Victoriavalle van liefde. Lizet Engelbrecht

haar belofte aan Sandra nakom. En ja, as sy eerlik is: sy vrek tog van nuuskierigheid om die man te ontmoet.

      Sy vee ’n krul uit haar oë, maar dit spring net weer terug. Haar donkerbril sal help, dink sy en druk haar Oakley soos ’n kopband op haar kop.

      Tot die dag voor sy elf jaar oud geraak het, het sy in liefdesverhale geglo – daarna nooit weer nie. Soos enige ander tienermeisie het sy geglo wanneer sy groot is, sal die dag aanbreek dat sy haar held ontmoet.

      Sy sug. Sandra was eintlik die een wat al die rede in die wêreld gehad het om te verander, om sinies te raak en nie in liefde te glo nie – maar haar vriendin het nie verander nie. Sy het alles probeer om Sandra te oortuig dat dit ’n belaglike gedagte is dat sy Zambië toe moet kom om haar aanstaande te ontmoet. Hulle was elf jaar oud en die waarsêer wat dié uitspraak gemaak het, was heel waarskynlik seniel.

      “Kan ek help?” vra ’n dame die oomblik toe Emesia deur die glasdeure stap.

      “Nee, dankie, ek’s op pad na die eienaar se kantoor toe.”

      “Het u ’n afspraak?” dring die gesette dame vriendelik dog beslis aan.

      “Nee.”

      “Ek is jammer, meneer Rhodes is baie besig vandag. As u nie ’n afspraak het nie, kan ek vir u een maak.”

      “O, ek het gedink hy verwag my. Ek’s die nuwe verpleegster.”

      “Emesia?” Die dame steek haar hand uit om te groet. “Baie welkom hier by ons. Ek’s Aggie, die hotelbestuurder.”

      “Aangenaam om jou te ontmoet, Aggie. Dink jy ek kan my net gou aan hom gaan voorstel?”

      “Ek hoor gou,” sê Aggie en stap na die telefoon.

      Terwyl sy aanhou, fluister sy: “ Hy’s maar erg omgekrap vandag. Doeane gee hom grys hare – hulle maak die lewe vir hom baie moeilik.”

      “O, hoe so?” vra Emesia, maar Aggie is reeds besig om oor die foon te praat.

      Sy sit die foon neer en sê: “Sy kantoor is die derde deur op regterkant. Hy wag vir jou.”

      “Dankie.” Emesia kyk na die enorme foto wat reg agter Aggie se ontvangstoonbank hang. “Ek het gister dieselfde foto op die lughawe gesien.”

      Aggie kyk om. “Bakili Muluzi – dis wet dat die president se foto iewers moet hang waar hy sigbaar is.”

      By die derde deur stop Emesia en bekyk die breë skouers, netjiese ligbruin hare en lang figuur wat voor die venster staan. “Verskoon my, ek is op soek na die eienaar van die hotel.”

      Hy draai om en die oomblik dat sy Deon herken, steier sy effens terug. Hy is die laaste persoon vir wie sy vandag kans sien. Die man ontwortel vreemde emosies in haar.

      “Watter een?” vra hy en vryf oor die roof op sy neusbrug.

      “Ek … ek weet nie. Is daar dan meer as een?” Emesia wens sy kan ophou staar na die bruin merk op sy neusbrug. Het sy die man só hard gemoker?

      “Ja, daar is meer as een.”

      “Is hulle almal van Franse afkoms?”

      “Wat?”

      Sy voel hoe haar wange verkleur. “Ek bedoel maar net: is hulle familie? Ek het verstaan die eienaar is Frans, en ek dink dis die Franse eienaar wat my hierheen laat kom het.”

      “Ja en nee.”

      Sy lig haar kop vererg. “Hoe moet ek weet wat dit beteken?”

      “Ja, hulle is familie en nee, hulle het nie beide Franse bloed in hulle are nie.” Hy gee ’n veelbetekenende glimlag.

      “Dankie. Kan jy vir my sê waar ek die eienaar sal kry?”

      “Die Franse een, neem ek aan?”

      “Enigeen sal doen, dankie.” Sy tree agteruit. Hoe vinniger sy uit Deon se teenwoordigheid kom, hoe beter vir haar hart.

      “Die volgende deur regs. Jy sal hom daar kry.”

      Sy kry die gevoel dat hy met haar spot. “Dankie,” sê sy, maar bly staan. Sy kon nog nooit opkrop nie. “Jy weet dit was ’n ongeluk.”

      “Wat? Jou koms hierheen?”

      “Nee, man, die hou teen jou neus.”

      Hy vryf weer oor sy neusbrug, maar antwoord haar nie.

      Sy lig haar ken. Sy sal nie weer jammer sê nie! Die man maak dit onnodig moeilik vir haar, en hy verlekker hom in haar ongemak, sy kan dit sien.

      Sy draai om, maar voor sy uitstap, draai sy terug en sê: “Ek sal graag meer van Livingstone wil sien voor ek oor twee dae met my nuwe werk begin. Sal jy my later deur die Mosi-oa-Tunya-reservaat kan neem? Jy bestuur goed, en ek dink jy mag dalk ’n insiggewende toergids wees.”

      “So, ek moet jou vervoer én jou toergids wees? Is daar nog opdragte?”

      Sy frons. Sy kry alewig die gevoel dat die man besig is om haar vir die gek te hou. “Nee, dit sal vereers al wees. Sien jy kans om vir my die omgewing te wys?”

      “Ongelukkig is ek besig vandag.”

      “Ek sal jou vergoed – ek het nie bedoel dat jy dit verniet moet doen nie. Jy het tog seker ’n vasgestelde bedrag wat jy per kilometer eis? Ek wil baie graag die reservaat sien, maar ek kan ook nie onnodig spandabelrig wees nie, so as jy billik is, sal ek van jou dienste gebruik maak.”

      “Ek verstaan.”

      “Het jy enige idee hoeveel dit my sal kos? Die totaal: jou fooi, toegangsgeld en so meer. Die brosjure in my kamer noem toegangsgeld van dertig dollar.”

      “Ja, ek is maar duur, juffrou,” sê hy en vryf oor sy ken. “Maar ongeag die prys sal ek eers by my meneer moet gaan luister of ons die motor vir so ’n uitstappie mag gebruik.”

      “Dankie. Sal jy uitvind, of moet ek hom vra? Ek is op pad na hom toe en sal graag oor ’n uur wil vertrek.”

      “Dan kan jy hom sommer vra.”

      Emesia knik, draai om en stap uit. Die man laat haar ongemaklik voel, nee, dis eerder ’n aantrekkingskrag. ’n Onverklaarbare spanning tussen hom en haar wat haar ontstig. Sy ken nie die gevoel nie, maar instinktief weet sy dat sy die vlinders wat in haar maag fladder elke keer wanneer sy in Deon se oë kyk, moet hokslaan.

      Miskien moet sy juis nie saam met hom rondry nie; miskien moet sy hom juis vermy tot hierdie lawwe aangetrokkenheid oorwaai.

      Dan klap sy haar tong vererg. Sy is besig om haar verstand te verloor – ’n drywer, wil jy nou meer. Dis verregaande!

      Deon kyk haar agterna: fyn figuurtjie, wispelturige blonde krulle en parmantige houdinkie. Hy vryf oor sy ken. Wat is dit aan die vrou wat hom so amuseer?

      Sy geaardheid is ernstig – hy ken nie die oppervlakkige sy wat in haar teenwoordigheid na vore kom nie. Hy en sy ma was al die jare alleen. Hy ken swaarkry, en hy moes van jongs af groter verantwoordelikheid op sy skouers neem as enige van sy vriende. Wanneer sy maats smiddae krieket in die pad gespeel het, het hy van deur tot deur gestap en lemoene verkoop om sakgeld te verdien.

      Vir wat wil hy nou staan en laf raak; haar treiter en tart?

      Dis omdat hy nie die gevoel kan afskud dat alles rondom haar nie pluis is nie. Wat soek sy vroualleen in Zambië? Hy ken haar soort: bederf en opgepiep. Tog klop sy hart vinniger elke keer wanneer hulle paaie kruis.

      Hy skud sy kop vererg. Sy vorige mislukte verhouding is nog nie eens koud nie en sy hormone spring trampolien met die eerste ronde boudjies, viooltjieblou oë en rosige wange wat hy raakloop. Het hy nie sy kop hard genoeg met Amanda gestamp nie?

      Hy draai om, stap deur die middeldeur na sy studeerkamer en gaan staan voor die venster. Die kunsmis wat hy laat gooi het, het gehelp. Die gras lyk goed – lowergroen. In die verte sien hy ’n trop sebras wei.

      Alles