

      Sy stemtoon is dringend en ’n ligte fronsie verskyn tussen Celèste se oë.

      “Mais oui, monsieur …”

      “Jy moet my nie in die steek laat nie, Celèste …” Daar is werklike kommer in sy oë te sien.

      “Ek sal nie … u kan op my reken.”

      Madeleine Tredoux wag hulle op die stoep van die herehuis in en aan haar sy staan Emile de la Roque. Celèste pers haar lippe opmekaar. Wat soek hy hier? Hy en sy pa is van die landgoed af weggejaag en hulle het sowaar die vermetelheid om terug te keer.

      De Bordeaux se uitdrukking voorspel niks goeds nie. Sy gesig verdonker toe hy die jonge De la Roque sien. Hy groet Celèste vlugtig en stap dan na waar Madeleine en Emile op hom wag.

      Celèste gaan na die agterdeur. Hierdie keer sal sy nie weet wat daar tussen die drie mense op die stoep gepraat word nie.

      Jeanne stoom toe sy ’n paar minute later ook haar opwagting maak.

      “Ek pak sommer my goed en trap!” sê sy ergerlik toe sy haar voorskoot ombind en ’n erdeskottel van ’n rak afhaal.

      “Wie het jou nou kwaad gemaak?” wil Celèste weet.

      “Hierdie monsieur De la Roque het darem sy mond vol vir ’n besoeker! Dis ver van die begraafplaas af hierheen en ek is nie meer so jonk nie. Ek wou by die voordeur inkom, omdat dit kortpad vir my is, maar nee, ek word deur die klein twak beveel om die agterdeur te gebruik aangesien ek maar net ’n bediende is!”

      Celèste skud haar kop ongelowig.

      “Maar wat het monsieur De Bordeaux gesê? Die graaf sou mos nie so iets toelaat nie!”

      “Hy was nie daar om iets te sê nie. Dit was net monsieur De la Roque en mademoiselle Madeleine wat op die stoep was.” Sy snork minagtend deur haar neus. “En mademoiselle Madeleine is ook heeltemal te liefies met daardie laventelhaan. Ek sou my oë uit my kop skaam as en sý was! Om te dink dat sy ons goeie graaf De Bordeaux probeer vermaak met daardie nikswerd klein twak!”

      “Dít suig jy uit jou duim, Jeanne,” keer Celèste.

      “Ek mag al oud wees, maar ek is nog nie blind nie, gehoor! Sy staar daardie mannetjie met sulke leepogies aan en pruil haar mond dat dit ’n naarheid is. Ek sê nou vir jou, Emile de la Roque het net gekom om moeilikheid te maak! Hy en sy pa gaan nog groot probleme veroorsaak!”

      “Die graaf sal mos nie toelaat dat hulle oor hom loop nie, Jeanne …” paai Celèste.

      “Daardie twee sal nie vir die duiwel stuit nie. Hulle wil La Montagne en die titel hê en hulle sal nie rus voordat hulle albei het nie.”

      Celèste lag sag.

      “En hoe dink jy gaan hulle dit miskien regkry?” wil sy weet. “Ons graaf het die volste reg op sy titel en fortuin. Hy het mos niks om te vrees nie.”

      Jeanne loer om hulle rond, maar daar is niemand in sig nie.

      “Nou luister jy wat ék vir jou sê, jou goedgelowige meisietjie! Hier is ’n slang in die gras. Monsieur De Bordeaux word daarvan beskuldig dat hy sy pa vermoor het …”

      “Wat!” roep Celèste verskrik uit en staar ongelowig na die ouer vrou. “Hoe kan jy so iets verskrikliks sê!”

      “Wel, dis die storie wat die ronde doen en as monsieur De la Roque kan bewys dat ons graaf sy eie pa vermoor het, dan mag De la Roque die titel opeis en Armand de Bordeaux word gehang.”

      Celèste soek haastig na ’n stoel. “Ek kan nie glo dat ons monsieur so iets sou gedoen het nie …” prewel sy geskok.

      Jeanne haal haar skouers op. “Hoe sal ons nou weet wat die waarheid is? De la Roque beweer dat hy kan bewys dat ons monsieur die ou graaf vermoor het. As hy dit kan doen, is ons graaf se lewe, sy titel en sy fortuin kwyt.”

      Celèste vee met haar hand oor haar hare. Sy weet nie wat om te antwoord nie. Jeanne is nie iemand wat haar sommer aan skinderstories steur nie. Wat sy gehoor het, moes sy van ’n baie betroubare bron verneem het.

      Madeleine maak onverwags haar verskyning in die kombuisdeur. Sy staan die ander twee vroue ’n oomblik lank ietwat uit die hoogte en betrag voordat sy styf sê: “Ete sal vandag onder die bome in die tuin bedien word. Sorg dat die wyn goed koud is.”

      Celèste het verskrik opgespring toe Madeleine ingekom het en nou maak sy ’n vinnige kniebuiging.

      “Oui, mademoiselle …”

      Daar is ’n oomblik lank vyandigheid in Madeleine se koel, grys oë te lees toe sy na Celèste kyk. Haar hele houding is afsydig en kil. In teenstelling met Celèste en Jeanne wat albei roudrag dra, is Madeleine swierig uitgevat in ’n tabberd van rooskleurige sy wat haar blonde hare en grys oë vlei. Dit is asof sy moedswillig nie vir die geleentheid van Garcon se begrafnis geklee het nie. Haar hare is in weelderige krulle gekam en met syrose versier. Vanaf haar haartooisel tot by die punte van haar skoene is sy perfek geklee en goed versorg. Sy sal pragtig pas in die rol van gravin De Bordeaux en sy besef dit terdeë.

      Sy draai om en met ’n sagte geritsel van haar wye tabberd stap sy met die gang af na die voorstoep.

      Celèste haal diep asem en kyk na Jeanne.

      “Sy jaag my elke keer die skrik op die lyf, Jeanne. Jong, wanneer sy die dag hier op La Montagne kom woon, gee ek pad. Noudat Garcon nie meer hier is nie, sal niks my tog hier kan hou nie.”

      Sy dink aan die graaf en hartseer wel in haar op. ’n Mens kan nie baklei teen dinge wat jy nie kan verander nie.

      “Jy lyk nie baie treurig oor Garcon se heengaan nie,” betig Jeanne haar sag. “Ek sou dink ’n meisie sou darem gehuil het oor die man met wie sy sou trou.”

      Celèste kyk op. “Jy ken tog die omstandighede, Jeanne. Ek het van Garcon gehou, maar dit was ook al.”

      “Nou hoekom het jy dan vir hom gesê dat jy met hom sal trou? Was dit nou regverdig om die arme man so aan die neus te lei?”

      Celèste slaan haar blik neer en frons liggies. “Sal die antwoord op daardie vraag nóú nog enige verskil maak, Jeanne? Garcon sal nie meer kan weet dat … dat ek hom nooit liefgehad het nie.”

      Jeanne skud haar kop stadig. Wat sou Celèste dan hoegenaamd besiel het om Garcon se huweliksaanbod te aanvaar?

      Die Vrydagmiddag pas nadat Celèste en Jeanne in die kombuis klaargemaak het, hou die rytuig van monsieur Louis de la Roque voor die