Annelize Morgan Omnibus 2. Annelize Morgan

kyk. Daar is omtrent vyftig van hulle en een van hulle weet wat vanaand hier gebeur het. Maar wie?

      Haar blik rus ’n oomblik lank op die aantreklike gelaat van Armand de Bordeaux en ’n ligte suggie ontsnap haar mooi mond. Vir hom sal sy kaalvoet deur die vuur loop as hy dit van haar verlang, maar sy sal ook niks daardeur kan wen nie. Hy is vir haar so onbereikbaar soos die sterre. Die pragtige meisies is dol op hom en hy is sjarmant teenoor hulle. Hulle is almal swierig geklee, trots op hulle afkoms en rykdom, en hier staan sy in die skaduwee met die donker, onaantreklike tabberd van ’n bediende. Dis tog immers wat sy is – net ’n bediende. Sy sal altyd net ’n toeskouer bly.

      Sy byt op haar onderlip en wens dit was sý met wie Armand de Bordeaux so glimlag, na wie hy met soveel aandag luister, aan wie se hand hy liggies raak. Sy wens dit was met háár dat hy nou glasies klink daar in die helder verligte eetkamer. Sy wens sy was nie ’n bediende wat met was en skrop ’n bestaan moes maak nie.

      Haar oë skiet vol trane. As die verlange net nie so in haar gebrand het nie … as sy Armand de Bordeaux net nooit ontmoet het nie. Hy is nie ’n man wat ’n mens maklik vergeet nie – nie wanneer hy so fier en trots op die rug van sy skimmel sit nie. Sy het hom al teen ’n vriend sien skerm met die swaard, en sy spoed en beweeglikheid het haar verstom. Wanneer hy lag, versnel die pas van haar hart só dat sy bevrees is dat dit by haar keel gaan uitspring. Maar dit is alles tevergeefs. Die beeldskone Madeleine Tredoux sal maar altyd aan Armand de Bordeaux se sy wees. Hulle pas bymekaar en dis hoe dit hoort.

      Sy draai om en gaan teug na die kombuis. Sy sien nie die ligte frons op De Bordeaux se gesig toe hy haar uit die skaduwee sien tree nie. Sy merk nie dat die vrolikheid net ’n sekonde lank uit sy oë wyk nie.

      Daar is ’n dringende klop aan die agterdeur toe Celèste by die kombuis instap. Jeanne drafstap om dit te gaan oopmaak en haar oë rek toe sy ’n verskrikte Ernest op die drumpel sien staan.

      “En nou?” wil sy weet. “Wat makeer jou? Dit lyk of jy ’n spook gesien het.”

      Hy leun teen die kosyn en vee met sy hand deur sy hare. Sy gesig is bleek en sy hande bewe.

      “Dis Garcon … julle moet die graaf laat kom …”

      “Ek kan hom nie gaan roep oor die stalkneg nie!” ontplof Jeanne ergerlik. “Hoe durf jy hom met julle nonsens kom staan en lastig val?”

      Ernest kyk vinnig op na haar en daar is ’n uitdrukking van magtelose frustrasie op sy gesig.

      “My magtie, vroumens! Loop roep die graaf! Hy moet dadelik na die stal toe kom!” Sy stem is hees en dan vertrek sy gesig skielik. “Garcon … Garcon is dood. Iemand het hom met ’n mes in die rug gesteek.”

      4

      Jeanne en Celèste staar in ongeloof na Ernest. Dit is vir hulle net ondenkbaar dat die groot, goeie Garcon dood is.

      “Wat het gebeur, Ernest?” vra Celèste eindelik sag.

      “Ek weet nie. Hy moes iemand verras het, want hulle het skynbaar baklei voordat … voordat …” Hy kry weer ’n pyntrek op sy gesig. “Die hele kamer is onderstebo gekeer. Ek het niks gehoor nie, want ek was saam met die ander koetsiers agter die stal waar ons ’n bietjie partytjie gehou het. Garcon het na sy kamer gegaan om nog ’n bottel wyn te gaan haal … Hy moes hom tóé in die een vasgeloop het wat … hom doodgemaak het.”

      Jeanne staan besluiteloos rond en dan kyk sy na Celèste.

      “Die ete is amper verby en dan sal die gaste na die dansvloer toe teruggaan. Tien minute sal geen verskil maak nie, sal dit?”

      Celèste knik en kyk na die koetsier. “Kom solank binne, Ernest. Ons wag net so ’n bietjie.”

      ’n Paar minute later hoor hulle die gaste uit die eetkamer kom en in pare na die dansvloer drentel waar die orkes weer stelling ingeneem het. ’n Vrolike deuntjie klink op.

      Skielik irriteer die musiek Celèste. Hulle weet nie van wat daar by die stal gebeur het nie, dink sy. Garcon is dood … Garcon wat met haar wou trou en aan wie sy so teësinnig die jawoord gegee het. Nou is daar niemand meer wat haar wil hê nie.

      Sy glip tussen die gaste deur na die eetkamer waar sy die graaf De Bordeaux met een van sy vriende sien gesels. Dan haal sy diep asem, gaan versigtig nader en maak ’n diep kniebuiging voor hom.

      Hy kyk op en ’n ligte frons verskyn tussen sy blou oë. “Wat is dit?” vra hy en op hierdie oomblik is hy weer die streng aristokraat wat sy landgoed met ’n ysterhand regeer.

      Celèste sluk hard. “Ek … ek weet nie hoe om dit te stel nie, monsieur le comte …”

      “Praat nou! Ek het nie die hele dag tyd nie,” kom die antwoord ietwat bars van die graaf. In sy huishouding mag ’n bediende hom nooit op dié manier nader wanneer hy gaste onthaal nie.

      “Dis Garcon, monsieur …” sê Celèste op ’n fluistertoon. “Hy is vermoor …” Sy durf nie opkyk nie, omdat sy die trane agter haar ooglede voel brand. “Iemand het hom met ’n mes in die rug gesteek, monsieur … Daar was ’n geveg, maar niemand weet wie dit gedoen het nie …”

      De Bordeaux aarsel net ’n oomblik voordat hy verskoning maak by sy gaste en Celèste na die stal volg.

      Op pad soontoe vertel sy hom van haar eie kamer en ook sy studeerkamer wat deursoek is.

      “En die leersak?” wil hy weet toe hy skielik vassteek en dringend na haar kyk. “Waar is die sak, Celèste?”

      “Dis nog veilig, monsieur.”

      Hy slaak ’n sug van verligting en in die flou lig van die maan kan sy hom effens sien glimlag. Sy oë is net donker poele skaduwees en sy kan nie eens raai wat daar in sy gedagtes omgaan nie.

      “Merci … Ek het geweet dat die sak nie veilig by my is nie.”

      “Hulle sal terugkom …”

      Hy skud sy kop stadig. “Nie gou nie. Kom, ons moet gaan kyk wat daar in die stal gebeur het.” Hy draai om en begin weer aanstap.

      Celèste volg hom. Agter hulle kom Jeanne ook aan en kort op haar hakke volg monsieur Tredoux en Emile de la Roque. Op die een of ander manier moes hulle uitgevind het wat gebeur het, dink sy. Dalk het hulle by Ernest gehoor. Hy is in ’n geskokte toestand en weet nie eens met wie hy praat nie.

      De Bordeaux gaan eerste die stal binne. Hy beduie aan Celèste om eers te wag. Na ’n minuut of wat keer hy terug. ’n Lang ruk staan hy swyend sy onderlip en knaag. Dan kyk hy op na die meisie.

      “Ek is jammer, Celèste … ek is werklik jammer.”

      Sy druk by hom verby. Hy probeer haar nog keer, maar sy is reeds verby en die stal in. Daar staan sy geskok na Garcon se liggaam in die strooi en staar. Haar hart klop swaar in haar binneste. Sy kan nie glo dat sy nooit weer met hom sal gesels nie, dat hy nooit weer na die agterdeur sal kom met die melk nie … dat hy nooit weer voor sonop nog sy eerste koppie koffie saam met haar en Jeanne sal kom drink nie.

      Met oë wat swem in die trane gaan hurk sy by hom. Sy het hom nie liefgehad nie, maar wie weet hoe hy oor háár gevoel het? Hy was ’n baie goeie mens, iemand op wie sy te alle tye kon staatmaak, en nou is hy nie meer daar nie.

      Sy raak aan sy lewelose hand waarin daar ’n bossie strooi vasgeklem is. ’n Traandruppel biggel oor haar wange en val op die rugkant van sy hand.

      Sy spring op. Haar pad na buite word versper deur Emile de la Roque en Jacques Tredoux. Dis vir haar amper asof daar spot in Emile se oë is toe sy na hom kyk, maar sy is nie seker nie. Die uitdrukking het blitsvinnig verander en in die halfskemer lig van die lantern kan sy nie seker wees nie.

      Met die rugkant van haar hand vee sy haar wange af en druk by hulle verby na buite, waar Armand de Bordeaux met nog ’n gas staan en praat.

      Celèste kyk net ’n oomblik lank na hulle en vlug dan na die herehuis waarvandaan die vrolike dansmusiek steeds kom. Die gaste weet van geen sout of